FanFic.nl

One Shot`s - Tokio Hotel

One shot: Mila

Zenuwachtig sta ik in de lange rij. Hoe vroeg ik vanmorgen ook was, de rij was al aardig gegroeid. Dan merk je echt dat je niet de enige bent die van hun muziek houdt. Aangezien ik wel de enige ben ik mijn dorp. Mijn dorp. Dat klinkt wel heel erg, alsof dat dorp van mij is. Laat ik het anders zeggen. Het dorp waar ik in woon. Ja, dat klinkt beter. In het dorp waar ik in woon ben ik de enige fan. Niet dat mijn dorp erg groot is. 4 straten. Als ik dat vergelijk met Hamburg is dat weinig. Heel weinig. Terwijl we toch best veel hebben. Een zwembad, een camping en industrie. Oké, het meeste ligt net buiten het dorp.
Even terug naar het heden. Langzaam schuift de rij wat op. Ik kijk even op mijn horloge. 14.00 geeft deze aan. 2 uur. Nog 5 en een half uur te gaan voor het concert begint.

Als ik na 2 uur in de rij gestaan te hebben binnen ben zijn de deuren van de zaal nog dicht. Iedereen staat te dringen bij verschillende kraampjes, of te dringen om helemaal vooraan te komen staan. Vooraan bij de deuren van de zaal. Ik zucht even en blijf aan de zijkant van de mensen massa.

Als om 7 uur de deuren van de zaal open gaan stormt iedereen gelijk naar binnen. Ze willen met 7 mensen tegelijk door een deur die bedoelt is voor 4 of minder mensen. Na veel gedrang is de meeste drukte weg en loop ik ook door de deur. Vooraan zijn de mensen al helemaal tegen het hek aan geplakt. Langs de zijkant van de mensenmassa loop ik richting het podium. Even voel ik in mijn zak. Ja, het zit er nog in. Even haal ik opgelucht adem. Snel loop ik weer door, langs de mensen massa.
Als ik achter de drukkende mensenmassa sta blijf ik staan. Hier sta ik wel goed. Ik kan het podium goed zien, en het is niet te druk met mensen.
Op mijn gemak kijk ik hoe de zaal zich snel vult.

Als het conert begint gilt iedereen er op los. Inclusief ik. Net zolang tot mijn adem op is, wat dus al redelijk snel is.
Ondanks dat ik in het begin niet werd plat gedrukt is dat nu wel zo. Ik zit helemaal vast, tussen de mensen om mij heen in. Wanhopig kijk ik om me heen. Snel grijp ik naar me zak. Die voelt leeg. Te leeg.
Snel vloek ik in mezelf en probeer mezelf een weg te banen door de mensenmassa. Niemand laat me door.
Langzaam zie ik zwarte vlekken voor mijn ogen verschijnen. Ik negeer ze en duw iemand op zij. Ik moet uit die mensenmassa zien te komen.
Bij de zwarte vlekken komt ook nog eens een barstende hoofdpijn. Nee, niet nu, denk ik. Niet nu.
Waarom moest ik dat ding nou weer precies nu verliezen? Wanhopig snak ik naar adem.
Ik hoor nog net hoe Bill een stukje van het refrein van Automatic zingt voor het zwart word voor mijn ogen en ik met een harde klap op de grond val.

Reacties: