FanFic.nl

Toms Twin

I thought you were a dude!

Met zijn alle zitten we in de woonkamer die kijk heeft op de gang en de voordeur, zo kan ik ook zien dat er achter het matte glas een gestalte staat.
“Er is iemand aan de deur-”� Meteen krijg ik mijn gelijk door de deurbel die galmt door de gang. “Is dat Rea?”� vraag ik maar en houd mijn blik gericht op de voordeur. Tom schiet overeind, laat mij zo van zijn schoot afglijden en ga zelfstandig zitten op de bank. Bill volgt hem, maar houdt dan toch halt bij de scheiding van de woonkamer naar de gang. Hij leunt wat tegen de muur aan en bekijkt zijn broer hoe hij de deur opent. Nieuwsgierig om zijn uiterlijk probeer ik om Bill te kijken die met zijn houding en omhoog gezette haren al het zicht blokkeert.
“Hey!”� hoor ik Tom vrolijk zeggen. Zal ik opstaan of blijven zitten, iets zeggen of stil zijn en afwachten?
“Rea?”� Bill verbreekt mijn vragencompetitie en kijk terug naar hem. Het is om te killen! Wie is er nou zó belangrijk dat Bill als een rietje staat te beven uit zenuwen. De minuten voor het optreden is er niets bij. Onrustig begin ik wat heen en weer te wiebelen op de sofa en grijp een kussen erbij om zijn noodlot te ondergaan. Mijn armen sla ik er omheen en druk het stevig tegen mijn buik die kolkt van binnen. Vaagjes kan ik een grijze vest opvangen, maar daar blijft het dan ook bij. Is het nu de tijd om op te staan? Nee, laat ik Bill zijn moment maar gunnen.
“Je bent het echt, ik heb je zo gemist!”� Zijn dunne armpjes slaan krachtig om Rea heen en aan zijn houding kan ik herkennen dat hij huilt. Hoe ontroerend, was het een verloren vriendschap? Ik moet mezelf beheersen om zelf niet tot huilen te gaan. Ik heb er een bloedhekel aan, dat té snel emotioneel raken. Een animatiefilm kan me zelf nog te veel zijn en heb me dan jankend tegen Tom aangedrukt die meestal het dichts in handbereik is. Ondertussen bekijk ik het tafereel verderop en kan nu de gezichtsuitdrukking van mijn vriendje zien. Zijn ogen kijken fel en zijn lippen zijn omhoog gekruld, hoe trots kan hij kijken?
“Sexy van me, ik heb jou ook zo gemist,”� antwoordt Rea terug. Wacht héél even, dit is niet waar? Is het een meisje? Mijn vraag hoeft maar één keer door mijn gedachte te gaan of Bill blokkeert het zicht niet meer en laat mij die veel besproken persoon zien.
En inderdaad, zoals ik al vermoede, een meisje. Mijn ogen glijden over ‘haar’ heen en bekijk zo alles nauwkeurig. Een kopie van Tom is het wel te noemen? Ik dacht dat hij het nooit zo leuk vond als meiden zo’n stijl hadden; vrouwelijke vormen horen niet verstopt te zitten, was zijn reden. Ik begin nu toch wel argwanen te krijgen. Zou hij iets met haar gehad hebben, dat hij daarom nooit over haar gesproken heeft? De kussen tussen mijn armen en buik wordt steeds meer druk op uit geoefend en mijn buik span ik samen, jaloezie? Veel kan ik niet zien aan haar gezicht. Het zit verstopt achter die belachelijk grote bril en door de bandana die heel haar voorhoofd bedekt.
“Is ze er?!”� Simone’s stem is duidelijk te horen vanuit de tuin. De tweeling roept ‘ja’ en meteen hoor ik haar hakken over de keukenvloer gaan. “Meisje!”� roept ze met een trillende stem en stopt abrupt met snelwandelen.
“Moon,”� zegt Rea terug en glimlacht breed. Niet veel daarna zijn die ook al in elkaar armen gevlogen en heeft ze weeral iemand doen huilen. Zo is er nog nooit tegen mij gedaan, waarom is zij zo belangrijk? Jaloezie wordt steeds een graden erger en haalt bijna zijn kookpunt als ik zie hoe Simone haar een dikke kus geeft op haar wang en haar handen over Rea’s rug wrijft. Zo ben ik nog nooit verwelkomt, een lieve welkom was het alleen.
“Ik moet je nog aan iemand voorstellen,”� komt Tom tussen de twee in en laat haar naar mij kijken. Voor eerst zet ze haar bril af en zie hoe haar ogen over mij heen glijden. Wat moet dit nou weer voorstellen, een goedkeuring? Zal ik goedgekeurd zijn als vriendinnetje voor Tom? Boosheid struint door mijn aderen, maar weet dan toch een flauwe en totaal geen gemeende glimlach op te zetten.
“Mooi uitgekozen,”� hoor ik haar nog naar hem fluisteren en laat hem grijzen. Rustig loopt ze naar voren, laat ik maar opstaan. De gemartelde kussen dump ik op de bank en steek mijn hand naar haar uit. Ze neemt het alleen niet aan en komt nog steeds dichterbij, en wat zijn we van plan? Zonder het te beseffen voel ik haar warme vest rond mij heen en heeft ze een kus op mijn wang geplant. “Leuk om je te ontmoeten, Tom heeft het over je gehad. Hij is echt een geluksvogel,”� lispelt ze mijn gehoor in en verslapt zo haar omhelzing. Zit ik fout, zal ze dan toch aardig zijn? Wat ze toen net zei was naar mijn mening toch wel lief. Ik glimlach oprechter en knik dankbaar met de verwachtende blosjes. “Awh, wat lief,”� zegt ze en kijkt speels naar mij toe. Kan het nog erger?! Ik kan alleen maar roder worden en het liefst door de grond zakken, ben weer lekker gíªnant bezig!
Tom komt onze kant oplopen en Bill en Simone volgen hem. Zoals gewoonlijk zit ik lang Tom, Bill tegenover ons met Rea op een andere bank en Simone in haar favoriete stoel.
“Vertel is wat over jezelf?”� begin ik dan maar en verbreek zo de stilte. Ben benieuwd wie ze nou is.
“Tja, ik ben Rea enne.. De rest is niet zo belangrijk,”� lacht ze en kijkt met glimmende ogen naar Tom die terug grijnst.
“Rea is niet echt te beschrijven, gewoon een persoon die mijn hart heeft overwonnen bij de eerste ontmoeting.”� Wanneer mijn vriendje dat zegt, raak ik toch wel ongemakkelijk, hoor ik zijn hart niet gestolen te hebben? Rea draait met haar ogen en likt dan langs haar piercing die haar onderlip omringt.
“Oké..”� zeg ik zacht en bedenk dan een andere vraag. “Grappig dat jullie de zelfde kledingstijl dragen, hoe komt dat?”� vraag ik vrij kittig en kijk haar achterdochtig aan, nu zal ze wel door de grond zakken en zeggen dat ze het gejat heeft van Tom, mí­jn vriendje!

Reacties: