FanFic.nl

Yana Johnsson

Hoofdstuk 2: Het nieuwe huis.

Zo’n 10 minuten later staan mijn broers en zussen voor de deur. ‘Yana wat heb je gedaan? Kon je niet beter nadenken?’ roept Lucy. Ook Marc, Joseph en Lola beginnen te roepen tegen mij. ‘STIL!’ roep ik, ‘hebben jullie dan nooit zo’n dorst gehad dat je je niet meer in kon houden? Wees blij dat ik die man niet leeggedronken heb!’ Ik stamp boos de lichtblauwe woonkamer uit, de trap op en naar mijn kamer. Ik laat mezelf op mijn bank vallen, een bed heb ik niet want slapen kan ik toch niet. Langzaam rollen de tranen over mijn wangen, ik kan het toch ook niet helpen? Ik ben zoals ik ben, ik heb deze toekomst ook niet gekozen! Ik merk dat Nicolas voor mijn deur staat. Snel veeg ik mijn tranen weg en trek mijn gezicht weer in de plooi. ‘Yana, gaat het?’ vraagt hij, blijkbaar merkte hij toch dat ik hier heb zitten huilen. Ik antwoord niet, mijn stem vertrouw ik niet. ‘Yana?’ vraagt Nicolas nog een keer, nu komt hij pas binnen. ‘Waarom doen die 4 altijd zo oneerlijk tegen mij? Ik ben de jongste, ik ben altijd alleen, ik heb niemand om van te houden zoals zij elkaar hebben en jij Jess hebt!’ de tranen rollen weer over mijn wangen. Nicolas gaat voor mij op de bank zitten en zegt: ‘Het komt wel goed, ooit vind je wel iemand! En jij kunt er niks aan doen, zij waren ook zo voordat jij hier kwam, ze willen dat alleen niet toegeven!’ Met Nicolas praten geeft me altijd een fijn gevoel en ik vraag: ‘Maar waar gaan we nu heen verhuizen?’ Somber kijk ik Nicolas aan. ‘We gaan naar Londen. Ik heb daar laatst al een afgelegen huisje gezien toen ik met Jess aan het jagen was. Het ligt ver genoeg van de stad, maar ook weer lekker dichtbij. Een beetje zoals dit huis!’ antwoord hij. Ik knik, pak de laatste nodige spullen in en kijk voor de laatste keer rond. Ik zie mijn kast, mijn bank, de paarse muren en het donkerblauwe plafond voor de laatste keer, en loop naar beneden. Marc kijkt me boos aan. Ik verplaats me in Marc, laat hem naar buiten lopen en van de veranda struikelen. Ik grinnik, Lola kijkt me vernietigend aan.

Met onze spullen in de hand rennen we naar Londen. Nicolas heeft het huis al snel gekocht, geld hebben we toch zat. Joseph en Lucy lopen naar een kamer, ook Marc en Lola lopen samen naar een kamer. Ik loop alleen naar de kamer in de verste hoek van het huis. Het is grijs, en lelijk. Dit moet ik echt nog gaan verven. Als ik me bedenk welke kleuren ik wil dat mijn kamer krijgt zie ik dat er een balkon achter het raam zit. Er zit zelfs een trap naar het balkon. ‘Waauw, beter!’ fluister ik. Ik schuif de schuifdoor open en ga op het balkon staan. Ik kijk rond, er staan alleen maar bomen om het huis, maar toch heeft het ook weer een grote tuin. Dit huis is nog mooier dan ons oude! Ik loop weer naar binnen, pak mijn potlood en schetsblok en loop vervolgens weer naar buiten. Ik ga tegen de planken zitten die als reling om het balkon staan. Ik teken mijn kamer, bedenk hoe de bank, tv en stereo-installatie moeten staan en bedenk dan de kleuren. Mijn vloerbedekking word zwart, een muur word wit en de rest worden paars. Mijn plafond word weer donkerblauw. Een beetje zoals mijn oude kamer, alleen komt er graffiti op de witte muur. Maar goed dat ik goed kan tekenen en goed ben in graffiti, dan kan ik dat mooi allemaal zelf doen.

Als ik even later naar beneden loop is de rest weg. Nu heb ik mooi de tijd om het huis en de omgeving te bekijken. De woonkamer is niet groot, maar deze hebben we verder toch niet zo vaak nodig. De muren zijn grijs, net zoals mijn slaapkamer, maar aan de ene wand zit geen muur maar glas. Mooi zo, een schuifraam, dat is altijd fijn! Er staan wel een paar oude banken, maar die zien eruit alsof ze breken als je er op zou gaan zitten. Die worden dus mooi vervangen. Ik loop door naar de keuken, waar het aanrecht er vervallen uitziet. Een keukentafel is er niet. Het is er weer grijs, maar wel met een leuke zwart-wit betegelde vloer. Dat moet zeker blijven als het aan mij ligt. Zo kijk ik alle kamers door, totdat ik buiten sta. De tuin is groter dan ik had gedacht. Ik kijk tussen de bomen door, met mijn goede zicht zie ik dat de omheining wel zo’n kilometer verderop staat. Als ik rondkijk zie ik ook dat er allemaal herten en reeën lopen. Ik ruik dat er eentje gewond is. Het water loopt me al in de mond, voor zover dat kan bij een vampier. Ik loop voorzichtig naar de bomen, en zoek het gewonde dier. Als ik het vind ren ik er op af, het is nog jong. Ik duik er bovenop en drink het leeg. Hoeft het ook geen pijn meer te leiden. Als ik klaar ben sta ik op en trek mijn kleren recht. Mijn jurkje dat tot net onder mijn knieën hangt is niet vies geworden, mooi zo!

Reacties: