FanFic.nl

Toms Twin

That's a rocket!

“Liefje, waar zit je met je gedachte?”�
We zitten aan tafel en ik kan niet meer stoppen met geschiedenis terug halen, dan vooral herinneringen met de moeder van Rea erbij. Ik was klein, ik ben bang dat ik het daardoor ga vergeten. Twee miezerige jaren heb ik van haar kunnen genieten, maar toch, als ik goed terugdenk, heb ik een overvloed van memories over haar. Verjaardagen van Rea, mij en Bill en haarzelf spelen gelijk op. Hoe ze haar best deed om een ‘eetbare’ taart te maken, maar het meestal toch een gekochte bij de supermarkt werd en de warme dagen dat we naar een dichtsbijzijnde meertje gingen om te zwemmen. Ik kan ook nog wel goed plaatsen dat er weinig geld was bij hun, maar dat ze bleven genieten van het leven. Dat daarom de opa, de vader van Sky, een gitaar voor Rea had gekocht, omdat hij geloofde dat ze er brood mee kon verdienen.
Mij is nooit verteld wat er met de vader was van Rea, de man van Sky. Hoort die niet erbij te zijn, de jonge moeder helpen om alles draaiende te kunnen houden? Waarschijnlijk ging het mij ook niks aan, maar nieuwsgierig naar het antwoord bleef ik altijd en nu nog steeds. Niet dat ik het haar nu meteen zal vragen, zal ik nooit doen, misschien weet ze het zelf niet eens? Sky werkte daarom ook vaak en was zo weinig thuis om Rea te ondersteunen. Er was dus ook geen geld voor scholing en zo kwam het een van het ander. Rea was bijna meer bij mij en Bill en kreeg les van ons wat wij net hadden geleerd op school. Alles had zijn voor en zijn nadelen. Het grote voordeel was dat we ontzettend hecht zijn geworden korte jaren en niet meer zonder elkaar konden. Soms vraag ik me nog steeds af waarom ze niet meer richting Bill is gekropen, waarom juist naar mij? Was Bill té zachtaardig of wat? We blijven tweeling en in die tijd waren hij en ik bijna ní­et meer uit elkaar te houden. Zo werd het vaak ook een spelletje tegen verveling.

Stijf houd ik mijn lippen op elkaar, me weerhouden van praten zodat ze het niet gelijk weet wie Bill is en wie Tom, ik dus. Haar donkere ogen flitsen van het ene gezicht naar het andere en denkt zo diep na. Haar ogen sluiten weeral en een frons tekent zich op haar voorhoofd, die eens te zien is omdat het vandaag een bandanaloze dag is.
“Tomi!”� Ze vliegt merkwaardig om mijn hals en drukt een harde kus op mijn wang.
“Hoe weet je dat nou weer? Wat ik ook doe, je haalt mij er altijd uit!”� Bill gniffelt naast me en kijkt geamuseerd toe.
“Jij hebt die onweerstaanbare blik in je ogen”�
“Wat?”� Ze maakt een grapje?
“En die moedervlekken op je wang verraden alles,”� lacht ze erachteraan als ze mijn blik ziet. Ik grijns, die was ik vergeten. “En om nog eens het verschil beter te zien, Bill heeft een vlekje onder zijn lip.”� Gelijk wrijft hij met zijn wijsvinger over zijn kin en probeert het zo te voelen. “Daar zo.”� Ze duwt de vinger meer naar boven en drukt het er dan bovenop.
“Aja, ik voel het, nooit opgevallen,”� lacht hij nu ook en slaat zijn armen om Rea heen, te kort aan aandacht noemt hij dat dan.

Bill kijkt me constant aan en lijkt te weten waar mijn gedachtes zitten en vraagt zo niks.
“Tom?”� Achter me hoor ik mijn moeder binnenlopen. Rustig draai ik me om, vergeet totaal te antwoorden op Evelyn haar vraag en schenk mijn moeder een ‘hallo’. “Bedankt voor de boodschappen.”� Ze pakt de tas van het aanrecht en haalt zo alles eruit.
“Dat is waar ook, ik heb daar wat van nodig!”� Mijn vriendin springt omhoog en bekijkt de producten die over het keukenblad uitgestald staan. “Neen, Tom! Ik zei super plus.”� Ze kijkt me teleurgesteld aan, omdat ik het weer eens vergeten ben. Hoe stom het ook klinkt, mijn lach kan ik niet meer inhouden en begin hard te lachen met tranen van plezier. Drie mensen kijken me verstomt aan en snappen niks van mijn binnenpretje.
“Een raket,”� piep ik benauwd en denk terug aan Rea die het voormaat zo noemde.
“Wat heb jij opeens?”� Bill kijkt me doordringend aan en probeert zijn tweelingenband te gebruiken om het zo te snappen.
“Rea noemde het zo,”� snik ik nu en leg mijn betraande gezicht op mijn armen die gespreid liggen over de keukentafel. Bill puzzelt alle woorden bij elkaar en lijkt hem ook te snappen en grinnikt zo zachtjes mee.
“Nou ik vind er niets grappigs aan hoor,”� zegt Evelyn verontwaardigt en blijft maar met de verkeerde verpakking voor mijn neus wapperen. “Snapt u er iets van?”� probeert ze bij Simone, die vrij stil is.
“Tom, zei je nou écht Rea?”� Mijn lach verdwijnt abrupt en kijk mijn moeder serieus aan. Haar heb ik het nog niet verteld. Ik knik zachtjes en veeg mijn tranen weg met mijn mouwen. De houding van mijn moeder veranderd gelijk en een stralende lach kruipt omhoog. Mijn lach keert ook terug en sta op om mijn moeder te ontvangen die me wilt knuffelen. “Dat is geweldig! Wat heb ik die lang niet meer gezien. Wanneer komt Rea langs? Die komt toch wel langs? En veranderd? Herkende jullie elkaar nog?”� Net zoals Bill deed, doet mijn moeder exact het zelfde en overspoeld mij ook met vragen. Ze stopt met omhelzen en laat haar glanzende ogen zien. Rea was als een dochter voor haar, zo was zij ook een moeder voor Rea. Simone had haar met open armen ontvangen toen ze geen moeder meer had, haar opa was er ook niet meer, gestorven aan een acute herseninfarct. Zo heeft ze een aantal jaren bij ons gewoond, tot dat ze weg moest van zichzelf.

Reacties: