FanFic.nl

Toms Twin

Our odd little moment

“Ik zit in Tokio Hotel.”�
“Wattes?”� vraagt ze en kijkt me vaag aan. Een plagerige duw ontvangt ze van mij en wordt gelijk weer terug getrokken, doordat onze handen nog altijd met elkaar verbonden zijn.“Sorry, wat is dat.”� Haar blik is naar voren gericht en bekijkt de wereld om haar heen. Ik weet gewoon dat ze met open oren staat te wachten op mijn verhaal.
“Dat is een band waar ik in speel. Ik speel gitaar,”� murmel ik erachteraan, wetend dat er explosie van een reactie van Rea zal afkomen.
“No fucking way! Je liegt!”� Een typische antwoord van haar, ze gelooft me volle honderd procent, maar wilt toch die ‘kleine’ bevestiging van mij krijgen.
“Uhuh,”� is mijn zachte bevestiging en kan mijn voldane grijns moeilijk onderdrukken. Abrupt stopt ze met lopen en laat herhalende knijpjes vrij die ik herhalend beantwoord.
“Tom?”�
“Ja?”�
“Weet je wat dat betekend?”�
Dom begin ik na te denken. “Nee?”� Ze kijkt mij grijnzend aan.
“Ik heb gewoon een beroemdheid als Bro!”� schreeuwt ze door de buurt en vliegt rond mijn hals. Haar warme lichaam drukt hard tegen de mijne, voel hoe haar hart vlug te keer gaat uit opwinding. Mijn lach kan ik niet meer inhouden en laat haar lichaam evenwijdig meeschokken op de mijne. Haar grijns is gewoon in mijn hals te voelen.
Een onmenselijk hoog gilletje slaak ik bij het voelen van een natte tong langs mijn oor. “Rea, verdomme, je bent geen steek veranderd!”� Ze laat me los en kijk me zelfvoldaan aan.
“Gelukkig jij ook niet en is dat nog steeds je zwakke plek!”� stuurt ze terug en wijst met haar vingertje naar me toe. Lachend grijp ik haar vinger en trek haar naar me toe. Onze handen hebben elkaar weer gevonden en het lijkt net of we in een danshouding staan; klaar om de wals te doen.
“Shall we dance?”� vraagt dat rare kind dan ook en laat haar fonkelende ogen zien als ze opkijkt naar me. Ik knik en zet een stap naar voren waarna zij een stap naar achteren zet. Bij elke stap volgt ze mijn beeld en draaien zo een rondje om onze as heen. Met een kleine improvisatie, en de muziek is op de achtergrond te horen. De pret hier in is van mijn gezicht af te lezen, alleen zij kan zo iets idioots verzinnen wat ook nog eens leuk is!

Gapend zit ik op de bank met Bill naast me en Rea die een eigen driezitsbank heeft bevorderd voor haar alleen. Met zijn drieën staren we naar niets en iets te gelijk, verveling heerst er overduidelijk.
“Gaap!”� roept Rea uit verveling en begint op zijn kop op de bank half te liggen. Haar benen gehaakt over de rugleuning, haar rug rust op het zitgedeelte en haar hoofd raakt nét niet de grond, alleen haar piekerige half lange dreadlocks liggen gedrapeerd over de lichtgekleurde laminaat.
“Wat kunnen we dan gaan doen? Het is zo’n typische saaie zondag,”� mekkert Bill en begint aan zijn nagels te knagen. Ik laat hem kappen door zijn hand weg te slaan en kijk Rea terug aan.
“Ik weet het!”� Ze maakt een moeilijke draai zodat haar buik op het zitgedeelte zit en glijdt als een zeehond het zou doen om in het water terecht te komen, over de vloer om op haar knieën voor ons te zitten.
“Daar komt het,”� mompelt Bill die te makkelijk zijn nieuwsgierigheid laat horen, hij weet net zo goed als ik dat zij altijd wel iets geks en spannends te gelijk weet te verzinnen.
“We gaan monopoly spelen!”� Ze ziet onze gezichten verstrakken. “Nee grapje. Ik had natürlich iets anders in gedachten,”� grinnikt ze. “We gaan Scotty blauw kleuren! Zwart is nou niet echt mijn favo kleur en blauw is nog altijd beter!”� komt ze gelijk met een argument zodat het voor ons moeilijker wordt om een tegenargument te geven.
“Zwart vind ik wél mooi!”� bemoeit mijn tweeling zich ermee.
“Jij telt niet,”� streept ze hem weg en kijkt met ondeugende ogen mijn kant op.
“Waarom ook niet?”� grijns ik en sta op om naar de schuur te lopen voor blauwe verf.

“Wauw, je kan het nog steeds,”� zegt ze zonder bluf en maakt een buiging als afsluiter van de dans.
“Van de beste geleerd, hè.”�
“Hé, je weet het dat ik het haat om in de spots te staan, dus begin niet over mij.”� Ze pookt haar vinger in mijn zij en duwt me verder naar voren.
“Is al goed!”� brul ik lachend en probeer haar te laten kappen met poken.
“Maar terug over die band, je hebt het zeker weten met Bill gevormd maar met wie nog meer. Met Huppeldepup en Huppeldepup?”�
“Georg en Gustav.”�
“-Die bedoel ik!”�
“Of course..”� grijns ik en sla mijn arm om haar middel, dwing haar zo tegen me aan te lopen.
“Ik wist gewoon dat het ging komen. Sinds je speelde was je niet meer weg te slaan van dat ‘goddelijke instrument,’ zoals jij dat zou noemen. Moet je nu zien. Ik ben zéker zes jaar weggeweest en je bent beroemd, wat ik begreep van die gillende kutjes van net.”�
“Hoe kan jij nou weer zoiets verwachten als ik het zelf nog niet eens verwacht? Doe je weer goed,”� zeg ik grinnikend en haal mijn hand over haar hoofd om het eens lekker door de war te halen.
“Hé kap, dude!”� Ze duikt weg van mijn aanval en loopt zo tien meter van me vandaan verder.
“Kom terug,”� smeek ik.
“Later. Dan weer mijn haar door de war laten maken? Mijn achterste!”� Ze haalt de rekker uit haar haren en probeert zo opnieuw een degelijke staart te maken. “Vertel verder,”� zegt ze met nog altijd die afstand tussen ons.
“Het ging eigenlijk allemaal vrij vlot. We lanceerde onze eerste singel en het werd meteen een hit en zo werd er steeds meer en meer van ons gevraagd en nu zijn we zowat door héél Europa gewild door fans..”�
“-Gillende trienen bedoel je,”� spot ze met de fans van Tokio Hotel.
“Hé, die gillende trienen hebben ons wel bekend gemaakt en ons de kans gegeven om onze stem te laten horen,”� zeg ik ietwat geprikkeld.
“Tomi.”� Ze maakt een grote sprong en staat weer naast me om gelijk haar armen rond mijn middel te slaan. “Zo bedoelde ik het niet. Spijt me.”� Ze drukt haar gezicht tegen mijn zij en moet zo wel mijn arm om haar heen slaan.
“Geeft niet.”�
Ze weet altijd wanneer ze fout zit en een gemeende ‘sorry’ te zeggen.

“Damn, jonge!”� roept Rea door de badkamer. Geschrokken ren ik naar haar toe en klop aan voor toestemming.
“Wat is er?”� vraag ik voorzichtig en piek naar binnen.
“Je hebt weer eens je bokser rond laten slingeren en ik struikelde eroverheen en nu doet mijn grote teen pijn!”� ratelt ze met een tempo van een sneltrein en vloek tussen de zinnen door.
“Dat is niet van mij, maar van jou, mevrouwtje ik-geef-de-schuld-aan-iemand-anders!”� Ze bekijkt de bokser kritisch. Aan haar houding laat ze zien dat het bij haar ook helder wordt.
“Woeps, je hebt gelijk, sorry,”� zegt ze oprecht en kijkt me schuldbewust aan.
“Maakt niet uit.”� Gelijk klaart haar gezicht op en raapt de bokser op om die vervolgens in de wasmand te gooien.

Reacties: