FanFic.nl

You and me

Deel 45

Het was amper zeven uur in de ochtend, maar al helemaal klaarwakker deed ik de voordeur achter me op slot. Iedereen thuis sliep nog, maar nu ik mijn geheugen terug had kon ik niet wachten om iedereen in te lichten, niet onpersoonlijk via de telefoon, maar persoonlijk aan de voordeur. Al mijn vrienden zouden vrijwel nog slapen, maar als ik met dit goede nieuws kwam zouden ze het mij helemaal niet kwalijk nemen dat ik op dit vroege uur hen al kwam wakker maken. Als eerste ging ik bij Jana langs, zij woonde het dichtst dus dat was makkelijk. Hyperactief ging ik voor de deur staan. Ik durfde niet aan te bellen om niet iedereen wakker te maken dus stuurde ik haar even een berichtje Kom je de deur eens open doen aub! x stuurde ik kort en snel. Even later stond Jana in haar pyjama en met slaperige oogjes voor me. “Waarom zo vroeg?”� vroeg ze geeuwend. Ik sprong op en neer. “Aaah!”� gilde ik van opwinding. Ik sloeg mijn armen om haar heen voor een knuffel. “Wat heb jij gegeten?”� “Een boterham met choco!”� lachte ik. Ze keek me met een -waarom kom je op dit uur zeggen dat je boke met choco hebt gegeten- blik aan. “Jana, ik heb mijn geheugen weer terug!!”� gilde ik door de straat. Nu stond ik niet als enige daar te springen, maar ook Jana ging lachend op en neer. “Wat? Hoe? Wanneer?”� Snel deed ik haar de uitleg van mijn droom en dat alles nu plots terug gekomen was. Dat elk klein detail weer een deel van mij was. “Oké, maar ik moet nu weer verder. Ik heb nog een heel deel mensen in te lichten.”� Zei ik. “Goed, ga maar. Ben echt blij voor je! Ik kruip nu weer mijn bed in.”� “Slaapwel, oh en de jongens komen morgen naar hier.”� Lachte ik nog en liep de stoep weer op naar mijn eigen huisje en stapte op mijn fiets. Het was winter en dus zeer koud op dit uur op de fiets, maar ik liet me door niks tegenhouden. De wind sneed langs mijn wangen, maar mijn geluk kon niet op. Ik had nog een uur en half met Joe liggen babbelen vannacht en was zelf nu niet meer moe. We hadden elkaar zoveel te vertellen gehad Ik voelde me ook wel schuldig, ik had hem een verschrikkelijk week bezorgd. Een week waarin hij dacht dat het nooit meer goed zou komen, een week die we geen van beiden opnieuw wouden beleven. Ik kon me niet inbeelden hoe erg het voor Joe geweest moet zijn, maar ik was fier dat hij zich erdoorheen heeft geslagen. ‘A little bit longer’ dat de boers speciaal voor mij hadden aangepast was zo ontzettend lief geweest en ik was ervan overtuigd dat dat liedje ervoor gezorgd had dat ik die droom vannacht had gekregen. Sneller als ik had verwacht was ik bij Daphne thuis aangekomen. Ook haar stuurde ik eerst een berichtje. Ik viel bijna achterover wanneer Daphne rond mijn nek sprong. “Dit is zo geweldig! Weet je wel wat dit betekent?”� schreeuwde mijn vriendin in mijn oor. “Alles komt weer goed tussen jou en Joe. We worden weer één groep vrienden, je je…”� beantwoordde ze haar eigen vraag. Ik lachte. “Kom binnen, je moet me vertellen hoe het gebeurd is!”� zei Daphne. Zij was duidelijk ook al goed wakker. Ik schudde mijn hoofd. “Kan niet, moet nog bij iedereen langs gaan. In korte versie ik heb mijn verleden gedroomd en weet daardoor alles weer. Volgens mij komt het ook door dat liedje van de jongens, ik heb ook al met Joe gebeld, heb Nick en Kevin ook heel even aan de lijn gehad en heb gezegd dat de jongens de groeten aan Tristan moesten doen.”� rammelde ik achter elkaar door. “En het beste nieuws is dat de jongens vandaag in Amerika vertrekken naar hier! En Tristan komt waarschijnlijk ook!”� nu kon Daphnes geluk helemaal niet meer op. Ze huppelde in het rond als een pasgeboren veulen, gaf me nog een knuffel en zwaaide me uit terwijl ik weer op mijn fiets sprong. Anke was mijn volgende stop, zij woonde op de weg naar Lies en ik hoopte dat ik ook daar Wouter zou vinden. Ook tegenover hen voelde ik me schuldig, ik had hen laten vallen als bakstenen ook al kon ik er niet echt iets aan doen. Net zoals bij Jana en Daphne stuurde ik eerst een kort berichtje naar Anke. Ze zou waarschijnlijk wel verschieten. Ik had haar een week genegeerd en nu kreeg ze plots een bericht van me. Nog geen twee minuten na mijn sms stonden zij en -zoals ik gehoopt had- Wouter in pyjama voor me. “Sorry dat ik jullie wakker maak en sorry dat ik zo gemeen was en jullie uit mijn leven wou sluiten.”� Begon ik, maar Anke had haar armen al rond me geslagen. “Het is allemaal oké.”� Zei ze. “Ja, je kon daar zelf niets aan doen.”� zei Wouter. Na Anke gaf hij me ook een knuffel. “Kan je je nu alles weer herinneren?”� vroeg Anke. Ik knikte. “Alles tot in het kleinste detail en daar ben ik blij om.”� “Wij ook.”� lachte Wouter. “Oké, ik zal jullie verder laten slapen. Ik zie jullie nog wel, daag!”� zwaaide ik en vervolgde mijn weg naar Lies. In tegenstelling tot iedereen kwam Lies de deur niet opendoen na mijn berichtje. Ze sliep waarschijnlijk te vast om het bericht gehoord te hebben. Dan maar bellen, het was toch al bijna 10 uur. Ik drukte op de bel en stond even later oog in oog met de boze zus van Lies. Sandrine liet me binnen en ging dan weer terug naar haar eigen kamer. Lies was ondertussen ook al wakker geworden door de deurbel en kwam de trap af geslenterd. “Goeiemorgen, wat is er?”� vroeg ze me. Ik ging haar toe voor een knuffel en vertelde haar, voor de zoveelste keer, de korte versie van het hele verhaal. Net zoals iedereen was ook Lies dolblij voor me en natuurlijk ook omdat morgen Kevin weer bij haar zou zijn.
Het was iets na 10 toen ik weer op mijn fiets naar huis zat. De ochtendzon gaf een klein beetje warmte af en toverde de bomen aan de kant van de weg om in een sprookjesbos. Ik reed er bewonderend tussendoor. Ik had de laatste week veel te weinig van het leven genoten, besefte ik plots. ‘Mam en pap.’ Sprong ineens in mijn hoofd. Ik had het hen nog niet verteld. Ze zouden zich een bult schrikken als ik hen het vertelde.

Reacties: