FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 4

“Godverdomme, al half 4!”� ik schrok wakker. Ik had vannacht zo weinig geslapen dat ik tijdens een 2de poging om mijn boek te lezen weer inslaap was gevallen. Ik sprong uit mijn bed en trok de kast open. Als ik daar tussen die freaken moest gaan staan moet ik wel iets comfortabel aan hebben. Ik trok mijn favoriete jeans uit de kast en een zwart topje met vanonder knal roze sterretjes erop. Voor de zekerheid nam ik ook maar een dun zwart vestje met een zilverkleurige prent op mij ene mouw mee. Ik griste een paar oorbellen van mij bureau en keek weer op de klok, oké het kleren zoeken heeft me maar 10 minuten gekost dat viel nog mee. In zeven haasten sprong ik onder de douche en kleedde ik me aan. Mijn haren föhnde ik met de losse hand en met wat gel en haarlak zat dat ook. Mijn make-up deed ik niet te overdreven. Wat eyeliner, mascara, wat lipgloss en als laatste wat van het zomerse parfum die ik van een vriendin had gehad voor mijn verjaardag.

Net toen ik de badkamer uit wilde rennen ging de deur bel. Mijn moeder opende de deur en Jonas grijnsde toen hij toen hij mij boven aan de trap zag springen om mijn all stars aan te doen.“Bijna klaar prinses?”� “Jaja!”� riep ik geïrriteerd terug. Ik gleed langs de trapleuning naar beneden en kreeg van mijn moeder weer een preek dat ik dat niet meer moest doen. “Zo, ben er!”� en ik gaf Jonas een kus op zijn wang. Ik zei gedag tegen mijn ouders en zag de twee hyperkineten al in de auto zitten. “Dit word een lange rit”� zuchtte ik. “Ach, je hebt mij nog altijd.”� En Jonas sloeg onzacht op mijn schouder.

De rit duurde nog langer dan ik gehoopt had. Natuurlijk stonden we net in de file en waren die twee op de achterbank nog erger dan ik had verwacht. Halfweg de rit was ik ze zo beu dat ik de eerste de beste cd die ik kon vinden op volle volume door de auto liet galmen. Waarop de commentaar van de achterbank door Jonas en mij genegeerd werd. De rest van de rit was ik in mijn eigen gedachten verzonken. Het was redelijk warm in de auto maar toch had ik mijn vest aan en mijn kap ver over mijn ogen getrokken. Hoe had ik het in mijn hoofd kunnen halen. Omdat ik Jonas een tijd niet meer zou zien? Dat was waarschijnlijk wel de reden. De personen die ik straks terug zou zien hadden een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Tom heb ik nooit kunnen vergeten, hij was de eerste en enige voor mij. Althans dat dacht ik. Ik heb het hem nooit kunnen vergeven wat hij mij aangedaan heeft. Bill was degene die mij altijd motiveerde, als iets tegenzat was hij de optimist die me er altijd door hielp. Alleen die keer dat hij mij alles verweet van wat er tussen mij en zijn broer is gebeurt kan ik niet vergeten, toen is heel de Bill waar ik zoveel aan had opeens verdwenen. Georg zijn knuffels miste ik misschien nog het meest van allemaal. Hij wist precies op welk moment ik een knuffel nodig had. En dan Gustav, hij was eerder de broer die ik nooit heb gehad. Als ik tegen iemand wilde praten, luisterde hij. Hij was tot 5 jaar terug mijn steun en toeverlaat, en ik heb gewoon niets meer van me laten horen. Ik walgde nog steeds van mezelf dat ik hem dat beloofd had en die belofte niet na ben gekomen. Elke keer als ik hem op tv zag, barste ik in tranen uit. Hij was ouder geworden maar nog steeds had hij die lieve, zachte blik in zijn twee stralend bruine kijkers.

Ik schrok op uit mijn gedachten toen mijn kap van mijn hoofd werd getrokken. “Roxan! We zijn er!”� Riep Charissa uit volle borst in mijn oor. Waarop Jonas nogal geïrriteerd uitvloog: “Als jullie twee nu niet normaal gaan doen dan draai ik nu terug.”� Ik glimlachte flauwtjes naar Jonas. De rijen voor de concertzaal waren al gigantisch. Jonas nam me bij mijn pols en trok me mee door de mensenmassa. Ik was al naar heel wat concerten geweest maar zoveel gestoorden op een straal van 10 meter rond me had ik nog nooit gezien. Het meest irritante vond ik dat ze uit het niets begonnen te gillen. Als er ergens in de verte een gilletje weerklonk begon ineens heel de menigte de gillen alsof hun leven er vanaf hing.

Jonas sleurde ons meer naar een ingang en liet de kaartjes zien. Toen voor ons de deur openging weerklonk weer een gegil. Ik zette snel een pas bij om sneller binnen te zijn. “Eerst toch het concert hè?”� vroeg Floor ongeduldig. “Ja, maar we kunnen in het eerste vak. En bijna gelijk na het concert is de meet & greet.”� Antwoordde Jonas. “Moet ik mee naar die meet & greet?”� vroeg ik zo nonchalant mogelijk terwijl we naar het eerste vak liepen. Charissa en Floor moesten mijn vraag niet gehoord hebben want ze liepen al gillend voor ons uit naar het vak. “Als je echt niet wil hoeft het niet. Ik kan dan ook niet mee binnen. Ik moet dan bij hun manager komen voor wat afspraken en het contract. Ik zal ze toch ooit wel ontmoeten.”� Glimlachte Jonas. “Dan ga ik niet mee!”� zei ik nogal opgelucht. “Is er soms wat?”� vroeg hij achterdochtig. Ik liep wat sneller door, “Nee hoor, Kom nu maar! Straks laten ze die gekken binnen terwijl we nog niet op onze plek staan.”� En ik liep voor hem uit. In ons vak stonden Charissa en Floor te bekvechten waar ze wilden staan, Charissa moest en zou In het midden staan, Floor rechts. “En ik moest van jullie mee dus ik beslis waar we staan en dat is Links aan de kant van Georg!”� riep ik er boven uit. Het was plots stil. “Ik dacht dat jij hun niet kende? Dus ook hun namen niet?”� vroeg Floor achterdochtig. Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stromen. “Wel umh, als jullie er zoveel over praten dan ken ik hun namen na een tijd wel en ze komen ook vaak genoeg op TMF.”� Praatte ik me er uit. Ze knikte en we gingen aan de linkerkant staan. Net op tijd want de menigte werd ook binnengelaten.

Ik ademde nog een keer diep in en liet vanaf nu alles op me afkomen; Het duwen en trekken, de lichten die uit gaan, Bill die op het podium verschijnt, de lichten die aan gaan, Georg die voor onze neus staat en Gustav ergens ver weg verscholen achter zijn drums. Heel het concert liet ik gewoon komen. Ik vergat alles. Heel diep vanbinnen leek ik er van te genieten. Maar ik leek ook niets te voelen, geen enkele emotie, gewoon weg van de wereld, in een soort trance.

Reacties: