FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 5

Na het concert was ik nog steeds niet helemaal bij positieve. We zouden zo naar de meet & greet gaan en Jonas zou er niet bij zijn. Tijdens het concert hadden ze mijn niet herkend. Dat was ook niet moeilijk, de spots verblinden hen zo dat ze gewoon niets van het publiek zien maar nu was ik zeker dat ze me zouden herkennen. Ik stond tussen Charissa en Floor die me bijna platdrukken door hun gehuppel en getrippel! Dan Jonas die achter mij staat en me af en toe duwt alsof hij aanvoelde dat het idee om te vluchten door mijn hoofd spookt.

Op een moment lukte het me toch even te ontsnappen door te zeggen dat ik wat drinken ging halen. Ik slenterde doelloos tussen de kraampjes en mensen die nog wat napraten over het concert. Zonder het te beseffen liep ik richting podium. Met mijn gedachten zat ik op weer op een andere planeet. Ik leun tegen de dranghekken en probeer na te denken. De wazige mist in mijn hoofd verdween langzaam en mijn binnenste vulde zich met de leegte om me heen. Wat moet ik doen zonder Jonas? Als ik denk aan de maanden die ik zonder Jonas zal moeten doorbrengen, word ik nog ongelukkiger. Hij had me door de moeilijke periode door geholpen. Ik zonder Jonas. Nee, dat klopt niet! “Roxan, ben jij dat?”� hoorde ik vaag achter me. Ik draaide me met een ruk om. Met een schok kwam ik weer op deze planeet. Daar stond Tom. Zijn haar was minstens 30 cm gegroeid en zeker 4 tinten bruiner. Hij was ook wat in lengte gegroeid. Zijn ogen zijn nog steeds dat mooie hazelnootbruin. Ik probeerde de herinneringen te onderdrukken. Maar ze komen weer boven. Tom en ik die van elkaar genieten, dat sms’je, Tom die me voorliegt, dat andere meisje, die vreselijke dag, die dag die mijn leven voor het eerst compleet veranderde. Ik voel tranen opborrelen maar ik wist ze te onderukken. Tom merkte het. Hij zou me immers goed genoeg moeten kennen. Hij wilde zijn arm om me heen slaan maar ik was hem voor en zet 2 stappen opzij. Nee, ik zou me niet weer laat vangen door zijn trucjes. Dit is de nieuwe Roxan en die laat zich niet zo makkelijk verleiden.

”�Ja, ik ben het!”�antwoordde ik uiteindelijk dan maar. Tom lachte. Zijn witte tanden glinsterde bijna net zo hard als zijn piercing. Die piercing herinnerde ik mij ook nog heel goed. Nee, ik moest heel Duistland laten rusten inclusief de personen. Tom zette een stapje dichterbij. “Nee! Euhm...Jonas wacht op mij!”� zei ik vluchtig en zette me schrap om ervandoor te gaan. “Jonas? Is dat je ...?”� vroeg hij toen ik wilde weglopen. Ik wist niets meer te zeggen, “Euhm Jonas en ik is euhm...”� “Ik snap het al!”� onderbrak Tom me nogal brut, ik schrok van zijn reactie. Ik maakte me uit de voeten. Pas nu voelde ik de woede en het verdriet in mijn lichaam. Ik liep. Ik wilde alles vergeten. Vergeten wat er in Duitsland gebeurde was, vergeten waarom ik me zo voel, vergeten hoe het voelde als je merkt dat liefde geen liefde was. Ik was kapot vanbinnen, Ik was leeg, Ik wilde neervallen en nooit meer opstaan. Ik wilde naar Ben! Ben, waarom?! Ik kon niet meer. Jonas! Ik moest Jonas vinden! Waarom moest Tom mij herkennen? Mijn Hoofd draaide als een tol. Ik liep een gang in. Ik rende nog steeds. Ik probeerde weg te rennen voor mijn verleden. Ik was nu echt leeg, ik wilde niet meer! Ik viel voorover. Maar tot mijn verbazing raakte ik de koude betonnen vloer niet. Ik werd omhoog getrokken door een paar vertrouwde handen. De tranen liet ik nu de vrije loop. Ik leunde met mijn volle gewicht tegen de persoon die me had opgevangen. Mijn hoofd ruste op zijn borstkas. Met mijn laatste krachten keek ik omhoog. Ik zag een wazige figuur, alleen bruine ogen lieten mijn adem stokken. “Gustav?”� fluisterde ik. “Roxan?”� klonk de stem van de persoon. Ik zakte weer door mijn benen en ik voelde dat de persoon mij met moeite hield.


POV Jonas:
Roxan was er net vandoor gegaan om drinken te halen en mij had ze achter gelaten bij de twee hyperkindjes. De concertzaal was zo goed als leeg en Roxan was nog steeds nergens te bekennen. Ik begon me toch lichtjes zorgen te maken. Ze doet al heel de dag zo raar, ze leek wel op een andere planeet te leven. “Kom we gaan.”� Zei ik tegen de andere twee en we liepen de backstage in. Nadat een aantal keer onze kaartjes waren gecontroleerd konden we in een kamertje op de jongens wachten. Ik mocht blijkbaar wel bij de meet & greet zijn en het contract zou daarna volgen. Ik zat languit in de zetel van het kale kamertje. Charissa links van me, mijn zus rechts. Alleen Roxan ontbrak en ik maakte me flink zorgen. Zou ze gaan lopen zijn? Toen we de deur hoorde opengaan, werd ik langs beide kanten in mijn hand geknepen. De teleurstelling bij hun was groot wanneer er een bodyguard binnen kwam. “sorry, er is wat vertraging. Er is een meisje in de gang flauwgevallen en de jongens schijnen haar te kennen.”� Zei de bodyguard nogal formeel. “Roxan!”� zei ik meteen. “Hoe kan dat nu? Ze kent hen niet eens.”� Probeerde Floor mij te kalmeren. Maar ik sprong gelijk recht. “Waar? Ik ken haar.”� Zei ik nogal paniekerig tegen de bodyguard. Als haar iets overkomt, vergeef ik mezelf dat nooit. Ik had aan Ben beloofd voor haar te zorgen. “De lange gang door dan naar rechts en nog een keer links.”� Antwoord de niets begrijpende bodyguard.
De twee meisjes rende achter me aan de gang op. Charissa was zelfs zo in paniek dat ze de afslag naar rechts miste. “Doe nou Rustig!”� hijgde Floor, “misschien is ze het wel helemaal niet.”� Maar die gedachte werd snel teniet gedaan toen er een bekende gil in de gang klonk.

Reacties: