FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 1

“Roxan! Opstaan! Nu!”� Met veel kabaal kwam mijn moeder op de deur kloppen. Ze was het blijkbaar beu dat ze zoveel moest roepen voor ik uit bed kwam. “Jaa-aah!”� zuchtte ik en trapte de deken van me af. Ik hees me overeind en keek naar buiten; “maar weer eens klote weer, in deze klote stad, in dit klote Duitsland.”� Vloekte ik bij mezelf en liep naar de badkamer.

Ik sprong onder de douche en kleden me snel aan. Ik staarde dromerig voor me uit toen moeder nog een keer haar stem door het huis lied weerkaatsen dat het nu echt wel tijd was om te komen. Snel zocht ik sokken in de lade van mijn kast en plukte mijn schoenen uit een hoekje van de kamer.

Nadat ik snel een boterham naar binnen gepropt had pakte ik mijn fiets, op weg naar een rotdag terwijl de regen me druppeltje voor druppeltje nat maakte totdat ik doorweekt op school zou aankomen. Alleen het idee dat dit mijn laatste dag was deed me sneller fietsen. Morgen was ik weg, weg uit Duitsland, op weg naar België na 11 jaar, op weg naar een nieuw begin. Op school aangekomen kwam ik mijn leraar wiskunde in de gang tegen. Hij was opeens heel vriendelijk (waarschijnlijk omdat hij blij was dat ik niet langer tot zijn klas behoorde). Hij wenste me een goede reis en hoopte dat ik het in België net zo goed als hier ging hebben. Dat was dus alles wat ik niet hoopte.

Ik slenterde het klaslokaal in waar de spons van Duits al aan zijn bureautje zat. Zijn lessen waren zó interessant dat ik met mijn gedachten maar weer eens op een andere planeet zat. Ik weet nog steeds niet hoe mijn ouders me ooit naar hier hebben kunnen halen. Ik was 3 toen ik naar hier kwam. Ik ben sindsdien wel nog een paar keer in België geweest om familie op te zoeken. Thuis spreken we ook nog gewoon Nederlands waardoor ik perfect tweetalig ben. Maar het heeft altijd gevoeld alsof er een stukje van mijn ontbrak. Een stukje wat iemand misschien ooit van mij had afgepakt. Een stukje wat ik op een dag hoop terug te vinden. Ik werd uit mijn gedacht wakkergeschut door de spons die maar weer eens tegen een leerling stond te roepen en te tieren. Zou hij mij vandaag sparen? “En Roxan, Let nu toch eens één, maar dan ook één keer op!”� Schreeuwde hij ineens in mijn richting. Ik was van plan om mijn deze keer, deze laatste keer niet te laten doen door hem. Ik wist zelf wel wanneer ik tijdens zijn ó zo boeiende lessen moest opletten. “Beslis ik toch zelf wel zeker.”� Siste ik terug. De klas was ineens doodsstil en had blijkbaar niet zo iets van mij verwacht. “Pardon Jongedame, hoorde ik dat goed? Het is niet omdat het je laatste dag is dat je zo een toon moet aanslaan.”� Hij was voor mijn bank komen staan en keek me strak aan. Ik was niet van plan mijn blik af te wenden en keek hem met ijzige ogen terug aan. “En dat beslis ik ook wel zelf.”� Zei ik zonder ook maar weg te kijken. Ik stond op en ging recht voor hem staan en keek neerbuigend op hem neer. (Ik was immer groter dan die overjaarse boskabouter) In zijn ogen was even een straaltje paniek te zien maar dit verdween zo snel als het gekomen was. Ik pakte mijn tas, gooide die over mijn schouder en wierp een blik in de klas. Mensen die ik nooit hoopte terug te zien. Zeker niet die mensen die op de 2 legen stoelen daar achterin hoorde te zitten. De mensen die nooit meer op school waren. Ik ving de blik van Bjön (de vrees van school) en hij keek me met een gemene grijns terug aan. Wat had ik hem en de andere toch misdaan? Ik wende mijn blik snel af en liep de klas uit voor de spons kon protesteren.
****
Ik liep met een rood hoofd naar mijn fiets. Ik was zo kwaad, kwaad maar tegelijkertijd ook verbaasd van wat ik gedaan had. Ik fietste alle frustratie er uit. Op het kruispunt reed ik zelfs door roodlicht. “Nooit van uitkijken gehoord?!”� Hoorde ik iemand achter me roepen maar ik fietste gewoon door. Langs het skatepleintje waar ik vroeger zoveel had gezeten. Ik wilde er niet meer aandenken en trapte weer stevig door. Langs het huis waar Valerie vroeger woonde. Er is zoveel veranderd nadat zij is verhuisd, het ergste van al vind ik nog dat ik niet eens haar nummer of haar adres heb. Ook die gedachten liet ik weer varen en toen ik de verhuiswagen zag. “yes! Eindelijk”� zuchtte ik en gooide mijn fiets tegen de garagepoort.

“Roxan? Zo vroeg thuis?”� zei mijn moeder verbaast terwijl ze naar buiten kwam met een paar spullen. “Umh.. Ja! Ze waren zo vriendelijk om mij deze middag vrij te geven om jullie wat te helpen.”� Zei ik op mijn meest schijnheilige toontje, “Ik ga snel mijn spullen pakken.”� Ik rende de trap op en zwierde de deur van mij kamer open. Mijn bed en kasten waren al afgebroken en waren blijkbaar ook al in de verhuiswagen gezet. Eigenlijk moest ik niets meer inpakken. Ik pakte een paar dozen en sleurde ze naar beneden. Ik grijnsde bij mezelf toen ik aan daarstraks terug dacht, ‘Vanaf nu is de nieuwe Roxan geboren, de oude blijft hier achter. Ik laat me door niemand meer over me heen lopen. ’

Enkele uren later was alles ingeladen en konden we vertrekken. Ik liep nog snel een keer door het huis, in poging om weinig mogelijk herinneringen te laten bovenkomen. Voor ons huis stond een paar van onze buren die afscheid namen van mijn ouders. Ik was van plan om binnen te blijven staan tot ze weg waren maar mijn vader riep dat ik moest komen. Met tegenzin slenterde ik het rijtje af “Ja… bedankt… zal wel lukken…hetzelfde…”� Toen ik bij de laatste kwam moest ik wel even slikken. Ik had beloofde om de oude Roxan hier achter te laten, dus deed ik dat ook. Met een vriendelijke glimlach liep ik op de moeder van Bill en Tom af. “Veel succes in België, ik hoop dat je het naar je zin zal hebben.”� Zei ze vriendelijk. Ik glimlachte en wilde de auto instappen toen een zwart busje de straat inreed. Nee! Niet nu! Hun wilde ik echt nu niet zien! In paniek liep ik het huis weer in. “volgens mij ben ik nog iets vergeten”� riep ik snel. “Roxan, ik heb alles nog gecheckt…”� riep mijn moeder me achterna maar ik liep vastbesloten door.

In de keuken stond ik even stil en bedacht dat als de tweeling thuis is, dat ook Gustav terug moest zijn. Ik moet hem nog even spreken. Ik liep de achtertuin door en sprong over de heg. En viel half doordat mijn broek bleef hangen. “Roxan?”� vroeg Gustav verbaasd, hij kwam net met zijn koffer de hoek om. Ik rende op hem af en gaf hem snel een knuffel. “Het spijt me, het spijt me dat ik zo heb gedaan en dat het zo moest gaan. Ik leg het ooit nog wel eens uit, beloofd! Maar ik moet nu echt gaan, Ik laat nog wel wat van me horen. Beloofd!”� Zo snel als ik gekomen was verdween ik weer. Hij bleef verbaast achter en riep me nog na “Ik zal je missen Rox!”� Ik draaide me nog eens om en zwaaide nog snel voordat ik weer de tuin in glipte. Onder de lindeboom in de tuin bleef staan om nog snel de boom voor een laatste keer te bekijken, de boom waar ik zoveel herinneringen aan heb, maar ik hoorde mijn vader luid toeteren. Ik zette maar weer een spurtje in naar de auto.

Toen ik op straat verscheen hoorde ik Bill en Tom roepen,“Roxan, wacht even!”� Ik keek niet op of om en ging snel in de auto zitten, ik wilde hun niet zien. “Ja pa, rijd maar. Alles is in orde binnen.”� Glimlachte ik. “Oké, hier gaan we dan”� we reden de straat uit en ik zag door de achterruit onze ex-buren zwaaien en Tom die wild van de oprit kwam rennen en vertraagde toen hij zag dat we weg reden. Toen we net het dorp uit waren kreeg ik een berichtje van Bill… ‘Waarom liep je weg? Je weet dat Tom aan dat alles niets kon doen. Hij wilde nog met je praten…’ Pardon, las ik dat goed? Tom die het wilde goed praten? Daar had hij eerder aan mogen denken. Ik voelde de woede terug door mijn aderen stromen. Hoe durft hij! Zo kwaad als ik was deed ik mijn gsm open, brak de kaart in twee en gooide hem uit het raam. Nooit meer wil ik hun zien, ik walg nog bij de gedachten aan het berichtje van Bill. Een tweeling blijft een tweeling, of ze er anders uit zien of niet, allebei hetzelfde verrotte karakter.

Reacties: