FanFic.nl

Daughter and Son of a Kaulitz

5

Yin:
Dinsdag is wel een fijne dag vind ik zelf. Mijn privé docent moet op dinsdag altijd eerder weg dus heb ik vaak een halve middag vrij om te doen wat ik zelf wil. Vannacht heb ik ondanks mijn vermoeidheid bijna niet geslapen. Ik wilde maar al te graag het lied opnieuw kunnen spelen. Nadat mijn docent dan ook was vertrokken had ik geen geduld meer gehad en was ik naar de kelder gegaan. Ik had gelijk de akoestische Fender gepakt en was gelijk begonnen met spelen. Eerst even wat andere dingen om mijn vingers even te laten wennen en vervolgens het nummer. Nadat ik halverwege het nummer was gleed mijn blik van het blad af en bekeek ik de rest van de ruimte eens. Zo wilde ik kijken of ik het nummer nu al uit mijn hoofd kon. Maar halverwege een zin stopte ik met zingen en gleden mijn vingers van de snaren af. Mijn blik was getrokken door het raampje van de studio. Ik zag twee voeten en een stuk van iemands broekspijpen. Papa had het wel eens gehad over ‘vervelende mensen op het erf.’ Hij zei altijd dat ik iemand moest waarschuwen als ik er een zag en dat ik goed moest uitkijken voor dat soort mensen en hun camera’s. wat hij bedoelde met de camera’s snapte ik niet helemaal. Het was toch niet zo erg om foto’s te nemen? Of wel?
Eigenlijk had ik nu papa heel snel moeten halen. Of iemand anders. Maar dat deed ik niet. Ik was gewoon te nieuwsgierig naar degene die daar nu zat en zoals ik de onderkant kon zien van diegene zag het er niet uit dat het een enge ouwe man was of een volwassenen. Door het raampje hoorde ik stemmen. Duidelijk die van pa en nog iemand. Zonder er bij na te denken zette ik de gitaar weg en sloop ik naar het raampje toe. Voorzichtig zette ik het verder open. In een keer greep ik de enkels van de persoon vast en trok die naar binnen. Ik sprong snel opzij toen de persoon naar binnen viel en op de grond belandde en snel sloot ik het raampje. Het was een jongen van ongeveer mijn leeftijd die nu op de grond lag. hij had en bleke huid en diepzwart haar wat half lang voor zijn ogen zat. Hij droeg een donkerblauwe spijkerbroek waar een scheur in zat en nu ook groene vegen op zaten. Verder had hij een zwart shirt aan en een leren jack aan. Hij schudde zijn hoofd om even te bevatten wat er net gebeurt was. Toen hij mijn schoenen zag en naar boven keek werden zijn bijna gele ogen groot. Vrijwel tegelijk begonnen we te gillen. ‘AAAAAAAAHHHHH!!!!!!’ de jongen sprong overeind en struikelde vervolgens over mijn kruk heen die samen met hem omviel. Hij hield op met schreeuwen en keek verbaasd naar mij. ‘WIE BEN JIJ?!’ riep hij geschrokken en zijn ogen bleven rusten op de papieren van de songtekst in mijn hand. ‘hé die zijn van mij!’ riep hij. Ik werd weer wakker uit mijn waas. ‘echt niet! Deze zijn van mij!’ zei ik. ‘ma…maar hoe kan dat?’ fluisterde de jongen en zonder zijn ogen van mij af te houden gleden zijn handen naar een zak van zijn jack.

Jish:
Mijn handen gleden naar de zak van mijn jack waar ik mijn papieren had zitten. Ze zaten er nog in! Maar hoe kon dat? Zij had ze ook. Ik wende eindelijk mijn blik van haar af en keek naar de papieren die ik nu uit mijn zak gehaald had. Trillend hield ik ze vast en keek toen van het geboortekaartje naar het meisje voor mij. Ze leek van mijn leeftijd. Ze had lang donkerblond haar dat met lokken over haar rechte schouders viel. Haar heldere blauwe ogen stonden een beetje angstig maar tegelijk ook nieuwsgierig. Ze had een hele mooie egale huid die bijna roomkleurig was. Ze zag er tenger uit in het grijze shirt met wijde broek. ‘y…Yin Kaulitz?’ stamelde ik uit en de ogen van het meisje vergrootte iets. ‘hoe weet jij wie ik ben?’ antwoordde ze. Haar stem had iets zachts. Zuivere klanken vloeide over haar lippen zonder enige moeite. Toch verrieden ze enige angst.
Ik herstelde me een beetje en krabbelde overeind. Met trillende handen reikte ik haar het geboortekaartje aan en schuchter pakte ze het kaartje aan waarna haar ogen over de tekst gleden. ‘Jish?’ vroeg ze en ik knikte. ‘ja ik ben Jish, Jish Kaulitz.’ Ze richtte haar ogen weer op mij en ik zag dat er ook nog groene tinten in haar ogen bevonden. ‘heb ik een neef?’ vroeg ze onzeker. ‘als jij bent wie hier staat dan wel ja.’ Vol ongeloof keek ze naar het kaartje. ‘nu mogen mijn ouders me heel wat gaan uitleggen.’ Mompelde ze. ‘maar eerst wil ik weten wat jij hier deed en al helemaal wat je hier deed met die papieren! Hoe kom je daar aan!’ ze zette de kruk weer overeind en pakte er nog een kruk bij. Aarzelend liet ik me neer zakken op de kruk. Haar ogen namen me verlegen op. ‘wel?’ vroeg ze uiteindelijk en ik deed mijn verhaal stotterend met lichte blos. Dat ik de papieren op zolder had gevonden en over hoe mijn vader telkens maar niet wilde vertellen wat het betekende. Ook vertelde ik over de foto waarop de twee jongens stonden en daarbij fronste ze even haar voorhoofd. Ik vertelde van de ruzie met mijn ouders en over het besluit wat ik had genomen nadat ik het lied gespeeld en gezongen had en zodanig hoe ik hier dus uitkwam.

‘die foto zeg je, daar stonden twee jongens op met de titel “de tweeling”�. Had een van de jongens een gothic look en de ander meer een skate look?’ ik knikte verbaasd. ‘ja, de linker zou mijn vader moeten zijn. Ik kon de gelijkenis erg goed zien in de gezichten.’ Yin knikte en mompelde iets. ‘die foto lag vast niet zomaar daar. Mijn pa bewaart bijna geen foto’s. waarom deze dan wel? En waarom samen met die songteksten. Ik stotterde een beetje. ‘nou, ik denk eigenlijk dat die andere jongen van de foto jouw vader moet zijn.’ Yin keek me raar aan. ‘denk je echt?’ ik knikte. ‘tja de foto heet niet voor niets “de tweeling”�. En de jongens op de foto hadden wel gelijke gezichten.’ Yin kreeg een boze uitdrukking op haar gezicht. ‘ ik ben het zat dat telkens alles verzwegen word! Ik wil nou wel eens antwoorden hebben op al mijn vragen.’ Ik knikte meelevend mee. ‘dat heb ik nu ook telkens thuis.’ Ik wilde nog wat verder zeggen maar mijn mobiel ging af. Yin gebaarde dat ik beter kon opnemen en ik nam de telefoon aan. ‘met Jish.’ Zei ik en vervolgens werd ik ietsje bleek. ‘momentje.’ Mompelde ik en legde mijn hand over het gespreksding. ‘mijn moeder! Ze vraagt waar ik blijf! Ik mag helemaal het huis niet uit behalve voor school!’ wat moest ik nu antwoorden! Ik keek op mijn horloge en zag dat het al 6 uur was. Een snelle smoes had ik nu nodig. ‘zeg dat je meehielp bij de open dag van de bruggers!’ fluisterde Yin mij toe. Ik knipoogde naar haar. Deze smoes kon nog wel eens mijn redding worden. Ik nam mijn mobiel weer voor. ‘sorry mam. Ik moest even helpen. Erm… ik ben nog op school. Ja ik weet het. Het is ook beetje laat maar ik was vergeten door te geven dat het eh… open dag was op school. En ik had aangeboden te helpen maar de tijd liep een beetje uit. Eh… ik kom zo naar huis dat beloof ik. Ja is goed mama. Ja oké, doei!’ ik hing op en een zucht ontsnapte aan mijn lippen. ‘dank je, zonder jou was ik er nu gloeiend bij. Dat geldt ook voor je redding via het raampje.’ Yin bloosde lichtjes. ‘ik was gewoon nieuwsgierig naar wie je was en je leek niet op zo een enge gast die af en toe hier ook rond sluipen.’ Ik glimlachte verlegen. ‘ik denk dat ik nu moet gaan.’ Zei ik stotterend. Yin knikte. ‘ik kan je wel helpen.’ Ze pakte mijn hand en we gingen de ruimte uit waar we zaten. ‘is dit een studio?!’ zei ik verwonderd tegen haar en ze knikte. ‘ja, hier oefen ik meestal ’s nachts stiekem op een van de gitaren. Ik mag geen gitaar spelen van mijn pa. Overdag moet ik meestal oefenen met zingen samen met hem. Maar zingen vind ik minder leuk.’ Ik keek haar verbijsterd aan. ‘dit ga je niet menen! Ik heb juist het omgekeerde. Ik moet gitaar spelen terwijl ik liever zou zingen of zoiets.’ Yin keek me lachend aan. ‘echt wel eng! Ik ontmoet vandaag voor het eerst mijn neef van mijn leeftijd precies op dezelfde dag geboren als mij, ik blijk dus nog een oom en tante te hebben, jij blijkt precies hetzelfde te hebben als mij en beide willen we het niet! Hoezo toeval!’ ik moest lachen om haar opsomming. Het klopte namelijk wel helemaal.

Yin legde haar vinger voor haar mond ten teken dat we stil moesten zijn. Zacht slopen we een trap op en kwamen uit in en flink grote hal. ‘hier is de woonkamerdeur. Hier moeten we oppassen.’ Fluisterde ze en op onze tenen slopen we langs de deur. Bij de voordeur hield ze even halt. Ze graaide een dun zomerjasje van een kapstok en trok me vervolgens de voordeur uit.
‘kijk, links in die boom hangt een camera. Die kijkt maar 1 kant op en dat is recht voor dat pad. We hebben nog 2 camera’s hangen. Eentje bij de lantarenpaal daar en een in de grote els daar. Als je gewoon met een grote boog om die obstakels loopt komt je ongezien bij de poort. Bij de poort zelf hebben we alleen een camera hangen die het doet zodra je aanbelt. Dus daar kun je ook gewoon langs. Ik loop wel met je mee tot aan de poort maar verder mag ik niet.’ Ik knikte en samen rende we met een enorme boog naar de poort toe. Daar hielden we weer halt. ‘dank je.’ Zei ik en Yin glimlachte naar me. ‘ik hoef geen bedankje. Ik heb liever een belofte dat je snel weer langs komt.’ Ik pakte haar hand en schudde die officieel. ‘nou mevrouw Kaulitz, hierbij doe ik u de belofte ze spoedig mogelijk terug te komen. Ik zal dan weer naar de struik sluipen waar u mij door het raampje trok.’ Beide moesten we lachen om deze absurde woorden. Hierna lieten we de handen los en liep ik het hek uit. ‘tot zondag! Dan heb ik vrij en kan ik tenminste zonder gemaar wegkomen van uit huis.’ Yin zwaaide naar me en knikte. ‘tot zondag!’ riep ze nog en daarna zette ik het op een lopen. Ik moest zo snel mogelijk thuis zien te komen. Er stond vast een preek van mam of pap te wachten.

Reacties: