FanFic.nl

My lips don't lie! [TC]

7. The Eiffel Tower

‘Tom? To-hom? Tom!’
Zuchtend draak ik me om.
Waarom is mijn kussen hard?
Dan besef ik dat ik op Bills schoot lig, en het dus geen kussen is.
‘Tom, word wakker. We zijn er.’
Slaperig open ik mijn ogen.
Een ijzeren gevaarte in het duister, belicht door duizenden kleine lampjes neemt mijn hele gezichtveld in.
Ik grijns.
De Eiffeltoren.
Bill duwt me omhoog en stapt dan uit de auto.
Tegen de kou, tegen de wind en om zich te verbergen, trekt hij zijn kap omhoog. Ik doe hetzelfde en stap dan ook uit de auto.
Georg en Gustav rijden weg, dat maakt dat Bill en ik alleen over zijn.
‘Ik haal de kaartjes.’ mompel ik afwezig, alles om even alleen te zijn. Zelfs aanschuiven in een rij om Bill zijn hoogtevrees te helpen overwinnen en op een hoogte van meer dan 100m te staan met alleen hem in mijn buurt.
Waarom vind ik dit nu geen goed idee meer?
Hoofdschuddend sluit ik achteraan de rij aan. Gelukkig gaat het vrij vlot, want ik heb amper geduld.
Dat zit in onze familie, Bill heeft ook geen geduld. Tenzij het iets heel serieus is, maar dat is meestal nooit.
Met mijn hoofd diep in mijn vest zet ik stap voor stap tot ik uiteindelijk voor het loket sta.
Een enkele lamp verlicht de man.
Ik steek twee vingers op, Frans is iets dat ik jammer genoeg niet kan, maar mijn overige talenten compenseren dat wel.
Ik betaal, neem de rode kaartjes stevig vast en loop dan de rij weer uit. En dan nu Bill vinden.

Hij staat al bij de lift, en probeert zo vrolijk mogelijk te doen. Maar zijn hoogtevrees steekt tegen.
Ik geef hem zijn kaartje, wandel dan naar de lift en stap in. Bill schuifelt achter me aan, als een schaduw. Hij flipt al helemaal als de lift zich in beweging zet en hij in mijn vest duikt.
Mijn broerinstinct neemt controle over me en doet me mijn armen om hem heen slaan.
Dit voelt goed, vertrouwd. Maar het mag niet. En toch ga ik deze vakantie een keer aan mezelf denken.
Ik zucht alle remmingen weg en trek hem nog dichter tegen me aan.
‘Tom?’ vraagt hij en kijkt voorzichtig omhoog.
‘Ja?’
Hij klemt zich nog steviger aan me vast als we stijl omhoog gaan.
Een gilletje verlaat zijn mond als we stilstaan op de eerste verdieping.
Hij staat daar stokstijf, kijkt om zich heen en duikt weer weg in mijn armen.
‘Kom.’ fluister ik en sleep hem mee. Zo erg is dit toch niet?
Aangezien ik hem nu met geen stokken de lift in krijg, sleur ik hem dan maar de trap op.
‘Nog ver?’ piept hij als een klein kind.
Ik kan het niet laten, ik vind het schattig! En daarom moet ik lachen. En doordat ik lach, plant Bill zijn nagels in mijn rug. Snel duw ik Bill van me af.
‘Waag het die moordmachines nog eens in mijn huid te duwen…’ begin ik mijn tirade, maar zie dan dat we al boven zijn. Veel sneller dan ik had verwacht. Bill heeft het ook door want hij verbergt zich in zijn kleren.
‘Kom maar, het is niet erg.’

Bill klemt zijn handen om de ijzeren baar, ik leun er zijdelings tegen.
‘Zie, zo erg is dat toch niet?’
Bill schudt zijn hoofd en laat zijn ogen over de horizon glijden.
Het is donker, maar de neonlichten en de straatlantaarns maken er toch een prachtig zicht van. Ook de Eiffeltoren bezit allemaal kleine lampjes. Het is gewoon prachtig.
‘Tom?’
‘Hmm?’ breng ik uit met op elkaar geklemde lippen. Mijn ogen zoeken hem in het duister, maar hij staat niet meer op zijn plek.
‘Ik ben hier.’
Dichterbij dan ik had verwacht, aan de andere kant. Ik draai me naar hem om en knipper.
Nu zie ik hem duidelijk.
‘Tom, ik moet je iets bekennen.’
Zijn stem klinkt kil, met een ondertoon die ik niet kan plaatsen.
‘Wat?’
Ik kan het niet zien, maar het zou me niets verbazen als hij nu bloost. Ik durf er zelfs op te wedden.
‘Gisteren hé?’ begint hij, ik zie dat hij zijn handen in zijn zakken steekt.
‘Ja?’ vraag ik, nieuwsgieriger dan ooit.
‘Wel, ik had niet echt vier cocktails op.’ geeft hij fluisterend toe.
Meer? Minder?
Zeg alsjeblieft meer, dan herinnert hij zich vast niets meer.
Als het minder is, nee, dat kan gewoon niet.

‘Hoeveel?’ komt uit mijn mond, maar ik weet zeker dat ik het niet wou zeggen.
‘Maar één.’
Eén?
Maar één?
Dan…
Wow.
Nee?
Eén?
‘Tom, ik was niet dronken.’
Een snik.
Hij huilt.
Hij mag niet huilen!
In een reflex sla ik mijn armen weer om hem heen. Zijn tranen kruipen in mijn kleren, en waarschijnlijk meer dan dat. Zijn make-up er ook bij.
‘Tom, ik heb je gebruikt. Het spijt me. Ik had geen munt moeten slaan uit jou dronken toestand.’
Ik laat hem los en kijk hem aan.
Wat?
Hij mij gebruikt?
Huh?
Dronken?
‘Ik was niet dronken.’
‘Je… He… Wat? Je… Maar… Dan wij… Het…’
Hij denkt blijkbaar hetzelfde.
Iets dat me doet grijnzen van oor tot oor, iets dat me een warm gevoel geeft van kop tot teen.
Hij was niet dronken, en ik evenmin. Dus alles wat er gebeurd is, is… echt.

Zijn hand bij mijn wang, zijn vingertoppen spelen met één van mijn dreadlocks. Zijn andere hand legt hij tegen mijn keel. Voorzichtig trekt hij me naar zich toe.
Ik sluit mijn ogen, adrenaline giert door mijn lichaam. Nóg sneller dan de vlinders.
Een schok, pure elektriciteit.
Vuurwerk als onze identieke lippen elkaar raken.
Adrenaline dat zich door mijn lichaam jaagt, mijn lippen in een sneller tempo beveelt.
Mijn handen die eindelijk hem durven aanraken, die hem na lange tijd eindelijk echt liefhebbend omarmen.
Bill klemt zijn armen om mijn nek, perst zijn lichaam tegen dat van mij, brengt zijn tong bij me naar binnen.
Dit is onbeschrijfbaar.
Het puzzelstukje op mijn tong dat perfect past in het stukje op Bills tong, vlinders die een vreugdedansje doen, eindeloos verlangen eindelijk gestild.

Reacties: