Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » You Belong With Me [Five-Shot] » Been here all along
You Belong With Me [Five-Shot]
Been here all along
I'm the one who understands you.
Been here all along
so why can't you see?
You belong with me.
You belong with me.
Hij zit er al.
En dat wist ik. Dat vermoedde ik al.
‘Hey.’ zegt hij als hij me ziet, glimlacht en klopt op het plekje naast hem op de boomstam.
Voetje voor voetje loop ik naar hem toe en ga zitten, maar houdt toch een voelbare afstand.
‘Is er iets?’
Ik heb zin om nu te roepen dat er vanalles is, maar dit moet ik rustig doen. Anders snapt hij het toch niet.
‘Ja.’
Hij schuift naar me toe, probeert zoals gewoonlijk zijn arm om me heen te slaan. Maar dit is niet meer gewoontjes.
‘Julie?’
‘Tom?’
Oogcontact.
Vlinders gaan door me heen, trommelen tegen mijn hersenen dat ze het eindelijk moeten opgeven. Mijn hart zoekt de touwtjes, maar die heb ik zelf in handen.
‘Vertel het me.’
Zijn hand gaat over mijn wang, rust bij mijn kin. Zo zorgt hij ervoor dat ik niet weg kan kijken.
Zo dom is hij dan toch niet.
‘Wat moet ik vertellen?’
Nu ik hem zo moet aankijken, en ik me niet eens kan verstoppen achter mijn kap of mijn haar, durf ik het niet. Ik kan het niet. Tom kent mijn zwakke plekken en hanteert die moeiteloos.
Godverdomme, Tom!
‘Waarom doe je zo?’
Ik schud Toms hand van me af en wend dan toch mijn hoofd af. Eindelijk. Ik krijg stilletjes aan weer controle over mezelf en haal diep adem. Nog voor ik iets kan zeggen, zegt Tom iets.
‘Ligt het aan Erin?’
Erin? Ligt het aan Erin? Ja, het ligt aan haar. Maar ook aan mij. En aan Tom. Maar voornamelijk aan mij. Altijd aan mij, ik ben altijd de schuld. Leuk toch? Niet dus!
‘Julie, waarom kun je niet gewoon gelukkig zijn voor mij?’
Die vraag komt aan. Waarom? Ja, waarom? Omdat het de waarheid is? Omdat het me confronteert met alles waar ik voor wil weglopen? Omdat het gewoon pijn doet dat hij ziet dat ik niet gelukkig ben voor hem? Waarschijnlijk een combinatie, maar het feit blijft dat het pijn doet.
‘Omdat je niet bij haar hoort.’
Het floepte eruit. Maar eens uitgesproken kan je woorden niet terughalen.
‘Ze hoort niet bij mij?’
Ik knik blozend en grijp naar mijn kap, maar Toms handen houden me tegen.
Lichamelijk contact.
Ik kan wel huilen nu. Dit gaat totaal niet zoals ik het wilde, waarom gaat niets zoals ik het wil, waarom moet alles maar verkeerd lopen? Waarom maak ik Tom nu boos, terwijl ik hem gewoon wil vertellen wat ik voel?
‘Julie, waarom hoort ze niet bij mij?!?’
Met waterige oogjes kijk ik hem aan.
Zijn gezicht verzacht, de boze trekken verdwijnen en maken plaats voor de zachte en bezorgde gezichtsuitdrukking die ik wel vaker bij hem zag.
‘Niet huilen.’ fluistert hij en gaat met zijn handen over mijn wangen.
Hij is nu zo dicht. Bijna kan ik zijn wimpers tellen, bijna kan ik zijn neus aanraken, bijna kan ik hem kussen.
Maar iets houdt me tegen.
Erin?
Het feit dat ik vandaag vertrek?
De pijn?
De teleurstelling in Tom?
De teleurstelling in mezelf?
‘Julie, wil je alsjeblieft iets tegen me zeggen?’
Ik slik, plaats mijn handen om zijn polsen en duw zijn armen naar beneden. Weer slik ik. Het is nu of nooit.
‘Ik denk dat jullie heel gelukkig gaan worden.’
Het is nooit geworden, vrees ik.
‘Ik hou van je.’ mompelt hij en sluit me in zijn armen.
Ook dat doet pijn. Ligt het aan mij of ben ik op deze aarde gegooid om pijn te lijden?
Hij wrijft zachtjes over mijn rug en ademt uit tegen mijn nekholte.
Mijn adem stokt op dat moment.
‘Tom?’ piep ik. Dit kan gewoon niet. Hij moet het weten. Daar heeft hij recht op.
‘Ja?’ vraagt hij glimlachend, laat me los maar blijft me aankijken.
‘Ik weet niet hoe ik je dit moet zeggen maar…’
Kan ik het? Of meer nog: Kan ik het zonder te huilen. Tranen prikken al achter mijn ogen maar sterk als ik ben, negeer ik ze.
‘Zeg het maar.’
Die glimlach.
Zal die op zijn gezicht blijven als ik het gezegd heb? Zal hij überhaupt wel glimlachen op het moment dat ik het zeg?
‘Ik ga…’
Na al die jaren in zijn buurt, verhuis ik. Daarom is het moeilijk om het te zeggen, maar ik kon toch altijd alles tegen Tom zeggen? Waarom dit dan niet?
‘Je hebt toch nog tijd, we hebben geen huiswerk?’
Ik kijk op, leg mijn vinger op zijn lippen en maak een sussend geluid. Dan haal ik diep adem, maar klaar om het te vertellen ben ik niet, en zal het ook nooit zijn. Maar het moet.
‘Ik ga verhuizen.’
‘Wat? Je… Nee! Dat mag niet!’
Ik zie tranen zijn ogen vullen. Zijn armen vallen naar beneden, ik schuif een beetje achteruit.
‘Waarom?’
Nu kan ik mijn tranen ook niet meer bedwingen, schokkend begin ik te huilen. Voor de zoveelste keer huil ik om Tom.
‘Waarom, Julie?’
Ik durf hem niet aan te kijken, heb zelfs de neiging om mijn kap weer op te zetten. Maar wat zal Tom dan wel niet denken? Eigenlijk interesseert het me niet wat Tom denkt.
Eigenlijk wel, maar dat wil ik niet meer.
‘Waarom?’ piept hij nu, hij gooit zich op zijn knieën en gaat voor me zitten.
‘Julie, zeg het me, alsjeblieft.’
Tranen hopen zich op bij zijn ooghoeken, hij zoekt mijn handen. Als hij ze vindt, neemt hij ze angstvallig vast. Alsof hij me zo bij zich kan houden.
‘Ooit zal je het snappen.’ fluister ik en maak oogcontact.
Een schok gaat door me heen.
Hij huilt. Hij huilt om mij. Hij huilt echt, ik heb hem nog nooit zien huilen.
Nog nooit!
‘Ik wil het nu snappen.’ zegt hij, het komt er allemaal moeilijk uit.
‘Diep vanbinnen snap je het al.’ mompel ik en kus hem zachtjes op zijn lippen. Heel even, en het voelt zo goed. Dan sta ik recht en stap om Tom heen.
Ik begin te rennen. Door de bomen door. Ik ren zo hard ik kan. Nu moet ik weg, voor Tom achter me aankomt. Inpakken, en de eerste de beste trein nemen.
Zolang ik hier maar weg ben voor Tom me mijn hart terug kan geven.
Mijn hart dat ik heb achtergelaten op zijn lippen.
Reacties:
Ik kan niets verzinnen om te zeggen.
Buiten dan dat het prachtig is, maar dat hoor je waarschijnlijk van iedereen.
fack..
prachtig,
ik vind het zielig, en vraag me af of Tom het nu dan toch doorheeft..
ik ben het eens met Juliette, zeker dat laatste zinnetje: pracht..snel verder lezen!
x