FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 7

De terugrit leek nog trager te gaan dan de heenweg terwijl we er een uur minder over deden. Op een halfuur zouden we thuis moeten zijn. Ik was nog een beetje verdoofd door de gebeurtenissen die op één avond gebeurt waren. Ik legde mijn hoofd tegen het koude raam en gluurde naar Jonas. Bij elke lantarenpaal die we voorbij reden kon ik hem goed zien. Zijn warrige blonde haren, zijn hel blauwe ogen, zijn lippiercing, het staafje in zijn wenkbrauw, zijn perfecte lippen. Hij zag er soms echt zo schattig uit.

Opeens bedacht ik me dat ik niet verteld had dat ik nu deel van de Tokio hotel crew ging uitmaken. Ik klikte mijn gordel los en ging op mijn knieën achterstevoren op mijn stoel zitten. Charissa en Floor lagen te slapen en ik gaf hen allebei een onzachte tik tegen hun hoofd. “Wat nu weer!”� bromde Floor en Charissa kreeg nog een tik omdat ze niet wakker wilde worden. “Niet boos worden, maar ik ben jullie iets vergeten te vertellen”� begon ik nogal voorzichtig. “Jaja, het is al goed. Vertel nu maar”� Mompelde Charissa die nog niet helemaal honderd procent wakker was. “Naja, oké dan. Ik ga mee op tour met Tokio Hotel. Ik ben aangenomen als styliste.”� flapte ik er nogal nonchalant uit.
Stil.
Jonas die zich er tot hier toe niet mee had bemoeit, trapte met een gemene grijns op de rem om ze nog eens wakker te schudden. “Echt? Jij laat ons dus ook al achter?”� Vroeg Foor nogal verontwaardigd. “Zwijg nu!”� porde Charissa Floor, “Des te meer reden dat wij hebben om op bezoek te gaan.”� En ze grijnsde naar mij, “het is niet dat we je niet gaan missen! Maar hoelang blijf je dan weg?”� “Weet ik nog niet, het zal er aanliggen of ik goed genoeg ben.”� Grijnsde ik, “maar we nemen morgen ongeveer om 1 uur de taxi naar Amsterdam. Het is nog zo'n twee en één halfuur rijden vanaf hier dus moeten we wel zo vroeg vertrekken.”� Ze beloofde dat ze er allebei zouden zijn en ze vielen weer als een blok in slaap.

“Of het nou tot ze door is gedrongen...”� Grapte Jonas tegen mij toen ik terug fatsoenlijk op mijn stoel zat. Ik was moe maar ik kon geen oog dicht doen. Ik voelde me niet lekker en was blij wanneer we eindelijk bij mijn huis waren. Ik maakte de twee op de achterbank maar beter niet weer wakker en ik gaf Jonas een kus op zijn wang. Alsof er niet meer vanaf kon. Hij vroeg niet om meer en hij wenste me slaapwel.


Ik zwaaide ze nog even na en slofte het tuinpad op. Het regende maar ik trok me er niets van aan. Ik keek op mijn Gsm, nog maar 10 uur. Het was nog vroeger dan ik dacht maar het concert was vroeg en toen we buiten kwamen stond het te onweren en het was om half 9 al donker buiten wat ook niet echt normaal was voor een zomerdag. Ik ging langs de voordeur naar binnen en schopte mijn schoenen in een hoekje in de gang. Mijn ouders zaten nog in de woonkamer. “Hey”� kwam ik binnen en ze vroegen gelijk hoe het was, of dat ze me nog kenden, hoe het met hun was. Hun vragenlijst leek eeuwig lang en ik loste hem zonder problemen in sneltempo op.

“Mam, Pap. Ik moet nog iets vragen. Het is eigenlijk heel dringend. En ik hoop dat jullie het me gunnen.”� Ik twijfelde aan hun goedkeuring voor mijn baantje. De twijfel was echter snel weg toen mijn ouders na mijn uitleg dolgelukkig recht sprongen en me knuffelde. “dit is de job van je leven!”� zei mijn vader. Mijn moeder was iets minder enthousiast maar ze was wel blij voor me. Toen ik alles grondig had uitgelegd. Vertrok ik naar boven. Ik was moe maar ik kon alles nog niet echt plaatsen.

Ik liet me op mijn bed vallen en barsten zonder reden in tranen uit. Nou ja, zonder reden. Mijn gevoelens liepen zo door elkaar dat ik er gewoon geen plaats meer voor wist. Ik was zo uitgelaten dat ik eindelijk terug contact had mijn beste vrienden maar ook zo ongelukkig voor mijn verleden wat aan hun vast hing. Tom had mijn vertrouwen zo hard beschadigd dat ik mezelf niet eens meer vertrouwde. Na mijn vertrek in Duitsland heb ik mezelf gewoon een weg naar beneden geholpen. Ik kwam bij de verkeerde mensen terecht en ben dingen gaan doen die ik niet wilde. Ik wilde weg, weg van alles. terwijl niet sterk genoeg om het ook effectief te doen. Ik liet me meedrijven op de wil van een ander en ik werd er niet beter van. In tegendeel, ik kwam er slechter uit dan iemand ooit had kunnen denken. De littekens, zowel die van binnen als van buiten bewezen dit. Ik stond op de rand van de afgrond. Iemand ooit terug vertrouwen leek onmogelijk tot ik Ben leerde kennen. Geen dag gaat voorbij zonder aan hem te denken. Ik weet zeker dat als ik Ben niet gehad had dat ik hier nu niet zo had zitten janken maar al lang onder de grond had gelegen. Maar het geluk lijkt me niet gegund. Want het gene waar ik het meest van hield werd op de meest onmenselijke manier ook weer van mij afgenomen. Sindsdien lijk ik zo hard en zelfverzekerd. Geen enkel mens weet dat onder dat harde schild een klein meisje zit, dat zich bijna elke avond inslaap huilt. Ik weet volgens mijn ook niet meer wat verliefd zijn is. Want elke keer als ik dat ben, word het op de meest afschuwelijke manier ook weer van mijn weg genomen.

Ik wil van Jonas houden maar ik weet dat ik hem nooit heel mijn hart zal kunnen geven. Mijn hart is al teveel gebroken en als het nu nog eens zou breken, weet ik dat het deze keer niet zo goed zou aflopen. Maar aan de andere kant wist ik dat Jonas de laatste zou zijn die dat zou doen.

Na nog een kwartier zo gelegen te hebben dreven de gedachten terug af naar hun donker plekje. Ik veegde mijn tranen af en deed mijn make-up eraf. Ik pakte mijn grote sportzak onder mijn bed vandaan en begon mijn spullen voor de komende maanden bij elkaar te nemen. Ik nam de foto van mij en Ben van mijn bureau gaf er een vlinderlicht kusje op alsof hij het nog zou voelen en wikkelde het in een handdoek om te voorkomen dat er wat aan zou komen...

Reacties: