FanFic.nl

Nobody can be saved with lies

The two who turned their backs on eath other have nowhere to go

Kaoru keek naar het langzaam voorbij trekkende licht. Een zoeklicht, leek het wel. Hij kneep zijn ogen dicht en vocht tegen de gedachtes. Is het verkeerd om de pijn door je lichaam te laten stromen… Jezelf opsluiten heeft geen zin, je wordt gek - uiteindelijk. Die’s woorden klonken zachtjes in zijn oren ‘Kaoru..Kaoru…ik wil niet alleen zijn. Kaoru..luister je? Ik kan er niet meer tegen. Waar ben je als je blik zo leeg is…alsof je kilometers ver kijkt. En ik niet besta. Samen…zijn we beiden niet alleen.’
Samen zijn we niet alleen…dacht Kaoru. Hij voelde paniek door zijn aderen stromen, een gevoel dat hij niet kon onderdrukken. Hij greep het hoofdkussen en sloeg het tegen de muur. Nog een keer. Nog een keer. Zijn keel brandde maar hij verzette zich tegen zijn wanhoop. Sla nog een keer, nog een keer. Het besef verloren richtte hij zich op de adrenaline dat hij door zijn lichaam voelde suizen. Zijn hart bonkte hard in zijn oren terwijl hij steeds harder sloeg. Is dit totale wanhoop? Als ik gek word, dacht Kaoru, laat me dan het genot van de totale leegte voelen. Je snijd je telkens weer aan de stukken van je gebroken ziel. Breek me. Hij richtte zich overeind en sloeg met een laatste klap tegen de muur. Toen voelde hij de grond, een stekende pijn in zijn hoofd en werd alles zwart.

Please give my heart something, anything like a blade, sharp enough to strike you.

Die keek naar de voordeur. Het zwart gelakte hout, hij wist precies hoe het eruit zag. Een metalen deurknop, hij wist precies hoe het eruit zag. Vermoeidheid brandde achter zijn ogen. Kaoru’s deur. Kaoru’s voordeur. De lucht hing vol van onuitgesproken woorden. Zijn gevoelens gemengd in pijn. Sterk zijn, hij moest nu sterk zijn. Vergeten…hij wilde het vergeten. Zijn herinneringen het liefst wegstoppen waar hij ze nooit meer zou vinden. De dromen logen niet, maar de realiteit ook niet. Die keek naar de grond waar zijn voeten al meer dan 4 uur op stonden. Hoe kon je iemand vergeten als je uren voor zijn deur stond? Nee, dit was afscheid. In stilte, zou hij afscheid nemen van Kaoru. Kaoru zou weer ver weg zijn. Alleen, alweer. Maar ergens voelde hij in zijn hart een kleine scheur die wat zonlicht doorliet.
Niemand zou hem zien als hij versuft door de drank op zijn bed zou liggen. Niemand zou weten wat er was omdat er niets was. Nee, omdat er niets mocht zijn. Omdat dí¡t er niet mocht zijn. Er zou geen Kaoru zijn om hem te zien liggen in een hoopje kots. Kaoru…
Die schudde zijn hoofd. Afscheid, hield hij zichzelf voor. Afscheid neem je zonder iemand aan te kijken, zonder te huilen en zonder iets te zeggen. Afscheid nemen doe je in je hart. De stem van Kaoru, gisteravond klonk hol in zijn hoofd. Okay. Ik ben blij dat, dat opgehelderd is…Had hij dat echt gezegd? Zijn stem klonk rustig, hij trilde niet. Kaoru had geen gedag gezegd toen hij de kamer had verlaten. In zijn gedachten bedankte Die hem daarvoor. Nu zou hij nooit meer terugkomen om het zware gevoel in zijn maag te voelen. Met die gedachte spande Die zijn koude spieren en draaide zich om. In een nauwelijks versnellende pas liep hij weg van het huis. ‘Sayonara.’

The two who turned their backs on each other have nowhere to go

Reacties: