Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Sing it Out! » 22. Adrenaline.
Sing it Out!
22. Adrenaline.
Inktzwart. Alle lichten gedempt. Oorverdovend gegil van miljoenen hysterische meiden. Middenin het duister bevond hij zich op het podium. De spotlights wilden hem elk moment blootstellen aan die helse menigte. Ik bekeek alles vanuit de coulissen. De eerste noot werd gespeeld en het gegil bereikte een nog hoger niveau dan daarvoor. Luttele seconden later viel de lichtbundel op zijn gestalte neer en werd hij verwelkomt door miljoenen handen zwaaiend in de lucht. Het onwerkelijke moment was voorbij toen de vier in actie kwamen en hij met zijn excentrieke bewegingen over het podium bewoog. Hij straalde, stelde het publiek tevreden met zijn prachtige stem en de mooiste glimlachen.
Ik herkende de intro van het liedje dat mijn oren bereikte. Herinneringen borrelden op. Ik voelde vrijwel het tapijt van de concertzaal weer onder mijn vingers. Ik zie mezelf weer omkeren bij het horen van zijn stem. De allereerste keer dat ik zijn muziek kon beamen. Wat kan ik zeggen? Het was pure magie. Aan die zijlinkse blik naar de coulissen toe, wist ik dat hij er op dat moment ook aan dacht.
Een vlug nummer. De menigte bewoog egaal als een wervelwind. Gelijkmatig gingen handen de lucht in. Monden schreeuwden dezelfde woorden. De muziek was aanstekelijk. Ik stelde me de vraag of ik ooit in staat zou zijn een publiek zo in vuur en vlam te zetten. Met een vingerknip kreeg hij gedaan wat hij van het publiek verlangde. Hij voelde zich vereerd dat zij al die teksten met hem meezongen. Zou ik, daar, ooit, … daar waar hij stond ook mogen staan? Ik hoopte in het diepste van mijn hart dat, dat ooit zou gebeuren. Er was niets dat ik liever wilde. Het was totaal anders dan op het conservatorium. Daar trad iedereen op. Dat hoorde erbij, je moet het leren, durven zingen voor een publiek. Maar dit was echt. De wereld waar ieder van ons ooit wenste te belanden. Voor ik het goed en wel besefte verstreken de uren. De jongens speelden hun laatste nummers. Uiteindelijk eindigde de show met een spektakel waarbij miljoenen zilveren glitters de lucht in werden geschoten en op de fans neer dwarrelden. Helemaal bezweet kwam Bill het podium afgelopen. Natuurlijk had ik mijn voorzorgen genomen en stond hem met de juiste benodigdheden op te wachten. De handdoek werd uit mijn handen gegraaid en hij veegde de druppels zweet weg die op zijn gezicht en nek parelden. Nog nahijgend van de zware inspanningen nam hij af en toe grote slokken van een flesje water. Daarna verdween hij weer.
‘Succes!’ riep ik hem nog na. Hij keek nog een keer achterom en knipoogde. Daarna liep hij met zijn handdoek en nog twee flesjes water het podium weer op. De menigte krijste het uit toen het witte lapje stof over hun hoofden vloog en ze werden overgoten door het water dat van Bills flesje afkomstig was. Verderop zag ik Tom net zijn plectrum weggooien en hoe Georg zijn voorbeeld volgde. Na een daverend applaus dat maar bleef aanhouden en de wave van Gustav, verlieten ze het podium, de drukte van de fans achter zich latend. Amber nam een aanloop en vloog zo in Toms armen. Ze kuste hartstochtelijk zijn lippen.
‘Ik ben zo trots op jou! En het feit dat je zo hard van mij bent!’ Tom lachte. Rustig zag ik Bill met een brede glimlach mijn richting opwandelen. Hij straalde. Ik voelde bijna zijn hartslag toen hij me nog nahijgend een kusje op mijn voorhoofd gaf.
‘En nu, hup hup, de douche in!’ hoorde ik Amber zeggen. Ze kletste op Toms zitvlak en gaf hem een zetje in de rug.
Het was donker en koud. Wolkjes ademtocht kringelden door de lucht. In een innige omhelzing stond ik met Bill op de parking, een aantal meter verwijderd van het zwarte busje.
‘Doe je voorzichtig?’ Ik knikte. Onze gezichten raakten net niet. Indringend bestudeerde hij de irissen van mijn ogen. Hij nam mijn muts en schoof ze naar voren zodat ze mijn ogen bedekten. Ik grinnikte en gaf hem een plagerig duwtje. Bill glimlachte. Dat gezicht zou ik me nog lang herinneren, puur, gemeend, verliefd. Binnenin vlogen vlinders stiekem alle kanten op. Wat was ik toch verliefd op hem. Ik zette mijn muts weer recht.
‘Ik wil niet weg.’ Neerslachtig zocht ik zijn handen en verstrengelde ze in de mijne.
‘Ik wil niet dat je gaat.’ Bill was net even lusteloos als ik. We hadden er niet over willen nadenken, de gedachte ver in ons geheugen verscholen. Er zou een tijd komen waarop afscheid nemen de enige optie was. Het moment was nu aangebroken. Je zag het aan onze gezichten, ik voelde het aan de manier waarop hij me langs de kraag van mijn trenchcoat dichterbij trok. Op mijn tippen leunde ik voorover terwijl onze lippen contact maakten. Ik likte over zijn zijdezachte lippen en voelde hoe zijn tong binnenglipte. Ik voelde zijn warmte, de tederheid maar ook de drang om me niet te laten gaan. Ik wilde hem niet loslaten. Ik kon het voor de hele wereld wel uitschreeuwen hoe graag ik bij hem wilde blijven.
‘Het is maar voor een weekje…’ probeerde ik positief te klinken. Ook al wist ik dat, dat voor ons beiden te lang was.
‘Noa, het vliegtuig vertrekt over een half uur. We moeten echt gaan nu.’ Achter me stond Amber met haar koffers. Ze maakte aanstalten te vertrekken. Ik knuffelde hem nog een laatste keer en zette daarna mijn stappen verder richting luchthaven. In het felle licht van het gebouw keek ik nog een laatste keer om, hij zwaaide.
Reacties:
moeten ze van elkaar weg voor een weekje
verder !! Niet lief