FanFic.nl

My lips don't lie! [TC]

6. Departure

Ik knipper met mijn ogen. Iets zwaars drukt tegen mijn linkerarm. Een gedempte kreun verlaat mijn mond.
Hey, wat is…
Mijn ogen openen zich en ik zie Bill in mijn armen liggen. Meteen herinner ik me alles, een gelukzalige grijns siert mijn gezicht. De schuldgevoelens zijn weg. Bill herinnert zich er vast niets meer van. Ik wrijf over zijn heup en trek dan mijn arm onder hem uit.
‘Hmm??’ kreunt Bill en draait zich om. Als hij zijn ogen opent en recht in die van mij kijkt, schiet hij overeind.
‘Ik ben het maar.’ lach ik en wrijf in mijn ogen. De wallen stapelen zich op, maar nu hebben we vakantie.
‘Tom?’
Ik knik even en leun met mijn rug tegen de muur.
‘Waarom?’
Ik knipper. Waarom? Wat waarom? Een frons kruipt naar mijn gezicht.
‘Waarom wat?’
Hij kruipt naar me toe.
‘Waarom lig jij hier?’
Ik zucht. Dat had ik kunnen verwachten, maar ik was weer te druk bezig met mezelf.
‘Je was dronken. En toen heb ik je naar bed geholpen. En het was laat. En blijkbaar ben ik in slaap gevallen.’ som ik op, nadrukleggend op de ‘En’ aan het begin van elke zin. Alsof dat hem gaat overtuigen. Dat doet het gelukkig ook. Al zie ik toch, voor enkele seconden, een grijns op zijn gezicht.
He wat?

‘Komen jullie eten?’
Het is Simone, ze staat in de deuropening.
Ik knik en kruip over Bill heen. Keek hij nu net naar mijn kont? Volgens mij word ik gek. Ik krijg waanbeelden.
Dit is nu, niet gisterenavond. Toen was het even regelvrij, al ben ik nog vrij braaf gebleven. Maar de badkamer zal nu altijd bepaalde, zoete gedachten bij zich dragen.
‘Ik heb jullie was gedaan, jullie koffers opnieuw ingepakt en alvast David gebeld.’
Wat zouden wij nu zonder moeder moeten doen?
Ik krab aan mijn been.
Aan het begin van de trap haalt Bill me in. Hij huppelt de trap af.
‘Heb jij geen kater dan?’
Hij buigt zijn hoofd.
‘Jawel.’
Ik schenk er verder geen aandacht aan. Ik heb honger! Als een paard, of zelfs als een nijlpaard, of zelfs als een Georg Listing, want hij kan serieus wat wegsteken.
‘Goedemiddag jongens.’ glimlacht Gordon.
Mijn ogen zoeken de klok, en vinden die al veel te snel naar mijn afgrijzen. Het is half 3! En over zo’n 2 uur vertrekt ons vliegtuig. Jezus, wij komen te laat!
Ik schuif aan tafel, pak een stapel boterhammen en begin ze te besmeren. Als ik 2 boterhammen met kaas, een boterham met confituur en een boterham met hesp en mayonaise heb, sta ik recht.
‘Aankleden.’ mompel ik, een boterham bengelt tussen mijn lippen. Bill volgt mijn voorbeeld, met een boterham in zijn hand. We hollen de trap op, onze wegen scheiden als ik mijn kamer in ga en hij de zijne.

Aangekleed en gevoed ga ik mijn kamer weer uit.
Ik bots, per ongeluk, tegen Bill op. Ik val op de grond, Bill houdt zich nog net overeind.
‘Kun jij niet uitkijken?’ bromt hij.
Een gedempte zucht verlaat mijn mond, ik rol me op mijn buik en duw me omhoog. Mijn T-shirt zit rond mijn nek, de koude lucht afkomstig van buiten streelt langs mijn navel. Ik ril, vooral als ik Bills handen voel. Bills vingertoppen die mijn T-shirt naar beneden trekken maar tegelijkertijd ook mijn huid beroeren.
‘Sorry.’ mompel ik blozend. Bill wend snel zijn hoofd af, trekt dan zijn armen terug en vervolgt zijn weg naar beneden.
Daar sta ik dan, in de gang, mijn hoofd volgt al een tijdje niet meer. Hij raakte me aan, geheel vrijwillig! Ik heb het weer onnoemelijk warm, en een hele bende vlinders marcheert door me heen. Ik sta op ontploffen. Zo voelt verliefd zijn dan echt, genieten van de kleinste aanraking, smachtend naar enkel zo’n kleine aanraking. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, euhh… denken!
Ik schud mijn hoofd en loop de trap af. Een zwart busje staat ronkend voor de deur, Gustav zit op de passagiersstoel, Georg zit achter het stuur, David trippelt zenuwachtig over het trottoir.
‘Hup, de auto in.’ bromt hij als hij mij ziet. Ik trek mijn wenkbrauw op.
‘Ben jij zenuwachtig omdat wij op vakantie gaan?’
Hij ontkent, de reden waarom stormt om de hoek. Een bende gillende fans. Natuurlijk.
Bill en ik rennen naar het busje, trekken de deuren van de koffer open en springen naar binnen. David klapt de deuren weer toe, Georg trapt op de gas. We zijn weg. Mijn hart staat in 6de versnelling, minstens. Alles ging ineens zo snel. Ik heb amper afscheid van Simone kunnen nemen. Nee, wacht eens, ik heb geen afscheid kunnen nemen! Ook niet van Gordon. Van niemand niet.
Bill hijgt uit, vlakbij mijn oor. Ik krijg er een geweldig gevoel van, de herinneringen aan gisteren komen terug. Het was zo… fout! Het mocht niet. En daarom ook zo spannend, en zo geweldig.
Ik zit in de knoop, maar Bills vingers krijgen die knoop wel los. Alleen moet hij dat wel willen.
‘Tom?’
Ik kijk opzij, in zijn ogen, heel diep in zijn ogen.
‘Ja?’
Mijn stem klinkt niet zo vast als ik had gewild, maar Bill merkt toch nooit zoiets.
‘Ik wil met jou op de Eiffeltoren!’

Dat was een beetje heel vreemd. Maar ik stem toe. Met Bill op de Eiffeltoren, hoog in de lucht, dicht bij elkaar. Is er iets leuker dan dat? En het gaat tegen de avond of vroeg in de ochtend zijn. Dus dan is het ietwat donker.
Sexy.
Ik leg mijn hoofd tegen het glas. Ik ben moe. Deze nacht heb ik amper geslapen, maar dat wou ik ook niet. Ik rook Bills geur, voelde zijn haren tegen mijn vingers, proefde zijn lippen nog op die van mij.
Dat wou ik niet weg hebben, dus bleef ik wakker. En eigenlijk beklaag ik dat nu.
En dan, als ik mijn ogen net toe heb, voel ik Bills hand op mijn schouder. Hij trekt me naar beneden.
Hij raakt me weer vrijwillig aan.
Mijn hoofd rust nu op zijn schoot, zijn hand gaat in regelmatige bewegingen over mijn schouder. Dit moet voor eeuwig duren!

Reacties: