FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[10] Tom - Struggles

Hij weet het.
Hij snapt het.
Hoor ik me dan niet beter te voelen, want dat doe ik niet!
Ik voel me juist slechter, want hij voelt niets voor mij.
En hij is niet boos op mij.
Wat moet ik daar dan mee?
‘Ga je mee?’
Ik kijk op.
Bill aankijken doet me pijn, Bills stem horen doet me pijn, Bills aanwezigheid voelen doet me pijn. Bill doet me pijn, en dat is juist wat hij niet wil.
‘Nee.’
Zijn hand gaat langs mijn wang, schud mijn dreadlocks door elkaar en trek me dan recht aan mijn arm.
‘Jij gaat gewoon mee.’
Is het raar dat ik me goed voel door zijn aanrakingen? Nee.
Is het raar dat hij me nog aanraakt nadat ik het hem gezegd heb? Ja!
Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat hij me uitdaagt. Maar gelukkig is Bill zo niet.
Hoop ik.
‘Wat gaan we doen?’ vraag ik op fluistertoon, kijk voorzichtig om me heen. We zijn alleen thuis. En ik ben aangekleed alsof ik naar carnaval ga.
Sexy.
En waarom klinken zelfs mijn gedachten sarcastisch?
‘Koken.’
He?
Wat?
Koken?
Bill koken?
Ik koken?
Wij koken?
Nee toch? Toch?

Jawel.
Bill bindt een schort om zijn tengere lichaam, en doet hetzelfde bij mij. Bij hem staat er ‘Kiss the Cook’ op, bij mij een mislukte haan met een braadpan vast. Goed, die dingen zijn vaag, hoewel ik graag naar die van Bill zou luisteren. Niet aan denken, Tom. Hij voelt niets voor je!
Bill haalt een doosje champignons tevoorschijn.
‘Oh nee, moeten we die dingen nog snijden ook. Kon je die niet voorgesneden kopen?’
Bill kijkt me heel even aan, legt dan een mes in mijn hand en pakt twee plankjes.
Hij meent het.
Lekker dan.
Ik hak in op de arme paddenstoeltjes met het veel te scherpe mes. Dit is best wel leuk. En ik denk nu aan niets. Behalve aan mijn eigen, rare gedachten. Maar dat is niet zo erg. Zolang ik maar niet aan Bill denk.
Godverdomme, nu denk ik toch aan hem!
‘Wat hebben die champignons jou ooit misdaan?’ zegt Bill grinnikend en gooit het plastieken dekseltje van het doosje paddenstoelen naar mijn hoofd.
‘Auw.’ zeg ik als het mij raakt.
Bill grijnst en gooit zijn, netjes gesneden, champignons in de pan. Zal ik er mijn brokken en onregelmatige blokjes ook maar bij doen zeker?
En nu nog gehakt en tomatensaus.
Leuk!
Niet dus.

Gehakt kneden voelt vies aan.
Heel vies.
Wacht, ik kom op mijn mening terug.
Het is ranzig.
Alles plakt aan mijn vingers, en volgens Bill ook aan mijn wang.
Hij heeft het makkelijk, hij moet alleen maar een bokaal saus opwarmen terwijl ik me hier in het zweet werk met die vieze bol gehakt.
Jakkes.
‘Een beetje beter kneden, hé Tom.’
Ik draai me met een ruk om, het handje vol gehakt dat ik vasthad, glijdt uit mijn handen en maakt een sierlijke boog door de lucht. Bill krijgt het vol in zijn gezicht.
‘Sorry!’ zeg ik blozend en loop naar hem toe.
‘Tom, haal het van me af!’ gilt hij, wappert met zijn handen.
Ook hij vindt gehakt vies, blijkbaar.
‘Nee, biedt jij je excuses eerst maar aan!’
‘Mijn excuses,’ fluistert hij, ‘ voor dit!’
Ik krijg een lepel tomatensaus over mijn hoofd, dat gelukkig nog koud is.
‘Kleine, nu haal je die saus van me af!’
Hij gaat met zijn handen over zijn gezicht. Het gehakt valt op de grond, zuigt zich vast met een ranzig geluid.
Bill duikt weg achter de keukentafel.
‘Niet vermoorden!’
Grijnzend trek ik de koelkast open.
Hebbes, een gloednieuwe fles ketchup. Normaal offer ik het rode goud niet op voor zoiets doms als een voedselgevecht, maar deze keer maak ik een uitzondering. Deze keer gaat Bill eraan!

Zijn haar vol ketchup, zijn T-shirt kletsnat door water, zijn handen vol mayonaise, zijn gezicht vol bloem.
En zo zie ik er ook ongeveer uit.
Hij wrijft de mayonaise op mijn gezicht en buigt dan voorover.
‘Wie is hier de beste?’
Ik duw hem omver en neem dan zelf de touwtjes in handen. Ik ben ouder, slimmer en sterker. Ik ga echt het onderspit niet delven!
‘Bill, deze keer win ik. Je hoeft niet tegen te stribbelen want ik vind je toch. Dus zeg nu maar hoe geweldig ik ben, en ik bespaar je de kieteldood. Tenzij je ook nog ketchup in je boxer wilt vinden?’
Hij kijkt me smekend aan, puft dan en grijnst.
‘Je bent geweldig, Tom!’
En daar zijn ze weer. De gevoelens, de gedachten.
Het voedselgevecht was heerlijk, gevoelloos, en kinderachtig.
En nu voel ik me weer… Weer zoals al heel de tijd. Slecht, sentimenteel, overgevoelig.
Aah, ik word gek!
Godverdomme, Tom, dit kan zo niet langer. Als je nog langer in zijn buurt blijft, trek je eigenhandig al je dreads uit!
Dat wil ik niet.
Daarom!
‘Tom?’
‘Ja?’
‘Ga je douchen.’
Ik knik zuinig, sta recht en ga op weg naar de badkamer. En dat allemaal terwijl ik druk nadenk. Ik kan niet in zijn buurt blijven, want dan word ik gek. Maar ik kan ook niet uit zijn buurt blijven, want dan wordt hij gek. Ik kan hem negeren, bot antwoorden en hem niet meer aankijken. Dan heb ik minder problemen, en meer tijd om eroverheen te komen. Maar snapt hij het dan wel? Als hij het niet snapt, wordt hij misschien verdrietig. En dat wil ik niet. Ik houd van Bill, en ik wil hem alleen maar gelukkig zien.
Eigenlijk heb ik best wel heel veel honger.
En we hebben net onze spaghetti als wapen gebruikt. Niet dat het te eten was, maar dan nog.
Dan wordt het ofwel pizza, ofwel op restaurant.
Ik hoop voor Bill dat hij zin heeft in pizza, want ik ga niet met hem aan een klein tafeltje zitten. Dan kan ik niet anders dan hem aankijken.
Dus beslis ik nu dat het pizza word. En Bill heeft zich er maar bij neer te leggen. In de naam van mijn overwinning, en het tien minuten verschil bij geboorte dat me meer macht gaf dan hem.
Amen.

Reacties: