FanFic.nl

Toms Twin

The moment that she left us..

Bill.
Genietend bekijk ik hoe onze moeder Tom plat drukt. Wat zal er gebeuren als ze Rea in levende lijven ziet en niet meer alleen in haar gedachte? Dan mag ze een rugbyteam voor haar plaatsen om zo een beetje veilig te blijven tegen Simone’s gevaarlijk ik-heb-je-gemist knuffel. Misschien moet ze die er ook wel bijhalen als ik haar zie, ik heb totaal geen idee hoe ik zal reageren. Als ik mezelf goed ken, is het eerst hyper op haar afrennen en als ik haar lichaam eenmaal tegen me aanvoel gedrukt, dat dan de tranen over mijn wangen vloeien. Het is dan ook echt te abnormaal lang geleden dat ik haar snoetje heb gezien, zou ze veranderd zijn? Diep in mij hoop ik van niet, ik wil niet een andere Rea zien, die van zes jaar geleden wil ik terug hebben en geen ander. Klinkt egoïstisch, maar ik ben zo eenmaal ingesteld, settel me moeilijk aan iemand en veranderingen kan ik niet al te snel hebben, mijn haarstijlen erbuiten gehouden. Rea kwam mijn leven binnen en is er voor me nooit meer uitgeweest, ook al is ze dan weggeweest.
“Komt die Rea langs?”� vraagt Evelyn en kruipt op de schoot van mijn broer. Zij is ook een one of a kind. Het heeft me dan ook niks verbaasd dat die twee nog steeds wat hebben. Het is nu al dik drie maanden aan en dat is een record voor Tom. Ze weet altijd zijn aandacht bij haar te houden, hij wordt haar nooit zat. En blij dat ik voor hem, en natuurlijk voor haar, ben! Ik heb hem al in geen tijden zo vrolijk gezien sinds Rea weg was. Tja, toen ze weg ging.. Dat was nog eens een moeilijke tijd voor ons en dan vooral voor hém.

Voorzichtig kijk ik van een afstandje toe. Het is bijna zover, de tijd is aangebroken dat de taxi er over enkele minuten staat en Rea van ons zal wegnemen. Die laatste killende minuten probeert Tom er nog veel gebruik van te maken door haar niet meer los te laten uit zijn omarming. Volgens mij wilt ze er ook helemaal niet uit, want haar gezicht zit diep in zijn vest gedrukt en haar handen klauwen aan zijn rug vast. Als een onbekend persoon zou langs komen, zou die zo kunnen denken dat die tweeling zijn, in plaats van ik met hem. Ze kwam in ons leven, maakt het mooier en heeft het veranderd zonder besef. Tom heeft de dreadlocks die bij Rea zo opvielen tijdens de eerste ontmoeting. De wijde broeken die soms niet ver genoeg onder zijn kont zaten en zij hem corrigeerde en liet zien hoe je die moest dragen. Bedovertrekken als shirts, ze droeg ze zelf niet vaak maar had het hem wel laten zien tijdens het winkelen in de stad, verkocht dat hij was! Haar bandana-stijl werd voor hem een grote -band -om -de -hoofd -stijl. De hippe petten die ze droeg, heeft ze de winkel van aangewezen, ‘daar zijn ze het goedkoopst’, zei ze dan. En dan de schoenen, die zijn precies hetzelfde, bijna freaky te noemen. Het was voor mij wel even wennen die nieuwe ‘stijl’ van hem, maar het duurde maar voor kort of ik kon hem niet meer zonder die grote gewaden zien.
Het vreemdste aan de afscheid is dat ze alleen maar breed kan glimlachen terwijl mijn broertje met krokodillen tranen zit en zoveel moeite moest doen om niet te gaan schreeuwen dat ze moet blijven. Voor een moment heb ik gedacht dat ze van ons af wilde, maar diep in haar ogen zie ik dat het ook aan haar vreet om ons achter te laten voor een tijd waar de lengte niet bekend van is.
De taxi arriveert en ik kan het mezelf niet bedwingen om haar voor de laatste keer nog even te voelen. Ik trek een snelle sprint en sla mijn armen al om haar heen zonder het door te hebben. Geschrokken, maar toch met een lach, draait ze zich om en beantwoordt mijn knuffel door haar armen er stevig om mijn ranke middel te slaan.
“Jou zal ik zeker missen,”� spreekt ze gesmoord en drukt een kusje op mijn wang wanneer ze loslaat. “Ik ga maar eens.”� Ze stapt de zwarte auto in en wacht tot de chauffeur klaar is met haar bagage achterin te laden.

“Vergeet me niet,”� is het laatste wat ik nog van haar stem heb gehoord en weg is ze. Roezig staar ik naar de auto die ons meisje steeds verder van ons wegneemt, maar dat speciale plekje in mijn hart zal hij haar nooit uit kunnen halen.

Evelyn.
Nu raak ik toch wel benieuwd, iemand die Tom zo kan laten doen dat ik hem niet eens meer herken. Die moet wel een grote impact op hem hebben gehad vroeger dat hij nu helemaal door het dolle heen is en Bill doet huilen. Waarom heb ik eigenlijk nooit van de naam Rea gehoord, was het een te moeilijke herinnering dat het een taboe werd? Het zal hem vast wel veel pijn hebben gedaan, ik vraag het hem ooit wel eens. Nu ga ik genieten van zijn handen die over mijn heupen glijden en zijn warme bast die tegen mijn rug aan zit gedrukt. Zijn vingers trippelen over mijn bovenbenen die omsloten zijn door een fleurig spijkerrokje in de kleur geel. Wat hou ik toch van die kleur! Al waren de letters op een topje alleen maar in die kleur, dan moest en zou ik die hebben. Best wel ernstig, ben daarom ook een énorme shopverslaafde.
Tom trekt weer terug de aandacht door een kusje in mijn nek te geven en haalt rustig mijn blonde haren weg. “Mijn mooie meisje,”� fluistert hij kietelend in mijn oor. Blosjes vormen alweer op mijn wangen, het is zo moeilijk om mij ervan te weerhouden, maar hij laat het zo makkelijk gebeuren. Niet dat het hem uitmaakt, ‘Je bent zo onweerstaanbaar met die lichtroze wangetje’, zei hij dan als ik me kapot schaamde om iets.

Reacties:

1 2 3

xNadezhda zei op 2 nov 2009 - 14:58:

Klinkt egoïstisch, maar ik ben zo eenmaal ingesteld, settel me moeilijk aan iemand en veranderingen kan ik niet al te snel hebben, mijn haarstijlen erbuiten gehouden.

Mwehehe ^^ Dat moest even gequote worden

Ik vind Tom officieel lief Zo met Evelyn, en haast kinderlijk happy om het terugkeren van Rea, dat is schattig ^^ Bill ook wel, maar dat was hij altijd al, en nu vind ik Tom ook schattig. Goed hè *trots*

[Ik ben melig, niet op letten x'D]

Alleen... De flashback is zielig ._. En dat maakt het goed, denk ik. Het is niet alleen maar happy all the time, er zit meer achter. Me likes

<3