FanFic.nl

Yana Johnsson

Hoofdstuk 4: De honger

Hongerig staar ik hem nu aan. Ik schud snel mijn hoofd. Damn, wat is dit? Hij ruikt echt beter als de rest van al die mensen hier in het lokaal, niet normaal! Als ik zie dat iedereen zijn boeken in begint te pakken doe ik hetzelfde. Op hetzelfde moment dat ik de bel hoor spring ik op en loop de deur uit. Ik loop naar de cafetaria waar mijn broers en zussen al klaar zitten. Ik ga bij ze zitten, zonder eten natuurlijk. ‘Wat heb jij? Je ziet nog bleker als normaal!’ vraagt Lola, ze klinkt toch bezorgd. ‘Ik kan het niet! Zo’n jongen.. bij Engels.. nee ik ga niet meer naar Engels!’ antwoord ik, half tegen haar, half tegen mezelf. ‘Wat is er met zo’n jongen bij Engels?’ hoor ik Lola doorvragen, maar ik kan niet antwoorden. ‘YANA?’ roept Lola dan, terwijl ze met haar hand vlak voor mijn neus op de tafel slaat. ‘Wat?’ vraag ik afwezig. ‘Wat is er met die jongen?’ vraagt Lola nog een keer. ‘Hij.. hij ruikt zo goed!’ zeg ik terwijl ik naar haar opkijk. ‘Yana, je ogen! Kom mee!’ zegt Lola terwijl ze opstaat, mij omhoog trekt en mij naar buiten sleept. ‘Wat doe je?’ roep ik. ‘Wij gaan even een luchtje scheppen!’ zegt ze. Ze trekt me achter haar aan het bos in, we lopen zo ver dat ik bijna de pratende mensen niet meer kan horen. ‘Hier, jaag! We moeten zo wel weer terug!’ zegt ze, ze duwt me tussen de bomen door. Ik jaag totdat het dorstige gevoel weg is. ‘Heerlijk!’ zucht ik. ‘Veeg je mond af en we gaan weer terug!’ roept Lola. Ik veeg snel mijn mond af en ren terug naar Lola. ‘Zie ik er nog normaal uit?’ vraag ik haar. Ze knikt, doet mijn haar goed, haalt er een blaadje uit en glimlacht. ‘Kom!’ zegt ze. Ik ren achter haar aan terug naar school. We zijn net op tijd, biologie begint.

Ik loop het biologie lokaal in, ik zie dat ik het laatste ben. De jongen van Engels zit er ook, weer alleen. Hij ziet me nog niet. Ik schrik, blijf even staan, herstel mezelf en loop weer door. Ik loop naar de jongen van Engels en vraag: ‘Mag ik naast je komen zitten?’ Hij knikt afwezig en ik ga zitten. ‘Wat gaan we doen?’ vraag ik door, om het niet stil te laten vallen. Ik ruik zijn heerlijke geur weer en sla voorzichtig mijn hand voor mijn neus. ‘Bloedgroep bepalen..’ antwoord hij en kijkt naar me op. ‘Is er wat?’ vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en beweeg voorzichtig met mijn schouders op en neer zodat het lijkt dat ik adem. Shit.. bloedgroep bepalen, dan gaat het hier ruiken naar bloed.. dan word ik.. wild! Verschrikt blijf ik voor me uitstaren. ‘Gaat het wel met je?’ vraagt de jongen naast me. De lerares begint met de benodigdheden uit te delen. ‘Ik kan niet tegen bloed!’ lieg ik, terwijl ik met mijn handen de tafel vastgrijp; ‘Ik moet hier weg!’ Als de lerares bij ons tafeltje komt en mijn blik ziet glimlacht ze naar mij. ‘Jij moet Yana zijn!’ zegt ze. Ik knik afwezig. ‘En zo te zien kan je niet tegen bloed?’ zegt ze vragend. Weer knik ik. ‘Jason, zou jij met haar mee willen lopen?’ vraagt ze aan de jongen naast me, blijkbaar heet hij dus Jason. ‘Ja mevrouw!’ antwoord hij braaf. ‘Je hoeft niet terug te komen! Ga maar gezellig met z’n tweeën even een rondje lopen! Dat zal goed zijn voor Yana!’ gaat de lerares verder. ‘Ja mevrouw, is goed!’ antwoord Jason. Ik pak mijn tas op en loop met Jason het lokaal uit. Snel loop ik bij hem weg, buiten zou het gemakkelijker zijn. ‘Loop niet zo snel!’ roept Jason van zo’n 10 meter achter me. ‘Of jij moet gewoon doorlopen!’ mompel ik. Ik loop de buitenlucht in en stop toch even om op hem te wachten. ‘Wat loop jij snel zeg! Ben je wel een mens?’ vraagt hij droog. ‘Ja hoor, net zo menselijk als jij!’ lieg ik. ‘Ik ken jou ergens van, weetje..’ begint hij opeens. ‘Oh, waar van dan?’ vraag ik, gespeeld verbaasd. Hier schrik ik van, heeft hij die ene foto die 80 jaar geleden van mij is gemaakt dan gezien? ‘Ik heb een keer een foto gezien van een meisje dat precies op jou leek! Het was een oude foto! Mijn oma liet hem zien!’ gaat hij verder. ‘Wat vertelde je oma dan bij die foto?’ vraag ik door. ‘Dat een vriendin van haar, waar die foto dan van gemaakt was, plotseling was verdwenen en ze had nooit meer wat van haar gehoord. Denies heette ze volgens mij.' ‘Oke, wat zielig voor je oma!’ antwoord ik. ‘Maar jij zou het vast wel niet zijn, want dat kan niet!’ zegt hij. ‘Ik moet naar huis! Ik ben toch al uit!’ zeg ik dan plotseling. Hij kijkt me aan en glimlacht daarna. ‘Jammer, het was fijn met je te praten! Tot morgen!’ zegt Jason. Ik knik en glimlach. Ik loop snel terug het schoolgebouw in, pak mijn spullen uit de locker die ik vanochtend ook gekregen heb en loop weer naar buiten, naar mijn scooter. Ik rijd snel naar huis, op zoek naar mijn oude foto-album.

Reacties: