FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[9] Bill – Brainwaves

‘Bill, ik houd van je.’
Het eerste wat in me opkomt, is “Dat heb je al gezegd vandaag”�. En daarna “Dat weet ik toch”�. En daarna “Ik houd ook van jou”�. En daarna “Huh”�.
‘Huh?’ Ik staar hem met grote ogen aan. Iets in mij zegt dat het niet helemaal klopt. Hij hóudt van me. Ja. Dat weet ik. Maar, besef ik, houden van heeft meerdere betekenissen. Ik mag dan geen wandelend woordenboek zijn, zo goed ken ik mijn moedertaal toch wel.
‘Je... houdt van me?’ Ik proef de woorden op mijn tong en besef hoe vreemd het klinkt. Mijn wenkbrauwen vormen zich in een frons. Dat kan niet. Wacht, dit klopt niet. Hij zegt maar wat.
Tuurlijk Bill, hij zegt maar wat.
Soms kan ik mezelf wel slaan.
‘Ik houd van je,’ fluistert hij weer en boort zijn ogen in de mijne. Nu pas zie ik de vlammetjes in het bruin, vlammetjes van verlangen. Hoe lang zitten die daar al? Hoe lang kijk ik daar al overheen? Maar kom op, dit kan ik ook toch niet vermoeden!
Ik blijf stom naar hem zitten staren. Ergens, halverwege mijn brein en mijn hart, begin ik te vermoeden welke betekenis van “houden van”� hij bedoelt. Ik probeer het te verwerpen, maar de realiteit dringt zich aan me op.
Ik val van bed.
‘Bill!’ Tom buigt zich meteen over de rand en kijkt me bezorgd aan. De vlammetjes zijn er nog steeds. Zijn ogen glijden van mijn gezicht weg, over mijn lijf, en ik besef dat ik nog altijd mijn gescheurde T-shirt aan heb. Shit.
‘Het gaat!’ piep ik en krabbel op handen en voeten naar de deur. ‘Ben zo terug!’
Shit.
Na drie meter op handen en voeten besluit ik toch maar te gaan staan. Zul je zien hoe snel ik in mijn kamer ben! Ander T-shirt, dat had ik wel even eerder mogen bedenken. En ik maar pochen met mijn modegevoel.
Ondanks het feit dat mijn brein wanhopige pogingen doet mijn aandacht van mijn broer af te leiden, kan ik er niet veel langer omheen denken. Tom. Houdt. Van. Mij. Vroeger was dat een heel normale zin met een heel normale betekenis waar een heel normaal antwoord bij hoorde, maar nu... Wat is het nu?
Shit.
Ik trek zo woest een ander T-shirt over mijn hoofd dat ik de naden hoor kraken. En nu niet nog een shirt scheuren! Gefrustreerd schop ik tegen een poot van mijn bed en negeer mijn protesterende tenen. Waarom ben ik opeens zo kwaad?
Omdat ik het niet gezien heb?
Omdat ik het niet begrijp - nog steeds niet?
Omdat ik als een idioot reageer?
Omdat ik een idioot bén?
Shit.
Ik laat me op mijn bed ploffen en staar naar mijn vingernagels. Wat is er aan de hand? Ik begreep het eerst niet, nu heeft Tom het gezegd - en ik begrijp het nog niet. Waar is de vaste grond heen? Misschien had ik het toch liever niet geweten.
Shit.
Shit.
Shit.
SHIT!
En toch kan ik niet boos zijn. Niet op Tom, tenminste. Eigenlijk ben ik nooit boos op Tom. Meestal ben ik boos op mezelf. Omdat Tom me er altijd fijntjes op weet te wijzen hoe idioot ik me af en toe gedraag. En ook omdat ik niet boos kan zijn op Tom. Hè, wat voor logica hanteert mijn brein? Geen. Nou, daar ben ik mooi klaar mee.
‘Bill?’ De deur van mijn kamer piept open en Tom steekt aarzelend zijn hoofd om de hoek. Er kleven nog steeds tranen aan zijn wangen. Nee, alweer. Het zijn nieuwe tranen. Hij kijkt me niet aan, maar staart langs me heen en murmelt: ‘Ik... Ik ga naar buiten of zo.’
Ik spring overeind, struikel haast over mijn eigen voeten maar ben blijkbaar toch niet zo onhandig als ik dacht, ik blijf namelijk stí¡í¡n. Tom kijkt me aan, zo vluchtig dat ik me afvraag of hij niet naar mijn lippen keek.
Shit.
Naar mijn lí­ppen.
En toch ben ik niet boos. In de war, ja. Onzeker, ja. Bezorgd, ja. Maar boos? Nee. Hij blijft mijn grote tweelingbroer, ik blijf zijn kleine tweelingbroertje. Wat hij ook voelt. Wat hij ook denkt. Wat ik ook voel. En dat meen ik, dat zal ik altijd menen.
Ik stap zorgvuldig over een stapel ongedefinieerde rotzooi heen, trek de deur wat verder open (Tom valt half mijn kamer in) en sla mijn armen om mijn broer heen. Hij schrikt zich zo te voelen helemaal te pletter, versteent tegen me aan. Ik laat hem niet los, over mijn lijk. Hij is mijn tweelingbroer.
En hij begint weer te huilen.
Ik trek hem over de drempel, plant hem op mijn bed en kruip naast hem. Hij drukt zijn gezicht in mijn hals, ik voel de tranen in mijn T-shirt lopen. Straks nog maar een andere aan dan. Tom, wat doe jij met mijn T-shirts?
‘God...’ hoor ik hem dan mompelen. Hij draait zich weer van me af, nee, hij draait zijn gezicht uit mijn hals. Hij leunt met zijn rug tegen me aan en zijn dreadlocks vallen over mijn schouders. ‘Ik haat mezelf,’ fluistert hij zachtjes. ‘Ik hí¡í¡t mezelf.’
‘Ik jou niet,’ antwoord ik even zacht. ‘Tom, wat er ook gebeurt, ik laat jou niet vallen. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik niet begrijp wat er aan de hand is, maar daarin ben ik waarschijnlijk niet de enige.’
‘Ik haat het dat jij grappig bent!’ kreunt Tom en prikt in mijn zij. Even is hij weer gewoon mijn tweelingbroer, maar dan sluiten zijn ogen zich weer. Dan is hij weer Tom zonder richting, die niet weet wat hij moet doen.
‘Tom, kom op! Dat was niet als grappig bedoeld!’ roep ik, half lachend en half geïrriteerd. Ik probeer iets serieus te zeggen en dan begint hij me te kietelen. Hallóó! Hij kijkt me nu weer ernstig aan en ik ga snel verder. ‘Ik bedoelde te zeggen, samen komen we er wel uit. Het komt goed, Tomi, dat geloof ik echt.’
Ik kijk hem met grote serieuze ogen aan, probeer hem te overtuigen van mijn gelijk. Hij kijkt me even twijfelend aan, maar slaat dan zijn ogen neer.
‘Als jij het zegt.’
‘Ja, ik zeg het. En ik heb altijd gelijk.’ Ik steek verwaand mijn kin in de lucht. Ditmaal probeer ik helemaal niet serieus te zijn, ik wil dat hij lacht.
En het lukt!
Ik ben wel geniaal.

Reacties: