FanFic.nl

Bleed Heart

4. Your mother fergot.

Niet te geloven, ik zat weer op school en niemand had ook maar iets van mijn afwezigheid gemerkt. Was ik eigenlijk wel weg geweest? Het was allemaal in een oogwenk voorbij geraasd. Was het een droom? Alleen, ik was alleen met Edward Cullen geweest! Het moest wel een droom zijn geweest.
Zuchtend liet ik mij mee gaan met de menigte, iedereen liep een richting op. Richting de deur..
School was uit, en ik stond hier bij het hek. Mijn muts tot onder mijn oren getrokken, mijn sjaal strak om mijn nek, handen met handschoenen in mijn zakken. Het sneeuwde en je kon december herkennen. We waren al midden december, bijna kerstmis. Mijn neus zag rood en ik wachtte op mijn moeder. Ze zou zo vast wel komen, ik ging niet lopend.. Lopend in de kou.
Mijn ogen sloot ik, om mijn gedachtens en fantasie op te sluiten. Waarom had Edward Narcissa eigenlijk opgezocht als hij toch al niet van haar gehouden had? Waarom was ik nou door hem uitgekozen, waarom moest ik nou Narcissa's vriendin zijn. Waar was ik in geraakt, een probleem tussen Edward en Narcissa. Hoe was hij eigenlijk achter Narcissa's gevoelens gekomen? Hij had haar toch kunnen negeren als hij het toch al geweten had?
Vre-se-lijk, wat ik aan het doen was! Mijn hoofd zat vol van Edward en Narcissa en ik wist zeker dat ik er toch écht niets mee te maken had. "Je moet! Je hebt er alles mee te maken! " Of toch wel?
'Je bent interessant als je nadenkt.' Mijn ogen schoten open, niet van de schrik.. Niet van de schrik maar van de verschijning. De stem had ik herkend en ik had uit ergernis mijn ogen wijd open laten schieten. Nee toch, waarom was hí­j hier? Waarom was hij overal waar ik was? De school was al een half uur uit en hij had nu thuis kunnen zitten..
Door de mist zag ik hem vaag, zijn ogen vielen alleen op. Goudbruin, maar soms toch zwart. Hoe zat dat? Hoe kon het toch dat ik dacht dat hij wel eens een ander kleur ogen had? 'Ik dacht aan jou.' 'In de positieve zin?' 'Nee.' 'Eerlijk zijn.' 'Oke, ik weet niet in wat voor zin.' Een grijns krulde om zijn lippen, zo een waarvan jij je zou afvragen of die nou gemeen of lief bedoeld was.
'Wat vraag je jezelf af?' 'Van wat voor planeet kom jij? Dat is wat ik mij afvraag.' Mijn rug keerde ik naar hem toe, leunend met mijn armen op het besneeuwde hek. Zijn adem hoorde ik, zijn ogen voelde ik.. Je wí­st dat hij er stond. Waarom ging hij niet weg? Waarom liet hij mij niet met rust? Waarom vroeg hij niet aan zijn vriendjes om zijn klusjes op te knappen? Waarom liet hij mij gek maken met zijn uiterlijk, geur en stem?
'Dat is een vreemde vraag.' 'Niet waar, hij is logisch. Je bent anders.' 'Anders?' Vreemd, ik hoorde iets als verbazing zijn stem in gaan.
'Ja, anders ja.' 'Verklaar.' Nu zou je het hebben, hij wou weten waarom hij anders was?!
'Als je het zo graag wilt horen, goed dan. Je stem zoekt mensen op, je ogen zijn altijd zo.. Ze laten men nooit zien wat je denkt of voelt.. Je praat alsof je mijn geschiedenis leraar bent en tóch.. Toch heb je zoveel aandacht! Ik denk toch echt niet dat de geschiedenisleraren hier op school ook zó veel aandacht zouden kunnen krijgen..' Hij staarde mij aan alsof hij Tindra zou moeten zijn en ik Edward Cullen. Hij keek alsof hij niet geloofde in alles wat ik zei. Hij ging er zelfs niet op in..
'Zal ik je naar huis brengen, je moeder..' 'Wat? Wat, mijn moeder?' 'Je moeder is jullie belofte van vanochtend vergeten..' Starend van verbazing, ik staarde hem aan alsof hij gestoord was. Hoe kon hij nou weten dat ik op mijn moeder stond te wachten? Hoe kon hij van de belofte, dat mijn moeder vanochtend gemaakt had, weten? 'Hoe weet je dat?' 'Lang verhaal?' 'Zeg het me, nu.' 'Ik hoef je al niet meer te brengen..'
Nog voordat hij zich wou omdraaien trok ik hem terug, nu moest ik weten hoe hij dit wist. Dit was niet normaal en ik vond het zeker niet boeiend om het iedereen te vertellen. Te vertellen wat mijn moeder mij in de ochtend verteld of wat ze ook kookt. Er was iets mis met Edward Cullen, hij had een excuus gevonden om mij de auto in te krijgen.. En zijn excuus met mijn moeder, het was waar.
'Wí¡t ben jij?' Vroeg ik terwijl ik nu met mijn gezicht heel dichtbij die van hem was. Zijn ogen in kijkend..
Wat ik nu zag kon ik niet geloven, zijn mooie goude of bruine ogen veranderden.. Zwart. Hij hief zijn kin op en zijn mond opende zich. Zijn tanden waren langer en scherper, waren ze in dit minuutje veranderd. Hij hief zijn mond en ik schrok mij een ongeluk. Mijn nek, zijn doel was mijn nek. Snel dook ik onderuit om zijn tanden te ontwijken. Mijn greep werd slapper en ik moest maken dat ik weg kwam..

Reacties: