FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

37.

Tom
Na nachten als deze leer je van ochtenden houden. Ik herinner me niet veel, alles is een waas van indrukken, beelden, geuren, smaken, geluiden. Ik voel Bills huid onder mijn handen en Charlie’s borsten tegen mijn rug, adem in mijn hals en lippen op mijn mond zonder te weten welke van wie zijn. Ik proef champagne. Fris en prikkelend, de koude rand van het glas tegen mijn lippen. Of warm, zo van gladde huid gelikt. Bruine ogen, blauwe ogen. Zwart of blond haar. Stemmen. Sigaretten en vanille. En kaarsen die één na één uitgaan.
Ik heb geen idee hoe laat het is, maar te oordelen naar het grijzige licht tussen de gordijnen is het nog relatief vroeg. Ik weet niet waarom ik wakker ben, maar luisteren naar hun ademhaling maakt me rustig. Net als het proberen ontwarren van het kluwen herinneringen van de voorbije nacht.
En begrijp me niet verkeerd, ik hou van Bill, maar Charlie... Ze maakte het bijzonder. Zij gaf alles dat beetje extra, leidde ons voorbij elke twijfel. Ze heeft een heel eigen visie op seks, passie en liefde, en gisteren heeft ze die voor ons in praktijk omgezet. Ja, ze is ervaren. Ze heeft weinig tot geen schaamte of remmingen, en ze voelt aan wie wat wil. Ze past in het plaatje, dat bedoel ik.
Ze beweegt heel plots naast me, het lijkt erop dat ze wakker is. Maar als ik me op mijn zij draai, zie ik dat haar ogen nog steeds gesloten zijn. Ze draait en kronkelt onder het laken, zweetdruppeltjes staan glanzend op haar neus. En ze fluistert. Eerst lijkt ze gewoon te kreunen, maar dan merk ik dat ze wel degelijk praat in haar slaap.
‘Mmm... nee, niet... hmmm… laat me... mama, papa, ik wil… nee, geen, niet... mmm…’ Geen idee wat ik daarvan moet maken. Heeft ze een nachtmerrie? Het lijkt erop. En wat moet ik doen? Haar wakker maken? Ik steek twijfelend een hand uit naar haar schouder.
‘Charlie?’
‘Nee, laat... weg, moet weg...’
‘Wie moet er weg, Charlie?’ Ik schud zachtjes aan haar schouder, maar ze blijft woelen en mompelen.
‘Ik kan niet... nee... laatste...’
‘Wat zeg je allemaal? Charlie, word wakker. De laatste wat?’ Ik tik zachtjes tegen haar wangen en streel haar haren achteruit. In één ruk spant ze al haar spieren op, spert haar ogen open en gilt. Ik spring bij haar vandaan en rol bijna uit het bed, Charlie veert recht en blijft schreeuwen. Bill schrikt ook wakker en duwt zich overeind uit zijn kussen.
‘What the... Tom, wat gebeurt er?’
‘Ik weet het niet, ik denk dat ze een nachtmerrie heeft!’ schreeuw ik over haar gegil heen. Nog half gevangen in haar droom begint Charlie plots met beide armen om zich heen te slaan. Ze raakt me hard op mijn bovenarm en ik kruip verschrikt bij haar vandaan.
‘Jezus! Charlie, kalmeer! Charlie, je bent wakker, alles is oké, het was maar een droom!’ Ze blijft gillen en slaan, tot Bill haar polsen grijpt en haar armen naast haar lijf omlaag dwingt.
‘Ze is sterker dan ze lijkt,’ hijgt hij terwijl hij met alles wat hij heeft het hysterisch spartelende meisje tegen zich aan houdt. Ik volg zijn voorbeeld en we slaan allebei onze armen om haar heen, houden haar tussen ons in tot haar lijf ontspant. Ze hijgt en snikt in mijn hals, haar bezwete huid krijgt langzaam een laag kippenvel en ze begint vreselijk te rillen.
‘Ben je wakker?’ vraagt Bill.
‘Ja,’ antwoordt ze zacht. ‘Het is oké. Sorry daarvoor.’
‘Wat was dat?’ Ik probeer het zo rustig mogelijk te vragen en negeer de gloeiende plek op mijn arm waar ze me geraakt heeft.
‘Niks. Gewoon een droom.’
‘Je praatte tegen jezelf, net voor je wakker werd.’
‘Ik zei het toch, gewoon een droom!’ Haar stem wordt hard en ze probeert zich tussen ons vandaan te wringen. ‘Laat het gewoon, toe. Ik wil het er nu niet over hebben.’
‘Charlie...’ Maar ze kruip over me heen, zwaait haar benen over de rand van het bed en beent naar het balkon. In het passeren graait ze haar shirt van de grond en plukt haar Marlboro’s en het bijna lege pakje lucifers van een bijzettafeltje. Enkel gekleed in het shirt gooit ze de gordijnen open en zet haar schouder tegen de glazen balkondeur. Frisse lucht verdrijft de vanillegeur.
‘Wat nu?’ vraagt Bill ongemakkelijk. Hij staart naar het blonde figuurtje dat met haar ellebogen op de balustrade leunt. Als ze voorover buigt om de as van haar sigaret weg te tikken, kruipt het shirt omhoog tot net onder de rand van haar billen.
‘Geen idee. Haar met rust laten zoals ze vroeg, neem ik aan.’ Bill knikt aarzelend en ik draai me naar hem toe, druk een zoen op het puntje van zijn neus.
Dat loopt al vlug uit in een uitgebreide zoensessie. Ik rol me bovenop hem met zijn lip tussen mijn tanden geklemd en krul mijn rug onder zijn aanraking. Zijn nagels over mijn huid is… Wacht even, ik voel meer dan twee handen. Over mijn schouder zie ik Charlie staan. Ze glimlacht een beetje vaag, legt haar hand in mijn hals en trekt mijn gezicht naar haar toe. Ze zoent anders dan Bill, maar die afwisseling is wel lekker.
Met haar mond op de mijne leidt ze me van Bill af. Die zit intussen half rechtop op de rand van het bed en bekijkt ons met een scheve glimlach. Ik gluur naar hem vanuit mijn ooghoeken en grijns in de kus, aai met de rug van mijn hand langs zijn wang. Charlie klimt in één vloeiende beweging op Bills schoot en duwt hem achterover. Ik kruip op mijn knieën naast haar en laat nog steeds haar lippen niet los.
‘Oh, God!’ Bill kreunt luid en grijpt met beide handen in het laken als hij in haar glijdt. Ze rolt haar heupen langzaam naar voor en naar achter en slaat glimlachend haar linkerarm om mijn hals. De rechter glijdt langs mijn borst en buik omlaag tot ze plagerig langs mijn erectie streelt. Ik pers mijn lippen weer tegen die van haar en graai naar een steunpunt op het bed. Ik krijg zijn hand te pakken en knijp hard. Zijn duim streelt over mijn handpalm als antwoord.

’s Avonds. De lichten in de zaal zijn uit en het publiek krijst oorverdovend. Ik draai mijn plectrum om en om tussen mijn vingers en raak met mijn vrije hand even Bills pols aan. In de beschutting van het donker mag het. Hij blijft voor zich uit staren, maar als ik een stiekeme blik opzij werp, zie ik hem glimlachen.
Net voor ik op moet, vang ik een glimp op van David en Charlie. Ze buigen zich druk pratend over een klembord en Charlie krabbelt af en toe iets neer. Als ze mijn ogen voelt kijkt ze even op van haar werk en knipoogt naar me. Ik lach terug, maar ik kan het niet helpen dat ik de echo van vanochtend in mijn oren hoor rinkelen. Ik schud mijn hoofd, daar kan ik me nu geen zorgen over maken. Ze zei dat ze erover zou praten wanneer de tijd rijp was. Ik heb een concert te spelen, dat is vanavond mijn eerste bekommernis.
‘Oké, jullie moeten op!’ Bill ritst met zijn wijsvinger langs mijn arm en bijt op zijn tong om niet te grijnzen. Ik prik hem in zijn ribben als wraak, trek mijn pet wat beter en adem diep in. Elke gedachte aan mijn broer en Charlie wordt uit mijn hoofd verbannen, nu ben ik alleen nog gitarist.

Voor jullie allemaal, omdat ik in een rare bui ben.

Reacties: