FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[7] Bill – Tears

Ontbijt achter de kiezen, kleren aan mijn lijf, wat ben ik vergeten? Ach ja, natuurlijk. Tom bellen om te melden dat ik naar huis kom en hem een ongelooflijke schop onder z’n kont ga geven. Hoe durft hij zomaar mijn sleutels te pikken!
Oké, meestal pik ik zijn sleutels.
Ander onderwerp.
Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak en druk op 1. “Belt Tomi”�, staat er op het schermpje. Na tien keer overgaan klap ik mijn mobiel maar weer dicht. Waarom neemt die sukkel nou niet op? Wacht eens even... Een duister figuur duikt op in mijn geheugen. Jawel, ik was haar alweer vergeten - of liever gezegd, ik had haar verdrongen - maar nu herinner ik mij Heidi weer. Zelfs van die naam moet ik al haast kotsen, en als ik me dan ook nog eens bedenk dat zij mogelijk de reden is voor mijn broertjes antwoordloosheid...
Nou goed, dan ga ik maar gewoon naar huis en als hij niet opendoet, dan leun ik net zo lang tegen de bel tot hij me binnenlaat. Kijk maar of ik bluf!
‘Dí¡í¡g!’ brul ik nog richting de keuken, waar Georg en Andi ondertussen een rumdrinkwedstrijd houden. Georg krijgt juist op dat moment een hoestbui en ik kan mijn lachen niet inhouden. ‘Stik voorzichtig en tot in de studio!’
En dan huppel - nee, loop - ik het huis uit.
Mijn goede humeur verdwijnt echter als sneeuw voor de zon - ik loop de regen in. Waarom moet het altijd regenen als ik in een goed humeur ben? Het is allemaal de schuld van die Heidi! Ja, alles is de schuld van Heidi. Ik zie de kop al voor me: “Tokio-Bill richt Anti Heidi Club op”�. Daar zal Tom blij mee zijn.
Mopperend op Heidi’s, regen en antwoordloze broers slenter ik over straat, mijn handen in de zakken van mijn jack en mijn hoofd omlaag in de hoop niet herkend te worden. Dit gat - Loitsche, weet je wel - is misschien minimini, maar het stikt er meestal toch van de dramatisch hyperactieve fans die mij willen doodknuffelen of aan mijn haar willen zitten of weet ik veel wat. En daar heb ik nu niet zo’n zin in. “Tokio-Bill vlucht voor fangirls.”� Wat heb ik met krantenkoppen vandaag?
Ik hoor iets gillen.
Nee, iemand.
Mensen gillen, ietsen niet.
Bill!
Ik blijf verbijsterd even staan, probeer mijn gedachten uit te zetten. Terugspoelen, terugspoelen... Wat was het nou? Een gil! Een gil. Wie gilde er? Dat moest ik mezelf vragen, niet een heel verhaal beginnen over...
Irrelevante dingen.
Wacht eens. Plotseling zwijgen de irritante stemmetjes in mijn hoofd, er is nog maar één gedachte die alle anderen overstemt. Ik ken die stem. Ik ken die stem zelfs heel goed.
Tom!
Ik begin sneller te lopen, half te hollen, heel te hollen, richting het stemgeluid van mijn tweelingbroer. Heidi’s en regen kunnen mijn rug op, Tom is belangrijker! Ondertussen gaan mijn gedachten gewoon verder: waarom zou Tom niet opgenomen hebben? Waarom zou hij gillen? Ik heb Tom nog nooit horen gillen. Niet zo hard tenminste.
Op dat moment ontdek ik mijn tweelingbroer. Op de stoep, gekleed in - nee, dit meen je niet - zijn boxershirt, een T-shirt maatje tweepersoonstent en - ik wil dit niet zien - dikke grijze sokken. Het is wel duidelijk wie van ons tweeën het modegevoel heeft gekregen.
Hij huilt. Shit, hij huilt. Meteen verdwijnen de stemmetjes weer naar de achtergrond. Ja, soms weten ze wel hoe ze hun mond moeten houden.
‘Tom!’ roep ik geschrokken. ‘Tom!’
Hij kijkt op en begint nog harder te huilen. Paniek vormt een vuist die zich rond mijn keel sluit. Tom, Tom, Tomi, wat is er toch met je?
Ik laat me naast hem op mijn knieën zakken en sla een arm om hem heen. Tranen en regen lopen over zijn wangen. Hij klampt zich vast aan mijn shirt, voor deze ene keer maakt het me totaal niet uit dat hij een scheur maakt in de stof.
Hij snikt iets, zegt iets, perst iets tussen zijn lippen en tranen door. Begint te hoesten. De woorden tuimelen uit zijn mond in onverstaanbare volgorde - onverstaanbaar voor enig ander. Ik weet wat hij zegt zodra hij zijn tong tegen de woorden duwt.
‘Bill, ik houd van je...’
Ik knuffel hem stevig en mompel vertederd: ‘Raar joch. Ik houd toch ook van jou.’
Hij blijft huilen, trekt nu echt mijn T-shirt aan stukken. Zijn hele lichaam schokt. Ik trek hem dicht tegen me aan en begin zachtjes te zingen.

‘In mir wird es langsam kalt
Wie lang können wir beide
Hier noch sein
Bleib hier
Die Schatten wollen mich holen
Doch wenn wir gehen
Dann gehen wir nur zu Zweit
Du bist alles was ich bin
Und alles was durch meine Adern fließt
Immer werden wir uns tragen
Egal wohin wir fahr’n
Egal wie tief…’

De betekenis van de tekst doet er eigenlijk niet toe, het gaat erom dat dit óns liedje is. Het liedje over de band tussen Tom en mij, het liedje over ons tweeling-zijn. Eén van mijn meest emotionele nummers. Tom betekent heel veel voor mij en ik zal er altijd voor hem zijn. Dat probeer ik hem duidelijk te maken, ook al weet ik dat hij onbewust toch al begrijpt wat ik bedoel.
‘Kom,’ fluister ik zacht en wring zijn vingers los van de flarden T-shirt. ‘Kom, ik breng je naar huis. Heb je mijn sleutels nog?’
Tranen blokkeren de woorden naar zijn keel, maar ik besef dat hij waarschijnlijk de deur gewoon open heeft gelaten. Hij ziet er niet uit alsof hij op het moment dat hij het huis verliet veel aan inbrekers kon denken. Nou ja, we kopen wel weer een nieuwe televisie. Tom thuiskrijgen is nu belangrijker.
Ik sla een arm om mijn broers middel en hijs hem zo overeind. Hij steunt met praktisch zijn hele gewicht op mij; de tranen lopen nog steeds over zijn wangen. Gelukkig is hij niet zwaar, want dat zou ik echt niet redden.
‘Kom,’ fluister ik weer. ‘Ik breng je naar huis.’
En ik hobbel met mijn chaos van een tweelingbroer over de stoep naar huis.

Reacties: