Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » You Belong With Me [Five-Shot] » Why can't you see?
You Belong With Me [Five-Shot]
Why can't you see?
I'm the one who understands you.
Been here all along
so why can't you see?
You belong with me.
You belong with me.
~ Toms PoV ~
‘Ik ga verhuizen.’
Wat? Verhuizen?
Julie verhuist?
Dat kan toch niet?
Dat mag toch niet?
Ze mag niet.
Tranen wellen op.
‘Wat? Je… Nee! Dat mag niet!’ kraam ik uit.
Mijn armen vallen futloos naar beneden, en ik zie Julie een beetje naar achteren schuiven.
‘Waarom?’
Ik blijf het herhalen, maar ze antwoord niet. Ze kijkt me zelfs niet meer aan.
Ik ga met mijn knieën op de grond zitten, voor haar.
‘Julie, zeg het me, alsjeblieft.’
Een enorme leegte gaat langs mijn oren naar binnen, vult heel mijn hoofd en gaat zo verder om uiteindelijk heel mijn lichaam over te nemen.
Geen Julie meer?
Angstvallig zoek ik haar handen, neem ze stevig vast.
Geen Julie meer?
‘Ooit zal je het snappen.’ fluistert ze, en voor het eerst maakt ze gewild oogcontact.
Geen Julie meer?
De tranen breken door mijn stalen muur, gaan over mijn wangen en vegen de laatste restjes van mijn verdediging weg.
Waarom zou ik sterk zijn op zo’n moment.
Ik sta op het punt Julie te verliezen, door mijn eigen toedoen.
Door Erin.
‘Ik wil het nu snappen.’
‘Diep vanbinnen snap je het al.’
Ze buigt zich naar me toe, drukt haar lippen voor enkele luttele seconden op die van mij. Zo zacht dat ik nauwelijks geloof dat ze het doet. Maar de gevoelens die door me heen razen, bevestigen het.
Ze kust me.
Dan staat ze recht en loopt weg.
Ik laat me achterover vallen, verberg me huilend in het gras dat niet eens zo hoog is.
Als ze me nu vinden, is het als een gebroken Tom.
Een gebroken Tom, iets dat ze nog nooit gezien hebben. Maar Julie was er altijd om me bij elkaar te houden, zij hield me overeind.
Geen Julie meer.
Alles schiet aan me voorbij, alsof ik op het punt sta te sterven.
Maar ik ben al gestorven. Net.
Alles lijkt nu zo vreselijk verleden tijd.
En ik heb het haar nooit kunnen vertellen.
Nooit heb ik haar kunnen zeggen wat ik voel voor haar.
Ik probeerde het weg te stoppen, zij voelde toch niets voor mij.
En nu heb ik zelfs onze vriendschap verpest.
Waarom laat ik Erin dan toe?
Waarom?
Omdat ik door haar Julie wou vergeten?
Dat zou ik toch niet kunnen.
Omdat ik door haar de gevoelens zou kunnen uitwissen?
Dat zou ik toch niet kunnen.
Omdat ik een klootzak ben?
Waarschijnlijk.
Ik duw me overeind, zet me trillend op mijn benen. Lopen lukt me niet, en ik vervloek mijn benen. Net nu ik eens moet rennen, nu het een zaak op leven en dood is, kan ik het niet.
Alles is tegen mij!
Takken slaan in mijn gezicht omdat mijn benen ook niet meer kunnen bukken.
Maar het doet geen pijn.
Pijn voel je alleen als je leeft, en ik ben dood en leeg vanbinnen.
Zonder Julie kan ik echt niet meer verder!
Zonder Julie ga ik niet verder!
Punt aan de lijn.
Amen.
Straten, huizen, kruispunten, bomen, lantaarnpalen.
Alles maak ik slechts mee in de roes waarin ik me nu bevind.
Julie.
Mijn hart pompt haar naam door me heen, mijn gedachten zijn een mist waar haar naam als enige heldere punt in de ontdekken is, mijn bloed drukt tegen de binnenkant van mijn bloedbaan enkel en alleen om niet meer in mij te hoeven zijn. Ik zou ook niet in mezelf willen zitten, alles verschroeit door de leegte.
Mijn straat.
En dus ook die van Julie!
Mijn hart maakt een sprongetje. Ik ben er bijna.
Ik duw me af op één voet, spring over het bloemenbed en beland op het trottoir.
En dan nu naar Julies huis!
Ik merk nu pas dat ik nog steeds huil, maar het kan me allemaal niet meer schelen.
Julie is al wat nog telt.
Ik moet het haar zeggen.
Ik glimlach zwakjes als ik het paadje voor haar huis oploop, en ik glimlach echt als ik op de bel druk.
Maar al snel verdwijnt die als ik Julies vader zie. Met een niet zo vrolijk gezicht.
‘Wat doe jij hier?’ vraagt hij bot.
Ze heeft het hem gezegd.
Ze bluft niet.
Ze gaat echt verhuizen.
‘Is… Julie thuis?’ vraag ik stotterend, en wacht trillend op antwoord.
‘Nee, ze is net vertrokken.’
Boef. Daar gaat de grond.
Tranen rollen over mijn wangen, weeral.
Zijn gezicht verandert, hij glimlacht me toe.
‘Ze is op het station.’
Zonder hem gedag te zeggen, ren ik het paadje weer af. Op naar het station!
Nog nooit rende ik zo snel, en net kon ik het niet. Ik ga mezelf ook nooit snappen, zolang ik Julie maar snap.
Ik snap haar!
Ik snap haar volkomen!
Hoop ik.
Ik hoop dat ik haar snap, dat wat ik denk echt wel zo is.
Dat ze van me houdt, op een diepere manier dan vriendschappelijk houden van.
Op de manier waarop ik van haar houd.
Erin.
Ik merk haar te laat op, bots tegen haar in volle vaart, val met haar in mijn armen op de grond.
‘Auw.’ kreunt ze. Ik schuif naar achter, ga weer staan.
‘Erin, ik moet je iets zeggen. Het is gedaan, mijn hart klopt voor iemand anders.’
Het maakt me niet uit dat ze me nu haat, dat ze het aan iedereen vertelt, dat ik mijn image beschadig. Mijn hart klopt 100% zeker voor iemand anders.
Voor Julie.
Nog nooit was ik zó blij om het station te zien opdoemen; de oude bakstenen, het afgebladderde bord, de geroeste sporen, Julie.
Ik zie haar, en zij ziet mij.
Ze krimpt in elkaar, ze heeft gehuild.
Godverdomme, ze heeft gehuild. Om mij, hoogstwaarschijnlijk.
Ik ben een klootzak.
Maar ik geef wel om haar, en ze heeft het recht het te weten voor ze vertrekt.
Ik ren naar haar toe, ze staat stokstijf te staren, verroert zich niet.
‘Julie!’ roep ik, overbrug de laatste meters tussen ons en houd halt vlak voor haar.
Dan rolt haar trein het station in en pakt ze haar sporttas vast.
‘Sorry Tom, je bent te laat.’
Reacties:
Eén glimlach - het hele verhaal lang.
Tot de laatste zin.
OhGosh.
‘Sorry Tom, je bent te laat.’
NEEEEE! NEE! NEE! NEE! NEE! NEE! NEE! NEE! NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!
DAT MAG NIET
JULIE KOM ALSJEBLIEFT NÚ TERUG
Kayley, alsjeblieft ga die laatste schrijven
xXx
Nog één deel, en ze leven lang en gelukkig.
Maar ook nog maar één deel en dan is dit geweldige verhaal afgelopen.
Ik wil het 5e deel, maar niet het laatste deel.
Het is zo,
Wauw <3
AAAAHHHHHHH NEEEEEE!
Neeee, neee, neee!
Niet weggaan! ajb!
Alsjeblieft
Sneel verdeer!?
xxxxxxx
'Pijn voel je alleen als je leeft, en ik ben dood en leeg vanbinnen.'
die zin is mooi!:o
en 'sorry Tom, je bent te laat' is niet mooi! is badbadbad!!!:o
*gaat weer snel verder*