FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 6

Volgens mij is dit een beetje een heel erg lang hoofdstuk. maar dat heb je nu eenmaal als je ff niet kan stoppe met schrijven ;a

POV Roxan:
"R.x.n ho.. .e mij?" Ik voelde iets koud op mijn voorhoofd. Ik probeerde mijn ogen te openen maar het enige wat ik zag was zwart met vlekken. Iemand streelde door mijn haar. Het voelde goed, vertrouwd. Ik probeerde zo goed als het mogelijk was me iets te herinneren, niets... Ik probeerde recht te krabbelen maar greep gelijk naar mijn hoofd. Ik barste van de hoofdpijn. Iemand hielp mij rechtop zitten. "Roxan gaat het?" De stem die het vroeg klonk bekend maar ik kon hem niet plaatsen. Ik kreunde. Door die hoofdpijn kon ik niet eens helder denken. "Gustav?" vroeg ik verdwaasd met mijn ogen nog steeds dicht. Geen reactie. Ik schrok. Ik wreef in mijn ogen en opende ze. De vlekken voor mijn ogen waren zo goed als verdwenen. Toen ik opzij keek naar de persoon die me vast had en me door mijn haren streelde schrok ik. "Tom! nee! laat me met rust!" riep ik verward door de gang. Alles viel terug op zijn plaats. "Roxan alsjeblieft doe rustig." probeerde hij me te kalmeren. Ik duwde zijn handen van me af en ging recht staan.

Voor de tweede maal dreigde ik plat voorover te vallen en voor de tweede maal werd ik recht gehouden. Dit keer door een paar fijne handen. Charissa had me opgevangen en liet me rustig terug op de grond zakken. Ik greep haar meteen om haar hals en huilde. "Ik zag alles terug!" Huilde ik op schouder. "Rustig maar meisje, het is voorbij." en ze wreef over mijn rug. Gelukkig snapte ze gelijk dat ik weer voor de zoveelste keer heel het ongeval had gezien. Ik moest alles terug op een rijtje krijgen. De confrontatie met mijn verleden had beelden opgeroepen die ik verdrongen had naar het donkerste hoekje in mij lichaam. Alles leek pijlsnel terug op zijn plaats te vallen en de angst die terug boven gekomen was huilde ik er uit. Twee paar andere handen namen me ook vast. Tom stond niets begrijpend naast ons. Het liefst zou ik hem voor het vuil van de straat uitschelden maar ik wist dat hij het niet waard was.


Ik hoorde weer voetstappen op de betonnen vloer. Over Floor haar schouder zag ik dat Bill, Georg en ook Gustav terug waren. Ineens had ik alleen nog maar Jonas vast. De twee ander stonden rechten en waren de vier jongens aan het gapen. "Gaat het weer?" fluisterde Jonas tegen me. Ik knikte. "Moet ik nog hulp halen?" vroeg Georg. "Nee, het gaat wel weer." zei Jonas vriendelijk. Bill die tegen een bodyguard stond te praten zei dat we even terug in het kamertje mochten. Voordat ik recht kon staan hief Jonas mij op en bracht me het kamertje binnen. Over zijn schouder zag ik de jaloerse blik van Tom. Het liefst had ik mijn tong uitgestoken of mijn middelvinger opgestoken. Maar in tegenstelling tot dat, verstopte ik mijn gezicht in het T-shirt van Jonas. In hetzelfde lege kamertje zette Jonas me in een eenpersoonszetel. En ging zelf met Floor en Charissa in een andere zetel zitten. Die 2 waren ondertussen al met Bill, Georg en Tom aan het praten. Af en toe kreeg ik een schuine blik van Tom. Gustav kwam aan met cola. "Zal je goed doen." glimlachte hij. Toen hij het bekertje op de tafel naast mij wilde zetten trok ik hem naar me toe en knuffelde hem. Iedereen was plots stil. De jongens besefte natuurlijk was er aan de hand was maar van mijn vrienden kreeg ik de meest vreemde blikken. "Ik denk dat ik jullie uitleg verschuldigd ben." zucht ik in het Nederlands. Ik keek de jongens even aan begon toen heel de uitleg. Ik vertelde niet veel, alleen dat ik de jongens kenden van in Duitsland en ze nadat ik verhuisd ben nooit meer heb gesproken. meer niet. De eerste reactie was natuurlijk "En jij hebt dat nooit verteld!" maar dit was al snel over toen ik het teken deed dat ze maar verder moesten praten.

Charissa en Floor waren uitbundig met Bill en Tom aan het praten, al leek Tom er met zijn gedachten niet bij te zijn. Jonas had met Georg een heel gesprek over muziekinstrumenten. Jonas was nogal muziekaal; hij speelde drum, piano, bas en gewone gitaar. Hoe hij het ooit voor elkaar heeft gekregen om dat allemaal te leren weet ik zelf nog steeds niet. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij als roadie is aangenomen, hij zou instaan voor de gitaren van Tom en Georg. En ik zelf? ik had nog genoeg bij te praten met Gustav.

Ik verontschuldigde me dat ik nooit meer iets van me heb laten horen maar Gustav wimpelde dit af. Hij was al blij genoeg dat hij me terug had gevonden zei hij. Maar toch voelde ik me er nog steeds schuldig om. Zijn relaxte reacties voelde zo vertrouwd en de herinneringen bleven bovenkomen. Gespreksstof was er dan ook in overvloed. We praten over van alles. Hij was vooral aan het woord ik vertelde over mijn tijd in België. Wel 10 keer zeiden we tegen elkaar dat het stom was dat we elkaar zo lang niet hebben gesproken en 10 keer antwoorden ik dat het mijn schuld was. Ook vonden we allebei dat de andere niet veranderd was maar toen ik ging opnoemen wat ik veranderd had aan mijn uiterlijk kwam er toch wel redelijk veel boven. Allereerst natuurlijk de piercings en ik liet hem ook vol trots mij tattoo zien. Hij grijnsde: "Je bent niet de enige met nieuwe tattoo’s" en hij liet de vallende ster op zijn arm en de vleugels op zijn rug zien. Met de vleugels op zijn rug moest ik lachen. "Mijn engel toch." grijnsde ik en ik kreeg een plagerige por in mijn zij.

Het gesprek vlotte redelijk maar toch voelde ik me niet helemaal op mijn gemak. Floor en Charissa daar in tegen leken in de zevende hemel. Op een of andere manier was ik toch blij dat ik het Duits niet was afgeleerd. Tegen Gustav vertelde ik ook dat ik nadat ze op tour vertrokken waren totaal alleen achter bleef, iedereen liet mij toen vallen. Ze hadden mij niet meer nodig om tot bij Tokio hotel te komen. Ik werd gepest: “zie je wel dat ze je niet moeten. Nu ze beroemd worden hebben ze niemand nodig.”� Was hun standaard zinnetje. Dat wat Tom mij had aangedaan heeft natuurlijk de belangrijkste rol gespeeld in het pesten. Mijn vrienden wisten wel dat ik in Duitsland gepest werd, maar dat van Tom heb ik ze nooit verteld. Kwestie van de droom van het perfecte Tokio hotel voor mijn twee vriendinnen niet aan diggelen te slaan. Gustav weet perfect wat er gebeurd is tussen Tom en mij maar hij heeft er nooit een woord over gerept. Wat ik hem ook niet kwalijk neem, hij is degene die er de hele dag mee opgescheept zit en ik niet. Hetzelfde geld voor Georg.

Toen het gesprek een beetje dood viel werd er plots op de deur geklopt. David kwam binnen: “eumh, Jonas kan jij even meekomen?”� Jonas stond recht zei iets tegen David en deed het teken dat ik moest komen. Ik stond verbaasd op en keek naar Gustav die ook zijn schouders ophaalde. Ik volgde ze tot in een ander kamertje en ging op de stoel zitten die David mij aanwees. “Zo Jonas, voor jou is alles in orde je moet alleen nog even hier, hier en hier een handtekening zetten.”� Jonas nam de pen en zette zonder twijfelen de handtekeningen. Hij was er dus zeker van. Hij leek wel alsof niets op de wereld hem ging tegenhouden, zo zelfzeker was hij. David stopte het contract daarna zorgvuldig terug in het kaftje. “Dus,…”� begon hij tegen mij, “de reden waarom ik je heb laten meekomen is omdat ik mij door Jonas heb laten vertellen dat je afgestudeerd bent als styliste.”� Ik keek hem raar aan maar hij vervolgde zorgeloos zijn uitleg. “Het zit zo, onze styliste is sinds een tijd op zwangerschapsverlof en ze zal de volgende tour niet terug zijn. We weten trouwens ook niet of ze nog terug komt, ik heb opgevangen dat ze een aanbod van een of andere Amerikaanse band heeft gehad. Daarom missen we nu een goede styliste. Nu mijn vraag was of jij het misschien zag zitten om mee op tour te gaan met Tokio hotel. Het is allemaal snel want morgen vertrekken we al, maar je zou er ons een groot plezier mee doen. Van wat ik gehoord heb, maak ik er op uit dat je echt goed bent.”�

Ik wist niet wat ik hoorde. Het is het aanbod van mijn leven. Ik keek naar Jonas en hij knikte ten teken dat ik het moest doen. Met een pijnlijk gezicht keek ik hem weer aan en hij keek zo zielig mogelijk. Ik lachte, zonder verder na te denken zei ik dat ik het deed. David zijn gezicht klaarde helemaal op en hij sprong van zijn stoel. “Oké, dan zie ik jullie morgen. Roxan, morgen maken we je contract in orde.”� Hij gaf ons een hand en toen ik terug op de gang stond besefte ik wat ik mezelf had aangedaan. Hele dagen met Tom!

We liepen met zijn tweeën terug naar het kamertje met de andere. Ik besefte dat ik het nu echt moest zeggen. Ik stak mijn arm naar opzij uit en hield Jonas tegen. “wat is er?”� vroeg hij verbaasd. “Er is iets wat ik je moet vertellen. Dat wat ik daar straks heb verteld is niet de enige reden waarom ik het niet over Duitsland wil hebben. De reden waarom ik niets van Tokio hotel wil horen, ligt alleen bij Tom.”� Hij keek me nog vreemder aan dan eerst. “Wat heeft hij dan met je gedaan?”� vroeg hij alsof hij iemand zou kunnen vermoorden. Ik vermeed zijn blik door naar de toppen van mijn schoenen te kijken en probeerde mijn tranen weg te slikken. “Ik heb een relatie met Tom gehad. Alles ging goed. Ik was het gelukkigste meisje op aarde. Maar de dag dat ik hem met een ander in bed aantrof viel mijn wereld uiteen. Alles was een leugen geweest.”� Ik slikte mijn tranen weg en voelde dat Jonas zijn hand op mijn schouder legde. “Ik was er kapot van, ik dacht echt dat hij veranderd was. Achteraf deed hij net of er niets gebeurt was en Bill leek mij alles te verwijten. Ik heb sinds die dag heel Tokio hotel vermeden en een week na mijn ontdekking vertrokken ze op tour. Die dag stonden ze aan mijn deur en heb ik niet opengedaan. Ik was nog steeds niet goed van wat ik gezien had. Gustav en Georg ook negeren is mijn grootste fout geweest. Maar wat kon ik anders? Bij hun in de beurt zijn staat gelijk als bij Tom zijn. Elke minuut van de dag leek Tom mij te bellen. Elke keer drukte ik standaard op het rode knopje. Het bellen ging over in smsen die ik zonder te lezen verwijderde. Mijn geluk kon dan ook niet op toen mijn vader met het nieuws thuis kwam dat we terug naar België verhuisde. En natuurlijk de dag dat we verhuisde kwamen de jongens terug van hun tour. Ik ben toen snel nog naar Gustav gerent en heb hem beloofd wat te laten weten. Wat ik dus niet gedaan heb. Toen ik terug in de auto wilde stappen kwam Tom op me aflopen. Zo snel als ik kon ben ik ingestapt en heb ik mijn vader doorlaten rijden. Toen we een eindje wegwaren kreeg ik een sms van Bill. Voor het eerst in maanden opende ik een sms van de tweeling, waar in stond dat Tom me iets moest zeggen en dat het met andere woorden gewoon allemaal mijn schuld was. Van woede heb ik toen mijn kaart weggegooid en ben ik dus mijn hele contact met Duitsland verloren. Toen ik hier aankwam, leek ik leger dan ooit. Zonder jullie zou ik niet geweten hebben wat te doen. Maar niemand leek mijn hart meer te kunnen lijmen tot dat ik Ben leerde kennen. Hij was zo zacht, vriendelijk en leek alles te begrijpen. Ik was bang, bang weer gekwetst te worden maar hij liet mij alles op mijn tempo op mij afkomen…”� Ik was als een bezetenen aan het vertellen geweest maar hier hield ik het niet meer en barste in tranen uit. “Rustig maar, de rest weet ik.”�
Hij streelde mijn wang. Een rilling ging door mij heen. Hij trok mijn kin omhoog en ik keek recht in zijn helder blauwe ogen. Voor ik het wist drukte ik mijn lippen om de zijne en legde mijn handen om zijn schouders. Zijn armen zakte af naar mijn middel en ik voelde zijn tong mijn lippen strelen. Hoe lang we daar gestaan hebben weet ik niet. Maar ik voelde me sinds een tijd terug een warm gevoel vanbinnen. Ook voor het eerst hoorde ik niet dat stemmetje in mijn hoofd dat me leek te verwijten dat ik met een andere jongen dan Ben kus, dat ik terug gelukkig was zonder Ben. Ik maakte mijn lippen los van die van Jonas en voelde mijn wangen kleuren. Precies op hetzelfde moment zeiden we sorry, waarop we allebei grijnsde. “Je hoeft geen sorry te zeggen.”� Glimlachte ik en gaf hem een vlinderlicht kusje op zijn lippen, pakte hem bij zijn hand, deed het teken dat hij er over moest zwijgen en we liepen terug het kamertje in.


Toen ik de deurklink vast had, hield Jonas me tegen. “Vind je nu echt dat we hier over moeten zwijgen? Ik bedoel dat van Tom hè”� ik twijfelde. “doe maar wel, ik wil de rest niet tot last zijn.”� “Ik zou die gast nu zo graag…”� begon hij aan zijn zin maar ik hield mijn hand op zijn mond. “Niet doen!”� suste ik hem, “straks ben je je job ook nog kwijt.”� Hij grijnsde en leunde naar mij toe om mij een kus te geven. Ik leunde om hem te pesten naar achter en duwde daarmee per ongeluk de deurklink naar beneden. De deur klapte open en ik hield me nog net overeind aan de deur die tegen de muur bonkte. Jonas stond met een big smile in de deuropening en een droge ‘oeps’ kwam uit mijn mond. Ik moest moeite doen om mijn slappe lach in te houden.

“Jongens, afronden. We moeten naar het hotel.”� Een bodyguard stak zijn hoofd de kamer binnen. Iedereen stond op en ik zag de gezichten van Charissa en Floor betrekken. Terwijl de andere afscheid namen voelde ik dat Jonas vlak achter mij stond. Ik legde mijn hoofd in mijn nek en zag net zijn blauwe ogen. Ik kromp gelijk weer in elkaar toen hij me in mijn zij kneep. “ophouden!”� siste ik hem toe en hij grijnsde.

Ik liep richting Gustav en hij kneep me zowat fijn. Ik gaf hem een kus op zijn wang en duwde mijn nummer in zijn hand. “Houd het alsjeblieft voor jezelf.”� Fluisterde ik in zijn oor. Hij wist waar ik het over had en hij knikte ter bevestiging. Ik stond grijnzend voor Georg en voor ik hem kon knuffelen, gooide hij me zowat de lucht in. Ik gilde en hij zette me weer op de grond. “Net of ik jou zou laten vallen.”� Lachte hij en ik gaf hem ook een knuffel, een kus en mijn nummer en herhaalde hetzelfde zinnetje. De volgende was Bill.

Ik gaf hem een hand, het koude ijzer van zijn ringen deed me rillen. Toen ik hem aan keek leek iets van de kleine kwetsbare Bill terug te zien. Ik kon het niet laten om hem een zwak knuffeltje te geven en hij lachte flauwtjes. Het was in zijn ogen af te lezen dat hij wist waarom en hij leek het op een of andere manier te begrijpen. Tom stond wat moeilijk te draaien. Ik kon het niet, ik gaf hem één blik, één knik. Zwaaide nog eens naar de rest en ging in de deuropening op Jonas wachten.

Ik wist dat ik Tom hier veel pijn mee deed maar wat hij mij heeft aangedaan was hier niet mee te vergelijken vond ik. Jonas volgde mij en gaf iedereen een hand. Toen hij bij Tom was dacht ik even dat hij hem wilde grijpen. Zijn ogen spuwde op dat moment gewoon vuur. Tom keek even naar mij en zijn ogen stonden er dof bij. Ik negeerde zijn blik, liep de kamer uit richting de uitgang en de jongens riepen nog ‘tot morgen’ naar Jonas. Niet wetend dat ik er morgen ook zou staan.

Reacties: