Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Tokio Hotel » My Worst Nightmare » Love, sex and magic [03]

My Worst Nightmare

1 nov 2009 - 15:39

971

11

740



Love, sex and magic [03]

Bill en ik staan op de dansvloer. Tom, Georg en Gustav entertainen iedereen met hun muziek, die niet zo heel slecht is. Maar goed zal het nooit zijn!
“Nog een drankje?”¯ fluistert Bill in mijn oor. Ik knik even en gooi me dan in een groepje jongens.
Eigenlijk is het zo slecht nog niet. Bill doet alles voor me. En ik amuseer me ontzettend!
Een trager nummer begint, een jongen trekt me tegen zich aan. Het is door de alcohol die mijn hoofd licht maakt dat ik het toesta. Voor deze ene keer.
Het is Robin.
Zijn handen glijden naar mijn heupen en bepalen het ritme.
Ik ga net lekker op in het lied als ik weggetrokken word.
“Die jongen was heel verkeerde dingen van plan.”¯
Bill is zo dichtbij, zijn lippen raken mijn huid net niet.
“En dan?”¯
Hij draait me om, ik moet hem wel aankijken.
Alle remmingen verdwijnen als ik in zijn ogen kijk, ik pers me tegen hem aan en dans alsof mijn leven er vanaf hangt.
Bill is even uit het lood geslagen, maar ook hij trekt zich er niets van aan.
Wat alcohol allemaal met een mens kan doen.
Ik ga met mijn ene hand langs zijn zij, met de andere langs zijn wang, zijn spieren spannen zich allemaal op, zijn lichaam verlangt maar één ding: mij.
Op dat moment laat ik hem los en huppel naar de tafel.
Een cocktail waar mijn naam op staat, letterlijk want mijn naam staat op elk glas, lonkt me. Ik neem het vast, zet het aan mijn lippen en laat de zoete vloeistof naar binnen glijden. Dat gaat er makkelijk in.
Ik wil er nog één pakken als Bill weer voor me staat. Hij pakt me bij mijn pols en trekt me mee. Over de dansvloer, de gang op, de trap af, bij de deuren stopt hij. Uit alle macht duwt hij ertegen, en zorgt voor een doorgang net groot genoeg om door te kunnen. Ik volg hem naar buiten.

Hij leunt tegen de muur, trekt me tegen zich aan en glimlacht.
“Heb je het naar je zin?”¯
Ik leg mijn vinger op zijn lippen en kijk omhoog.
Nietszeggende duisternis met alleszeggende sterren. Een zilveren maan werpt zijn licht op ons, als een spot. Een podium hebben we niet, maar je hebt geen podium nodig om gevoelens te tonen.
Daar heb je alleen twee personen voor nodig.
En Bill en ik zijn met twee.
Dit is ons podium.
Belicht door de spot.
Dit is ons moment.
Voorzichtig buig ik naar hem toe.
Dit is meer dan acteren, dit is echt, dit is intens, dit is puur.
Dit is magie.
Zijn hand glijdt over mijn wang, gaat dan in mijn haar. Ik klem mijn armen om zijn nek om hem dichter tegen me aan te drukken. Zijn andere hand rust op mijn nek, zijn duim wrijft zachtjes over mijn wang. Het puntje van zijn tong streelt over mijn lippen, smeekt om een toegift. Ik open mijn mond slechts een klein beetje en laat mijn tong de zijne vinden.
Dit is magie!
Zijn handen glijden van mijn hoofd naar mijn schouders en dan naar mijn heupen. Hij knijpt er voorzichtig in, ik piep maar dat wordt gedempt doordat Bills lippen die van mij nog steeds vlinderzacht beroeren, terwijl onze tongen uitvechten wie de sterkste is. Hij heeft een voorsprong.

Zijn handen gaan naar mijn hals, zijn vingertoppen gaan over mijn sleutelbeen. Ik blaas diep uit via mijn neus.
Bill is gewoon magisch.
Bill!
Ik open mijn ogen geschrokken en zet een stap achteruit.
Het duurt over voor ook hij zijn ogen weer opent.
“Wat?”¯ vraagt hij fronsend.
“Ik haat je.”¯ mompel ik, onderdruk de neiging om nu grijnzend met mijn tong over mijn lippen te gaan.
“Wat was dat nu weer van haat en liefde?”¯ fluistert hij, pakt mijn hand en trekt. Ik word naar hem getrokken, recht in zijn armen. Hij draait me om, duwt me zachtjes tegen de muur en gaat tegen me staan.
“Die liggen dicht bij elkaar.”¯ zegt hij grijnzend en laat zijn handen over mijn heupen gaan.
Ik ga met mijn handen in zijn haar en trek hem naar me toe.
I don’t care anymore!
Onze lippen vinden elkaar weer, zijn veel te lang gescheiden geweest!
Zijn handen gaan onder mijn topje. Ik krom mijn rug en verbreek de kus, leun met mijn hoofd tegen de muur en doe mijn uiterste best niet te kreunen. Maar Bill maakt het me moeilijk.
Nu beroeren zijn lippen mijn hals, terwijl hij met de bandjes van mijn topje speelt.
Het lapje stof wordt over mijn hoofd getrokken. Hij legt zijn hand weer tegen mijn keel, kust me teder en kijkt me dan doordringend aan.
Ik zie hem kijken. Vol bewondering, vol verlangen, vol passie. Ik plant mijn lippen weer op zijn mond, lok een tongzoen uit en ga dan ongegeneerd met mijn handen onder zijn T-shirt.
Hij is niet extreem gespierd, maar er is wel iets.
Ik ga met mijn nagels over zijn rug, en voel hem opspannen in mijn armen.
Zenuwachtig pak ik de zoom vast, trek die naar boven en zorg er zo voor dat Bill en ik elkaar weer moeten loslaten.
Zijn grote bos haar wappert weer fier omhoog, het T-shirt belandt op de grond.
Bill drukt zich steviger tegen me aan, volgt mijn bh tot aan de sluiting en grijnst dan.
Het laatste kledingstuk dat mijn bovenlijf bedekte, valt op de grond. Zijn handen gaan voorzichtig over mijn armen, mijn heupen, mijn buik en uiteindelijk mijn borsten. Het is wat onwennig, maar het is echt.
Ik kreun, maar dat wordt al snel gedempt door Bills hand.
Hij glimlacht, kust mijn voorhoofd en trekt dan zijn hand terug.
“Ik hou van je.”¯ fluistert hij, gaat met zijn rechterhand naar de knop van mijn broek en maakt die vliegensvlug los. Als hij ook de rits los doet, zakt mijn broek naar beneden. Ik trap de ballerina’s uit en stap dan uit mijn broek.
Dan verlos ik Bill van zijn broek.
“Ik ook van jou.”¯ zeg ik glimlachend en klem mijn armen om hem heen.
Weer een tongzoen, gepaard met verkennende handen en twee lichamen vol verlangen.


Reacties:

1 2 3

xNadezhda zei op 1 nov 2009 - 15:45:
Nietszeggende duisternis met alleszeggende sterren. Een zilveren maan werpt zijn licht op ons, als een spot. Een podium hebben we niet, maar je hebt geen podium nodig om gevoelens te tonen.
Daar heb je alleen twee personen voor nodig.
En Bill en ik zijn met twee.
Dit is ons podium.
Belicht door de spot.
Dit is ons moment.
Voorzichtig buig ik naar hem toe.
Dit is meer dan acteren, dit is echt, dit is intens, dit is puur.
Dit is magie.
Dit is prachtig.
“Ik hou van je.”¯ fluistert hij,
Omg.

Kay! (Suki?) [Wie heeft dit stuk geschreven?]
HET IS MEER DAN GENIAAL.
Dit is, met onderscheiding, het mooiste stuk uit My Worst Nightmare [tot nu toe, en het zijn nog maar drie hoofdstukken o.o]
Nee serieus.
Echt.
Geen woorden voor.
Perfectie tot in de puntjes van jullie tenen.