FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 33: Liesbeth?

Na een namiddagje zwemmen en plezier maken met Tayana, beslis ik om maar weer naar huis te gaan. Ik heb even mijn gedachten goed kunnen verzetten, maar het is nu waarschijnlijk beter dat ik met papa kan praten over de eventuele verhuis.
Wanneer ik kom aangereden in onze straat staat er tot mijn verbazing nog een tweede naast die van ons op de oprit. Ik zet mijn fiets tegen de zijkant van ons huis en loop dan nieuwsgierig naar binnen. Mijn enthousiasme wordt meteen minder wanneer ik zie dat papa samen met een vrouw aan het aanrecht staat. Hij houdt zijn arm rond haar middel en ik moet even slikken. Van waar komt dit plots? Beiden schrikken ze als ik de keuken binnenkom. Papa trekt zijn hand meteen terug en hij kijkt me verontschuldigend aan.
‘Fi, dit euh…dit Liesbeth. Liesbeth, Fi,’ stelt hij ons aan elkaar voor. Ik ben te geschokt om iets te zeggen en kan alleen maar lachen wanneer Liesbeth ook naar me lacht. Ze vindt dit blijkbaar even gíªnant als ik. Papa zucht en ik besef dat ik misschien toch iets moet gaan zeggen.
‘Sorry,’ fluister ik bijna, ‘sorry dat ik stoor.’
‘Het geeft niet, kom even zitten,’ zegt papa en schuift een stoel van de tafel naar achter en gaat zelf zitten. Liesbeth volgt zijn voorbeeld en iets later ik ook maar.
‘Liefje, je bent wel oud genoeg om te begrijpen hoe dit in elkaar zit. Ik heb Liesbeth leren kennen op mijn werk. We zijn een koppel.’ Dat had ik ook al wel gezien. ‘Het spijt me, ons, dat we dit niet eerder gezegd hebben. Ik had het je moeten vertellen, maar we waren bang voor je reactie. Ik begrijp het als dit niet zo gemakkelijk is voor je. Je was altijd mijn enige meisje, maar ik heb na zoveel jaren mijn geluk weer gevonden en ik hoop dat je ons dat gunt.’
Liesbeth nam het woord van hem over. ‘Je moet niet bang zijn dat ik je papa zal ‘afpakken’ of je mama zal willen vervangen. Ik ben al blij als we vriendinnen kunnen worden.’ Eigenlijk was ik ook niet echt bang geweest dat ze mijn mama zou willen vervangen, dat had ik gewoon niet toegelaten, maar ze lijkt me wel vriendelijk. Ik vind geen goede reden waarom ik haar niet graag zou mogen, ze maakt papa gelukkig en dat verdient hij wel na zoveel jaren voor me gezorgd te hebben.
‘Ik hoop dat ook,’ antwoord ik vriendelijk.
‘Dus je vindt dit oké?’ vraagt papa nog eens voor de zekerheid. Ik lach naar hem als antwoord en knik.
‘Maar zelf heb ik ook een vraagje.’ Dit lijkt me nu eigenlijk het beste moment om over de verhuis te beginnen. Nu dat papa gezelschap heeft, zal hij het misschien ook minder erg vinden als ik hier niet meer ben.
‘Wel, Michael heeft vandaag een voorstel gedaan. Omdat Tayane en Lukas niet echt bij de deur wonen, had hij het idee dat we misschien met ons vieren konden gaan samenwonen in een appartementje. De kosten zouden betaald worden door het platenlabel en het zou daarbij ook handig zijn omdat we de volgende weken veel nummers gaan moeten schrijven voor ons album. Op zich is het niet ver, gewoon de stad meer in, dichter bij de studio. En ik beloof dat ik regelmatig op bezoek kom,’ ratel ik allemaal snel achter elkaar af. Ik zie hoe hij eerst bedenkelijk kijkt en waarschijnlijk in zijn hoofd de voor- en nadelen tegen elkaar opmeet.
Uiteindelijk na een minuutje stilte knikt hij. ‘Je wordt nu wel ouder dus het wordt ook tijd dat je op je eigen benen leert te staan en ik weet dat je daar verantwoordelijkheid genoeg voor hebt. Dus, het is in orde. Je mag verhuizen.’
Ik spring recht en loop de tafel rond om papa plat de knuffel en ondertussen wel duizend keer dankjewel te zeggen. Uit enthousiasme geef ik ook Liesbeth een knuffel, het voelt zelfs niet verkeerd. Blij en helemaal opgewonden omdat ik mag verhuizen loop ik de keuken uit naar mijn kamer.
Ik laat me op mijn bed vallen en haal mijn gsm boven om Tayana meteen het goede nieuws te vertellen.

De volgende dagen gaan in een soort waas voorbij. Op mijn vrije dag doe ik echt niets. Ik schrijf een kortverhaal -het was lang geleden- , las in mijn boek, lag wat in de zon, nam een badje en kookte ’s avonds voor papa en Liesbeth. Nu dat ik het weet van hun relatie is Liesbeth hier ook meer. Geen hele dag, maar ze komt toch elke dag even langs. Ze had gehoopt dat we vriendinnen konden worden en eigenlijk denk ik dat dat wel zal lukken. Nu ik haar hier meer zie, leer ik haar beter kennen. Ze is echt zo vriendelijk als ik van het eerste moment dacht en haar grapjes zijn hilarisch. Ik zie het echt goed komen tussen haar en papa. Hij lacht weer meer als anders. het heeft lang geduurd maar hij heeft eindelijk weer liefde gevonden en ik ben blij voor hem.
En doordat ook Lukas, Tayana en Niel dezelfde avond nog beslisten om samen te gaan wonen konden we in het weekend op zoek gaan naar een geschikt appartementje. We werken in de studio nog wat aan een nieuw nummer en het begint te vlotten. Mijn andere liedjes schreef ik alleen en het is even wennen om ook de tekst voor een lied samen te schrijven. Tijdens onze pauzes maken we plezier en doorzoeken het net naar een plekje om te wonen. Het is niet eenvoudig om iets te vinden dat ons alle vier aanstaat, niet te klein is en ook niet extreem duur is. De eerste eventuele kandidaat dat we zijn gaan bezichtigen was teleurstellend. Op de foto’s leek alles ruimer dan het in werkelijkheid was en het was dus te klein voor vier tieners om samen te wonen.
Zondagmiddag na eindeloos surfen op de laptop afgewisseld met het zoeken naar een zin voor onze tweede strofe van het lied, vonden we een geschikt appartement.
‘Michael!’ roept Niel door de gang. We zitten in de ontspanningsruimte en Michael was aan het werken in zijn kantoor. Iets later komt hij de kamer binnen gewandeld.
‘Niet vergeten te werken, hé!’ zegt hij.
‘Nee, de song komt wel voor mekaar. Wat vind je hier van?’ vraag ik hem. Hij buigt voorover naar de laptop en om de beurt laat Tayana (die de muis bedient) de foto’s van het appartement zien. Michael knikt. ‘Ziet er goed uit en de prijs is ook oké. Bellen jullie?’
Met een vreugdedansje grijp ik mijn gsm van de tafel en druk het nummer dat op het scherm staat. Er neemt iemand aan de andere kant op en een paar minuten is het geregeld dat we nu meteen mogen gaan kijken naar de kanshebber. Lukas schrijft het adres op zijn hand en samen met Michael wandelen we het gebouw buiten. Het appartement ligt niet zo ver hier vandaan (dat was ook een van de voorwaarden) dus op een tien minuutjes te voet zijn we er wel.
Lachend en pratend komen we bij het adres aan. Aan de overkant van de straat ligt een kleine parkje -eerder een stukje groen in de stad- dus dat is wel al leuk. Voor de deur van het gebouw staat een oudere man met een grote snor ons op te wachten. Hij schudt Michael een hand en kijkt van hem naar ons, alsof hij denkt dat we allemaal kinderen van Michael zijn. Ik lach bij de gedachte en de man besteedt er verder ook geen aandacht aan. Hij schudt ons ook de hand en leidt ons naar boven. Het appartement is op de vierde (en hoogste) verdieping, geen tuintje dus, maar wel een kamer met balkon en een balkon aan de living.
Wanneer de man met de snor ons binnenlaat op één van de twee appartementen op deze verdieping (dat er hier boven maar twee woonvertrekken zijn wil toch al wat zeggen, het zal hier sowieso wel groot genoeg zijn voor ons vieren) moet ik de impuls om naar binnen te rennen onderdrukken. Als vier volwassene mensen en geen tieners van zeventien lopen we rustig achter Michael de deur door.
‘Ga maar kijken kinderen!’ lacht Michael naar ons als we van de gang de living binnenkomen en Tayana steekt haar tong vlug uit naar hem. De meneer van het kantoor gaat bij Michael staan en doet een beetje uitleg over het appartement en de prijs, dingen die wij toch niet moeten horen. We hebben echt geluk met een manager die alle kosten dekt. Met zen vieren hadden we dit nooit kunnen betalen.
Samen met Tayana, Lukas en Niel loop ik verder de living in. Het appartement was te huur met inboedel dus het is wel gemakkelijk dat we niet op zoek moeten naar verschillende tweedehands meubelen die niet bij elkaar passen.
Het is hier vrij modern ingericht. De muren zijn in een soort eischaalkleur geverfd, er staat een grote zwarte zetel in het midden van de living en nog twee kleinere eenpersoonszitjes. De flat screen tv staat op een poot recht voor de grootste zetel en er tussenin staat een glazen salontafel. Het is allemaal nogal strak naar mijn smaak, maar we moeten allemaal een beetje water bij de wijn doen. Links staat de eettafel. Gemaakt uit een soort hout, maar ze staat hier goed. Meer naar de rechterkant van de woonkamer staat een toog die de splitsing met de keuken vormt. Ik loop erlangs de keuken in. De keuken is net als de rest modern. Witte kastjes, maar wel een kleurrijke rode koelkast in de hoek.
Wanneer ik terug naar de living wandel komt Tayana nu de keuken binnen. Ik loop de woonkamer door, kijk even naar buiten via het raam met het balkon en bewonder het uitzicht over Leuven. Aan de living grenst een eerste deur. Ik trek ze open en bekijk de badkamer. De badkamer is bijna zo groot als een slaapkamer. In het midden ervan staat een prachtig wit bad op pootjes, er hangen mooie houten kastjes tegen de muur en er zijn twee witte lavabo’s. Ik sluit de deur weer en ga het kleine halletje (zonder tussendeur) in hier zijn ook nog vijf deuren. Één voor één open ik de deur, kijk even rond in de slaapkamer en sta versteld wanneer ik een tweede even geweldige badkamer zie maar hier met een regendouche in plaats van het bad op pootjes.
Wanneer we alle vier heel het appartement bekeken en goedgekeurd hebben gaan we weer naar Michael toe.
‘En?’ vraagt hij. Ik draai mijn hoofd en kijk naar mijn vrienden. We lachen naar elkaar en knikken op hetzelfde moment naar Michael. De vent met zijn snor haalt papieren boven en legt ze voor Michael op tafel. Michael kijkt een laatste keer naar ons, leest snel het huurcontract door en zet uiteindelijk zijn handtekening onderaan het blad neer. Van zodra Michael het contract weer aan de makelaar geeft kan ik een gil niet langer onderdrukken en Tayana ook niet. Samen gillen we van plezier en springen in het rond door onze nieuwe woonkamer.
Wanneer we uitgeraasd zijn gaan we weer als echte dames tussen de heren staan. De makelaar overhandigt Niel twee sleutels, neemt kort afscheid en vertrekt weer.
‘Wel ik stel voor dat jullie nu naar huis gaan en al een heleboel spulletjes naar hier verhuizen. Moeten er nog grote meubelen naar hier?’ vraagt Michael.
‘Ja het is hier wel bemeubeld, maar er stond maar in één kamer een bed, maar wel overal een mooie houten kast.’
‘Ik neem de kamer met het bed!’ roep Niel blij.
‘Ik wil die met het balkon,’ zegt Tayana snel na hem. Ik hef mijn schouders omhoog, nu maakt het niets meer uit. De twee andere kamers zijn ongeveer hetzelfde. Allebei even groot als de andere twee en wel geen balkon maar een groot raam met een balustrade.
‘Oké, ik stuur twee busjes naar jullie huis, ze komen dus om de beurt bij jullie je spullen halen en dan kan je meerijden naar hier.’
‘Ik moet geen busje hebben, een vriend van me heeft een busje daar steek ik alles wel in stukjes in, of rij ik een paar keer,’ leg ik uit. Even wissel ik een blik met Tayana. Max heeft een busje. Ik heb hem dit weekend nog niet gezien. We hebben wel een uur aan de telefoon gehangen, maar dat was het dan ook. Hem over de telefoon horen is alleszins iets minder moeilijk dan in zijn ogen te moeten kijken en ik heb hem al helemaal niet durven vragen naar Kya. De confrontatie zou te pijnlijk zijn en gelukkig begon hij er zelf ook niet over.
Michael knikt. ‘Goed, dan stuur de verhuizers alleen naar jullie,’ zegt hij wijzend naar de anderen. ‘Als jullie snel werken en tegen vanavond alles al geïnstalleerd hebben, kunnen jullie hier al je eerste nacht doorbrengen, maar dat laat ik aan jullie over. Ik huur dit wel, maar jullie zorgen voor de schoonmaak en de was en de plas, ik ben niet de babysit, oké?’
‘We kunnen wel voor onszelf zorgen, hoor,’ lacht Lukas en wandelt dan als eerste de deur weer uit om naar huis te gaan. Samen met de anderen volg ik hem. Niel draait de sleutel in het slot en sluit de deur van onze nieuwe thuis achter ons.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.