FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

39.

Bill
Ontwaken in één bed met Tom en Charlie wordt stilaan een gewoonte, net als het feit dat ik alweer als laatste wakker word. Charlie ligt op haar buik op het voeteneinde te roken en Tom kijkt me steunend op zijn ellebogen ondeugend aan. Hij tuit zijn lippen en blaast nogmaals in mijn oor, hetzelfde kriebelige gevoel als wat me een paar tellen eerder uit mijn slaap haalde.
‘Doe niet,’ zeur ik met schorre stem en begraaf mijn gezicht tegen zijn borst aan, druk verstrooid een zoen op zijn kin.
‘Goeiemorgen, slaapkopje. Het is al bijna twaalf uur, tijd om op te staan. Tegen tweeën worden we verwacht in de lobby en daarna moeten we weer de bus op. Charlie heeft net roomservice gevraagd dus je kan je rustig douchen en wat eten, make-up doe je maar op de bus.’
‘Goed, goed,’ geeuw ik. ‘Wie gaat er eerst douchen?’ Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik die vraag niet als een vraag bedoel, maar als een aankondiging dat ik eerst ga.
‘Ik moet gaan,’ zegt Charlie plots.
‘Je kan best hier douchen, je hoeft niet weg. Ik haast me wel,’ zegt Tom.
‘Dat bedoel ik niet.’ Ze neemt nog een trek van haar sigaret, met een gezicht alsof ze haar plots niet meer smaakt, maar ze gaat toch door uit gewoonte. ‘Vandaag is mijn laatste dag bij jullie crew. Ik moet weer verder.’ De woorden worden vergezeld door een grijsblauwe wolk, maar dat maakt de betekenis niet zachter. Tom en ik zitten meteen rechtop in bed en gapen haar aan. Ze weigert ons in de ogen te kijken en houd haar aandacht bij de brandende peuk tussen haar vingers, rolt ze om en om, en duwt ze dan vastberaden uit in de asbak.
‘We rijden vandaag in de richting van de plek waar jullie me hebben opgepikt. De route ligt langs de garage waar mijn motor gestald staat, dus vandaag is voor mij de beste dag om te vertrekken. Davids vaste assistent komt overmorgen trouwens terug, dus er is voor mij geen reden om hier nog langer te blijven.’
Ik kan geen woord uitbrengen, en dat valt niet bepaald vaak voor. Als ik opzij kijk naar mijn broer voor hulp, zie ik dat zijn ogen verwateren.
‘Weg? Maar...’
‘Tom, probeer me niet van gedachten te doen veranderen. Het staat vast, vanavond vertrek ik.’
‘Maar als je nu een reden zou hebben om te blijven... Als wij het je vroegen... Zou je dan willen?’ wring ik uit mijn keel. Charlie zucht diep en plaatst de asbak voorzichtig op de grond, kruipt dan over het laken naar me toe en gaat op mijn schoot zitten. Haar vingertoppen strelen mijn wangen en ik ruik de vertrouwde geur van bodylotion en tabak. Ik ga er net niet van huilen, het zijn precies die kleine dingen die haar in mijn wereld verankerd hebben, even vertrouwd als mijn broer of mijn band of mijn stijltang.
‘Bill... Dit gaat niet over wat ik wil, en het gaat zeker niet over jullie. Dit is een beslissing die ik jullie niet kan verklaren, hoe graag ik het ook zou willen. Dat wil ik echt,’ voegt ze eraan toe als ik mijn mond open om een antwoord te geven, ‘maar het kan niet anders. Het ligt verweven met mijn reden voor deze trip, en dat is te moeilijk om in een passende verklaring te gieten. Geloof me, ik heb jullie al meer gegeven dan ik ooit van plan was. En ik heb nog veel meer van jullie gekregen. Daar ben ik dankbaar voor, maar ik moet gewoon gaan.’
‘En dat verhaal?’ Tom heeft een opstandige toon in zijn stem. ‘Je had ons beloofd dat je het zou vertellen.’ Charlie laat schuldbewust haar hoofd hangen.
‘Dat weet ik. En ik ben van plan die belofte te houden. Alleen zal ik het niet zelf vertellen. Dat is te moeilijk voor mij. Maar ik zweer, op alles waar ik om geef, dat jullie de waarheid zullen horen.’
‘Wanneer?’ vraag ik, en verstrengel mijn vingers tussen die van haar.
‘Als de tijd rijp is,’ antwoordt ze met de gebruikelijke raadsels. ‘Misschien zelfs eerder dan je zou willen.’
‘Charlene,’ zucht Tom met zijn hoofd in zijn nek en zijn ogen vermoeid gesloten, ‘al word ik honderd, ik denk niet dat ik jou ooit zal begrijpen.’ Charlie glimlacht, en een plotse traan glipt uit haar rechteroog.
‘Dat is het nu net. Je zal het begrijpen. Ik denk alleen dat, wanneer het eindelijk zover is, je zou wensen dat het niet zo was.’ En Tom glimlacht ook, een beetje bibberig want hij bijt zichtbaar op zijn lip om zijn tranen binnen te houden. Tevergeefs trouwens, want de waterglans over zijn bruine irissen breekt eindelijk en stroomt tussen zijn wimpers door over zijn wangen. Hij strekt zijn arm uit en neemt haar andere hand in de zijne, knijpt tot zijn knokkels wit worden.
Dan houd ik het ook niet meer, mijn zicht wordt troebel en warme druppels hopen zich op in mijn ooghoeken. Ik druk mijn gezicht in de holte van haar hals.
‘Ik wil niet dat je gaat,’ fluister ik met onvaste stem.
‘Ik weet het,’ is het antwoord. ‘Maar ik moet.
‘Zullen we je tenminste nog eens zien?’ vraagt Tom, die zijn wang tegen haar schouder heeft gelegd.
‘Ik weet het niet.’ En daarmee is alles gezegd. Al wat nog rest zijn tranen en een vertwijfelde omhelzing.

Het licht van de zon vlamt op in elke tint geel, rood en oranje die ik maar kan bedenken. De garagist rolt het luik van een kleine opslagplaats omhoog en duwt de volledig herstelde, glanzende Harley naar buiten. De zon weerkaatst op het chroom en de bengelende sleutelhanger in de vorm van een schedel.
Charlie, gekleed in haar zwarte leren pak waarin we haar sinds die eerste dag niet meer gezien hebben, maakt haar laatste afscheidronde. Ze krijgt een knuffel van haast iedereen, niemand ziet haar graag vertrekken. Zelfs David heeft een vreemde glans in zijn ogen en zijn stem kraakt bij zijn ‘Tot ziens, Charlie.’ De manager heeft gevoelens, wie had dat ooit gedacht?
Georg en Gustav daarentegen schamen zich niet voor hun traanogen en laten hun emoties de vrije loop. Ze krijgen elk een zoen op hun mond gedrukt, waarmee voor iedereen duidelijk wordt dat Charlie wel degelijk een erg close relatie had met de band waarmee ze twee maanden heeft opgetrokken.
Tom en ik zijn de laatste in de rij. En zoals ze daar voor me staat, helemaal in het zwart en met de ondergaande zon in haar rug en de motor op de achtergrond en haar helm onder haar arm en het lichte briesje dat haar haren laat opwaaien, zo sla ik haar voor altijd op in mijn herinneringen.
Ze moet op haar tenen staan om Tom te omhelzen, de helm tikt tegen zijn rug en ze grinnikt zacht als ze langs zijn natte ogen veegt. Ze zoent hem veel langer en dieper dan ze bij Georg en Gustav deed, het is intussen geen geheim meer dat Charlie en de tweeling er ook een iets andere relatie op nahielden.
‘Dag, Bill.’
‘Dag, Charlene.’
‘Het is Charlie.’
‘Weet ik.’
En ze slaat haar armen om mijn hals, en ik voel de helm tussen mijn schouderbladen maar verder is al mijn gevoel gericht op haar lippen. Een afscheidszoen van haar, het meisje dat net lang genoeg mijn leven in en uit danste om een diepere indruk na te laten dan om het even wie, en me achter te laten met een gapende leegte vol vraagtekens. Liefde? Misschien. Op een vreemde, gedraaide manier. Ik wil er niet over nadenken, wil haar niet in woorden proberen vatten. Dat zou de magie alleen maar verbreken. Ik wil haar alleen maar herinneren als Charlie. Gewoon Charlie. Dat zegt genoeg.
‘Ze moeten het weten,’ fluistert ze plots in mijn oor. Ik kijk haar niet-begrijpend aan, maar dan knikt ze in de richting van Georg en Gustav. ‘Het is tijd dat ze het weten. En kijk niet zo verschrikt, ze vermoeden toch al iets. Trouwens, het zijn jullie beste vrienden. Ze houden van jullie, ongeacht van wie jullie houden.’ Ik slik en gluur even naar Tom. Die heeft het gehoord en trekt wit weg, maar knikt dan bijna onmerkbaar. Ik zucht en knik ook.
‘Oké. We zullen het hen vertellen. Maar alleen aan hen.’ Ze glimlacht en streelt met de rug van haar hand langs mijn wang. Een verdwaalde traan verdwijnt onder haar duim.
‘Dag, jongens.’
‘Dag, Charlie.’
Ze trapt de Harley tot leven, het karakteristieke gebrom rijt de stilte aan stukken. Met de machine in een wankel evenwicht tussen haar dijen geklemd, glimlacht ze nog een laatste keer. En het is moeilijk te zien door het tegenlicht, maar het lijkt erop dat ze huilt. Dan verzamelt ze haar haren tegen haar achterhoofd, trekt de helm er overheen en klapt het vizier omlaag. Ze trekt de handschoenen over haar vingers en draait een paar keer aan de gashendel. De motor brult zijn afscheid.
En dan is ze weg, een laagvliegend silhouet tegen een ondergaande zon. Een bocht onttrekt haar aan het zicht, maar toch blijven Tom en ik nog een tijdlang naar de weg staren, onze ellebogen stiekem tegen elkaar aangedrukt, het enige substituut voor handen vasthouden dat we momenteel hebben. Pas wanneer David vanuit de deur van de tourbus onze namen schreeuwt, komen we in beweging. De deuren sissen achter ons dicht, de bus trekt op en de chauffeur stuurt ons de weg op. In de tegenovergestelde richting van haar, met het laatste zonlicht in onze rug.

Voor Renate. Omdat ik denk dat zij het begint te snappen.

Reacties: