FanFic.nl

Locked Up

Preparations

Nicole PoV;
Bill.
Hanenkam.
Geen dreadlocks meer.
Ik vind het mooi!
Het past bij hem.
Dat vind ik.
En wat ik vind klopt meestal, tenzij het niet klopt, maar dat is nu niet het geval.
De bel haalt me uit mijn gedachten, en mijn onnatuurlijke nieuwsgierigheid doet me meteen alles vergeten.
De bel!
“Ik doe open!”� zeg ik snel, huppel naar de deur en trek die iets te hard open. Hij botst tegen de muur, tikt een stukje muurbepleistering los en raast dan weer mijn richting uit. Ik ontwijk snel door naar de voordeur te lopen.
Als ik de deur open, wordt een grote doos in mijn armen geduwd. Ik val achterover door het gewicht, land gelukkig op het tapijt. Mijn hart klopt dankbaar verder.
“Help.”� piep ik en kijk naar de doos, die me nu plet.
Groot, zwaar, rinkelend.
En het is bijna Kerstmis.
Mijn vermoeden wordt helemaal bevestigd als een kerstboom naar binnen wordt gebracht.
Kerstboom!
Dan is dat verpletterende materiaal… Versiering!

Ik heb gelijk.
Slingers, lichtjes, kerstballen, engeltjes, kaarsen, raamstickers, nepsneeuw,… Het is er allemaal.
Er zijn zelfs kerstmutsen.
Ik heb er één op mijn hoofd, dan ziet niemand mijn haar dat volledig in de war zit.
Ik dank meneertje of mevrouwtje X.
Taylor heeft zijn muts ook op, en hij staat er heel, wat is het juiste woord?, sexy mee.
Ook de tweeling Kaulitz, Nadezh en Pete dragen hun muts. Suki en Dorien pasten, maar we krijgen ze nog wel zover.
“Nicole, kom eens helpen.”� roept Taylor, die de ster vastheeft.
Ik huppel naar hem toe; Sorry, ik ben vrolijk!; en sta naast hem stil.
“Wat moet ik doen?”� vraag ik met een brede grijns. Ik word blij van versieren, en van feestdagen.
En ook van Benny, mijn kat. Jammer dat hij er niet is. Hij houdt ook van Kerstmis.
“Vertrouw jij me?”�
“Dat is een domme vraag,”� lach ik, kijk hem even aan en ga dan verder, “want wij zitten vast in een glazen huis, jij bent mijn partner, en we zijn zelfs een koppel. Ongeveer. Natuurlijk vertrouw ik je dan.”�
Hij duwt de ster in mijn handen, zet zijn handen op mijn heupen en tilt me op.
Wacht, hij tilt me op?
Ik kijk om me heen. Zo hoog, boven alles, het ziet er magisch uit.
Een donkere kamer, met de wandlampjes die een vaag licht uitstoten en de sfeer van Kerst helemaal afmaken. De nepsneeuw op de kastjes, de lichtjes bevestigd aan de raamkozijnen.
Een stilte valt, iedereen kijkt ingespannen naar… mij.
En toen was er stress.
Want als ik in het middelpunt van de aandacht sta, moet ik altijd iets dom doen.
En iets dom in dit geval is de ster laten vallen.
Dat wil ik niet!
“Hup Nicole!”� roept Dorien me toe. Dorien. Dorien met een kerstmuts op.
Dat ontroert me nu eens.
Met trillende handen strek ik mijn armen.
De ster schuift veilig over de top.
Applaus.
Ik glimlach terwijl Taylor me naar beneden haalt, me in zijn armen houdt en een kus op het puntje van mijn neus drukt.
“Goed gedaan.”�

We zitten samen in de zetel, Taylor heeft zijn arm om mijn middel, ik lig op zijn schouder.
We kijken naar de anderen, die de overige voorbereidingen doen.
Lampjes en kerstballen in de boom hangen, de raamstickers tegen het glas bevestigen.
Dorien zit in de Dark Room, zij kreeg namelijk een opdracht.
Als zij piekfijn kon uitleggen welke ingrediënten we allemaal willen en waarom, krijgen we die ook. Om een feestmaal te bereiden.
Gelukkig liggen hier kookboeken, want ik heb nog nooit een feestmaal bereid. En ik spreek waarschijnlijk ook voor de anderen. Dus komen die boeken van pas.
Nog even en het is Kerstmis.
Zouden er cadeautjes zijn? Zouden er gezellige liedjes zijn?
Wat is een Kerstmis zonder liedjes? Ik wil liedjes. Ik wil ze zelfs nu.
Zachtjes neurie ik de melodie van ‘O dennenboom’. Het werkt aanstekelijk, binnen de kortste keren zingt iedereen volmondig mee. We wisselen tussen alle kerstliedjes die we kennen, waarvan ik sommigen nog niet kende. Je leert hier meer dan je denkt!
“Honger.”� zegt Suki grijnzend, ook zij heeft nu haar kerstmuts op.
De sfeer zit er goed in, iedereen is in zijn nopjes. Kerst!
Volgens mij ga ik het zo jammer vinden als het voorbij is. Al elk jaar vier ik Kerst in Hongarije. Dan is het warm, en er zijn geen kerstbomen. Heel saai.
Maar nu dus hier. En ik hoop op een witte…
“Aah, koud!”� gilt Tom.
Waar kwam dat vandaan?
Dan zie ik waarom hij gilt.
Wit op zijn hoofd. Het smelt. Het is wit en het smelt.
Het is sneeuw!
Taylor trekt me mee, in mijn haast vergeet ik mijn jas.
Het sneeuwt!
Grote sneeuwvlokken vallen naar beneden, er is geen enkele steen meer te zien. Alles is bedekt met een groot pak sneeuw.
Een sneeuwbal raakt mijn wang, ik laat me op de grond vallen. Meteen trekt ijswater mijn kleren in. Maar ik vind het niet erg, het sneeuwt! Met mijn twee handen vorm ik ook een sneeuwbal, zoek de dader en ren achter hem aan. Taylor duikt op de grond, verstopt zich achter de boom maar krijgt toch een sneeuwbal op zijn hoofd. Ik wrijf er nog lekker over, zijn haren zijn nu helemaal doorweekt.

Helemaal nat ga ik het huis weer in. Knalrode vingers, wangen en neus. Mijn haar kleeft tegen mijn gezicht, zelfs mijn onderbroek is nat. Maar het was het waard, het beste sneeuwballengevecht in tijden.
Uit de woonkamer klinkt ‘Jingle Bells’, de geur van warme chocolademelk komt uit de keuken.
Kan het nog geweldiger?
Dorien komt uit de keuken, duwt grijnzend een beker in mijn handen en loopt dan met me mee naar de woonkamer.
“Bevries jij niet?”�
“Jawel, heel erg.”�
“Waarom doe je dan geen sjaal of handschoenen aan?”�
“Die heb ik niet bij.”�
“Slim, heel slim, Nicole. Moet je er één van mij?”�
Ik knik grijnzend, slurp van mijn chocolademelk en loop dan achter Dorien aan.
Zij kijkt al in haar kast.
“Lievelingskleur?”�
Ik schuif naar haar toe en kijk in haar kast. De grootste verzameling sjalen ooit. Ik kies een donkerblauwe, wikkel die om mijn nek en huppel door de kamer.
De sjaal is lang, warm en kietelt.
Perfect dus.

Reacties: