FanFic.nl

Toms Twin

Tripping for your life

Daar loop ik dan weer. Met mijn boodschappen in een plastic tasje van tien cent en aan de andere kant is het leeg. Geen hand die mijn palm opwarmt, geen gemiste stem die ik nu weeral mis. Rea moest dringend weg zonder erbij te vermelden wat er dan zo dringend was. Mijn gedachte zijn alweer terug te vinden bij de aparte ontmoeting op straat. Drie meiden die er aanwezig waren, de zon die fel scheen op haar reflecterende zonnebril en het aangename zacht briesje wat tussen ons in speelde. Zoveel jaren zijn voorbij gegaan, í¡l die dagen mijn gedachte op het terug zien van haar, dat er weer zo’n moment aanbreekt dat we lachen tot we niet meer kunnen en huilend naar elkaar toe te kruipen, het zo weer om laten slaan en dan als of er niks is gebeurt een filmpje te kijken waarbij ze dicht tegen me aan zit en fluistert: ik weet dat je bang bent.
Zo sta ik een tijdje voor de deur van mijn huis niks uit te halen en alleen maar roezig voor me uit te kijken. De zelfcontrole kwijt zijn en niet meer doorhebben dat ik eigenlijk mijn sleutel erbij hoor te halen en in het slot hoor te steken lijkt normaal voor me te zijn. Haar ogen hebben me zo overdonderd dat het nu nóg een impact op me heeft, herinneringen terug haalt hoe geweldig vroeger was, dat al dankzij haar.
“Kom je nog binnen?”� Mijn broer heeft me de deur open gedaan. Ik stap naar binnen zonder een vraag te stellen hoe hij wist dat ik hier stond. Als een ongelooflijke retard sta ik maar wat in de kleurloze gang te staan, wat Bill zorgen baardt. “Gaat het wel goed? Heb je een kou gevat tijdens de boodschappen? Je was ook zo lang weg?”� Een vragenslinger wordt naar mijn hoofd geworpen zoals een top atleet zou doen tijdens zijn of haar belangrijkste olympische spelen met een discus. Ruw wordt mijn hoofd gegrepen tussen mijn broertjes verzorgde handen en dwingen me hem aan te kijken, zijn manier van aanpak om ‘iets’ uit me te kunnen trekken. Bij het zien van zijn donkere ogen, vervaagt een mist van dromen, verleden en toe net.
“Bill!”� gil ik opgewonden en grijp zijn handen die net nog aan mijn hoofd vastgekleefd zaten en knijp er ongeremd in. Zijn ogen verstarren door de plotse verandering van stemming in me. Onwetend begin ik druk in zijn handen te knijpen tot dat zijn pijngrens is bereikt en hij pijnlijk gromt en zich lost rukt van me hyperactiviteit. Het is van hem af te lezen dat hij het liefst sterk linnen erbij haalt om mij in te wikkelen zoals die doktoren doen bij een gesloten plek.
“Je hebt de boodschappen gedaan zie ik.”� Evelyn joint ons en heeft niks door van mijn overvloed aan energie en pakt dan ook niet wetend de tas van me over om haar gerief eruit te halen.
“Eef, kalmeer jij je vriendje even, het lukt mij niet.”�
“Wat is er aan de hand dan?”� Verbaasd dat er überhaupt iets is kijkt ze op naar me en probeert uit mijn ogen te peilen wat er dan mis zou zijn met me.
“Rea,”� kan ik alleen maar piepen en hoop zo dat Bill daar voldoening aan heeft en ik niks meer hoef uit te brengen wat ik er niet meer uit krijg. Aan zijn houding te zien: mond open, ogen gesperd, schouders gezakt, weet ik al genoeg.
“Zeg mij niet dat die hier is!”� gaat hij net zo panisch mee zoals een eeneiige tweeling hoort de doen, imiteren zonder erg erin.
“Wow, time out, wie?”� Evelyn volgt niks meer van onze kreten en staat als een scheidsrechter tussen ons in, alleen weerhoudt dit ons niet van rake klappen uit delen, maar van onmenselijke knuffelaanvallen die ik hoog nodig wil geven aan mijn zwartharige broertje.
“Die is hier,”� slaat mijn stem over die ik moet schrapen om weer normaal te laten klinken. Bill komt in zijn herkenbare stadium terecht en begint als een kindje in de lucht te springen met zijn handen ritmisch meeklappend.
“Hóe lang is dat al geleden?!”�
“Zeker zes jaar geleden!”� Het verbaasd me nog dat ik in deze toestand nog kan uitrekenen hoe lang ik mijn beste vriendin niet meer heb gezien.
Evelyn kan niks meer tegenhouden en wordt zowat omver gewalst door twee broers die elkaar emotioneel omhelzen.
“Het is als of een lang gehoopte droom uitkomt.”� Zijn opgehouden tranen mogen vrijuit en belanden op mijn schouder, wat als last gebruikt wordt voor zijn hoofd. Ik kan alleen maar breed glimlachen en al vooruitkijken hoe het zal worden als ze hier heen komt en Bill voor het eerst zal zien. Zal ze hem broederlijk omhelzen, voluit glimlachen, of misschien zelfs huilen? Nee, dat laatste heb ik nog nooit in mijn leven zien doen, zelf niet bij de dood van haar moeder.

“Het is nu jouw beurt om gastvrij te zijn!”� Ik stuur haar de andere kant op als ze alweer van plan is om mijn straat in te lopen.
“Mijn huis dus,”� lacht ze speels en gaat zelfstandig de richting van haar thuis op. Het is niet ver van elkaar, maar bij haar is het toch altijd iets spannender dan bij mij, dat is toch meestal zo?
“Mam, ben thuis!”� gilt ze door de gang. Zonder antwoord lopen we naar binnen en trappen uit gewoonte onze gympjes uit voor de spiegel die vanaf de grond tot het plafond reikt. Bills favoriete plekje in dit huis is het wel te noemen. Het valt me op dat de verwachte ‘welkom’ van haar moeder nog niet ontvangen is.
“Is je ma werken?”� vraag ik dan maar, gedacht dat het vandaag haar ‘vrije dag’ was.
“Nee?”� klinkt Rea even verbaasd. Ze sprint de trap op zonder iets te zeggen, maar zegt me zo genoeg: even wachten zo terug.
Na tiental minuten strompelt ze naar beneden zonder iets uit te brengen en loopt me straal voorbij, wat is er met haar? Zelfstandig ga ik maar naar boven, want ik had de link al gelegd dat er ‘iets’ boven was dat ze daardoor zo stil is nu. Best wel zenuwachtig schuifel ik over de overloop en bekijk zo de binnenkant van ieder kamertje die al open staan.
“Moeder van Rea?”� mompel ik bijna onhoorbaar en kijk om de hoek van een kamer waarvan de deur wagenwijd open staat. Mijn lichaam versteend zoals een egel zich zou oprollen bij gevaar. Ik word door mezelf tegengehouden voor nachtmerries die ik zou oplopen als ik me nog één stap naar voren zou verzetten. Daar verderop verstopt achter het bed zie ik twee benen bij het voeteneinde uisteken, twee voeten met roodgelakte nagels zoals alleen de moeder van Rea dat zou doen.

Reacties: