FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[22]

Door de ogen van Bianca

ik word langzaam wakker. De zon schijnt ongewoon fel voor een ochtend. Geeuwend rol ik mijn bed uit en loop naar de badkamer. Onderweg daarheen kom ik een klok tegen. Aha, het is al twaalf uur, denk ik slaperig. Ik open de deur van de badkamer en stap op de ijskoude tegels. Meteen ben ik klaarwakker.
‘Aargh, kuttegels!’ mompel ik. ‘Waarom hebben we daar dan ook geen vloerverwarming?’
Dan herinner ik me de klok en schrik. Stond daar nu echt twaalf uur? Ik steek mijn hoofd om de deur van de badkamer en kijk nog eens naar de klok.
Ja, er staat echt twaalf uur. Inmiddels zelfs één over twaalf. Oh shit.
Plots hoor ik een deur kraken. ‘Bianca, wat doe jij hier nog?’
Oh nee, mijn moeder.
‘Eh, nou...’ Voor ik een goed smoesje heb kunnen bedenken, heeft mijn moeder me al bekeken en gezien dat ik in mijn pyjama sta.
‘Je hebt je verslapen,’ constateert ze. Ik knik en kijk haar een beetje onzeker aan. Tot mijn verbazing knikt zij ook. ‘Goed zo, dan ben ik tenminste niet de enige.’
Huh? Normaal gesproken wordt ze altijd boos als ik me verslapen heb, of op een andere manier ervoor gezorgd heb dat ik mijn lessen niet kan bijwonen.
‘Blijf vandaag maar thuis. We gaan winkelen.’ Mijn moeder verdwijnt weer in haar kamer. Twee seconden later komt ze weer naar buiten en voegt erbij: ‘Schiet alleen wel een beetje op met douche, de winkels zijn maar tot negen uur vanavond open. We hebben wel wat tijd nodig natuurlijk, en ik moet ook nog.’
Ik grinnik en sluit de deur van de badkamer. Inderdaad, bedenk ik me, het is koopavond! Wat een geluk!

Drie uur later zitten we eindelijk in de taxi naar het grootste winkelcentrum van Duitsland. Shoppen met mijn moeder, dí¡t is lang geleden! Nu heb ik ook meteen de tijd om haar over Felix te vertellen, bedenk ik me. Ze weet nog niets van mijn vriendje!
‘We gaan ook Sam ophalen, weet je nog, van het vliegveld,’ zegt mijn moeder plotseling. ‘Kan ze mee shoppen.’
‘Geweldig!’ Nu bloei ik helemaal op. Lekker shoppen met mijn lievelingsnicht en mijn moeder, wat is er nog beter?
Shoppen met Melanie.
Maar dat meen ik natuurlijk niet.
Even krijg ik een verdrietig gevoel, maar dat verdring ik snel weer en denk aan Sam. ‘Hoe laat komt ze?’
‘Hm, wie?’ Mijn moeder kijkt me een beetje vaag aan. ‘Oh, Sam natuurlijk!’ Ze grinnikt. ‘Sorry hoor. Ze komt over een half uur aan. Maar ik zat te denken, wie is die knappe jongeman die ik gisteren binnenliet?’
Ik bloos. ‘Hij heet Felix en...’
‘Och, wat een leuke naam!’ valt mijn moeder me in de rede. ‘Het past echt helemaal bij hem... Oh sorry, liefje. Ga verder.’ Ze kijkt me schuldig aan en snel ga ik verder.
‘Nou, hij heet dus Felix. En, hij is mijn vriendje.’
Meteen begint mijn moeder weer druk te kwebbelen. ‘Oh, wat leuk! Wat geweldig voor je! Ah, we zijn er.’
We betalen de taxi en lopen naar de ingang. Mijn moeder blijft maar tegen me aan kletsen. Daar ben ik aan gewend en ik let dus gewoon niet op.
Dan roept iemand plotseling mijn naam. ‘Bianca!’
Ik kijk verbaasd op en geef een gil. ‘Felix!’
‘Pardon, bedoel je mij?’ De man kijkt verbaasd op.
‘Oh, sorry, ik dacht dat u iemand anders was.’ Ik word rood en loop snel door. Oké, ik schaam me bijna nooit, maar dit was echt een domme actie.
‘Daar ben je!’ Mijn moeder duikt plotseling achter me op. ‘Laten we Sam gaan zoeken.’
We komen bij de ontvangstzaal, herkenningspunt, hoe je het ook wil noemen, en speuren rond op zoek naar Sam.
‘Ze is er vast nog niet,’ mompel ik, waarna ik op een bankje neerplof.
‘Bianca!’ Daar roept iemand mij nou nog een keer! Ik speur de menigte af. ‘Bianca, hier!’ Dan zie ik haar. Ik spring op en ren naar een klein, roodharig meisje toe.
‘Sam!’
Ik val mijn nicht om de hals. Ze is kleiner dan ik, maar haar wild krullende haar maakt het verschil iets kleiner.
‘Bianca!’ gilt ze enthousiast. ‘Ik heb je gemist!’
‘Ik jou ook!’ roep ik terug en geef haar nog een knuffel.
Mijn moeder komt er bij staan en Sam omhelst haar ook. Dan is het shoptijd, eindelijk! Voor de eerste keer sinds Melanies vertrek voel ik me weer mezelf.
Sams koffers laten we bezorgen, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Opgewekt haak ik mijn arm door die van Sam, die op haar beurt mijn moeder erbij haakt, en we lopen gedrieën naar de uitgang. Daar aangekomen klimmen we weer in een taxi. Die dingen zijn echt de uitvinding van de eeuw.
Nog geen tien minuten later lopen we door een enorme winkelstraat in Hamburg. De ene na de andere winkel gaan we binnen. Na een uur heb ik aan elke arm al twee tassen hangen en begin ik honger te krijgen. ‘Mam, we gaan eten, ik heb honger.’
Verstrooid kijkt mijn moeder me aan.
‘Ja tante, ik ook,’ valt Sam me bij.
‘Nog even die winkel daar, dan gaan we wel wat eten,’ antwoordt mijn moeder.
We gaan de winkel binnen. Meteen vergeet ik mijn honger en begin samen met Sam de rekken door te spitten en kleren over onze armen te gooien. Deze winkel is de hemel. Wat een kleren! Allemaal dure merken en allemaal prachtig. Melanie zou hier moeten zijn.
Oh nee, echt niet. Melanie is verleden tijd! Ik gris snel nog een paar kleren van de rekken om mijn gedachten af te leiden en duik dan de kleedhokjes in.
Na een tijdje heb ik de kledingstukken gesorteerd in afgekeurd, twijfelgeval en goedgekeurd. In die laatste categorie vallen een hoop dingen, maar mijn favoriet is een strapless zwart jurkje met een soort petticoatachtige onderkant, in laagjes. Ik sta voor de spiegel en draai me in alle richtingen om mezelf goed te bekijken.
‘Wauw, Bianca, die staat je geweldig!’ Sam duikt plotseling naast me op, gekleed in een flodderig groen jurkje dat ze net uit de rekken heeft gevist.
‘Dank je!’ lach ik trots en neem haar dan op met mijn ogen. Ook zij draait zich om en om voor de spiegel en strijkt met haar hand over het jurkje om de stof te voelen.
‘Die staat jou geweldig,’ zeg ik en ik meen het: Sam ziet er prachtig uit in dat jurkje.
Dan horen we plotseling achter ons: ‘Say cheese!’
We draaien ons tegelijkertijd om en worden meteen verblind door de flits van een camera. Mijn moeder komt lachend achter het toestel tevoorschijn. ‘Ik moest deze twee mooie meiden toch even op de foto zetten,’ glundert ze.
We grijnzen, gaan het kleedhokje binnen en trekken onze kleren weer aan, om te gaan afrekenen. Plotseling voel ik mijn maag weer rommelen. Gelukkig gaan we nu eten!


[http://i36.tinypic.com/2ekk4za.jpg = Bianca's jurkje in het zwart]

Reacties: