FanFic.nl

Yana Johnsson

Hoofdstuk 5: Het fotoalbum

Ik zoek tussen al mijn albums, ze staan geordend voor om de 10 jaar, beginnend bij 1900-1910. Ik zoek het album van 1910-1920, maar ik kan hem niet vinden. ‘Shit!’ roep ik. Alle albums liggen door elkaar, misschien als ik goed zoek dat ik m alsnog vind. ‘Shit shit shit, waar is dat verrekte fotoalbum?!’ roep ik na 10 minuten zoeken. Nicolas staat plotseling achter me. Ik heb niet opgelet, dus schrik ik. ‘Nicolas! Wat doe jij hier? Moet je niet werken?’ vraag ik geschrokken. ‘Nee, morgen pas. Wat zoek je?’ antwoord hij. ‘Mijn fotoalbum van 1910-1920! Ik kan hem niet vinden en ik heb hem nu heel hard nodig!’ zeg ik zuchtend. ‘Volgens mij zag ik hem beneden liggen! Ik zal even voor je kijken!’ antwoord Nicolas. Ik glimlach en hij loopt naar beneden. Ik ga op de grond tegen de muur zitten. Vanmiddag moet ik toch echt eens een bank zoeken, de grond zit zo comfortabel nog niet. ‘Ik heb hem!’ hoor ik Nicolas zeggen terwijl hij mijn kamer weer inloopt. ‘Dank je!’ zeg ik terwijl ik het album van hem aanpak. Hij loopt de kamer weer uit en ik ga op zoek naar die ene foto die ik zoek. Als ik hem gevonden heb wellen de tranen op in mijn ogen. Het is een foto van 2 lachende meisjes op een hek. Het is sepiakleur, maar ik weet nog dat de jurkjes wit waren. Het ene meisje ben ik, Denies. Ik heb mijn naam veranderd nadat ik getransformeerd was, om te voorkomen herkend te worden. Want zeg nou zelf, Yana hoor je niet vaak toch? Het andere meisje, de linker, is Chantal. Chantal was mijn beste vriendin, sinds ons 12e. Totdat ik dus voor haar op mijn 16e verdwenen was. Op de foto waren we beide 13. We waren op die dag precies een jaar vriendinnen, en vonden dat er dan een foto van gemaakt moest worden. Ook gingen we allebei apart op de foto. Chantal heeft of had de mijne, ik heb die van haar. Het is een ingezoomde foto van zo’n 3 centimeter boven haar hoofd, tot net onder haar schouders. Ook hier lacht Chantal weer. Maar toen ik dus getransformeerd was, heb ik haar niet meer kunnen bezoeken, vandaar dat ik mezelf maar heb laten ‘verdwijnen’. Mijn gedachten gaan terug naar de dag dat de foto’s gemaakt zijn, mijn ogen heb ik gesloten en de tranen blijven over mijn wangen rollen. ‘Gaat het wel met je?’ hoor ik een stem. Geschrokken open ik mijn ogen en zie dat Lola bezorgd voor mijn neus staat. Ik schud mijn hoofd en veeg de tranen van mijn gezicht. ‘Wat is er? Is er iets gebeurd? Op school of zo?’ vraagt ze door. ‘Nee, niet op school. Nou ja eigenlijk wel. Jason, die jongen van Engels waar ik jullie over vertelde.. Hij en ik moesten bij biologie naar buiten. Ik had gezegd dat ik niet tegen bloed kon.. ze gingen bloedgroep bepalen. Hij mocht dus mee naar buiten.. toen.. toen zei hij mij dat hij me ergens van herkende. Van een foto die hij ooit van zijn oma gezien had.. En dus moest ik weer denken aan Chantal… Arme meid. Ze denkt waarschijnlijk dat ik vermoord ben en nooit meer terug ben gevonden of zo!’ zeg ik gesmoord terwijl de tranen weer over mijn wangen rollen. ‘Oh meisje toch!’ zegt Lola terwijl ze naast me komt zitten. Ze slaat haar armen om me heen en zegt: ‘Het komt wel goed! En Jason komt er waarschijnlijk toch niet achter! Geen probleem!’ Ze glimlacht, maar dit helpt niet om me op te vrolijken. ‘Maar het punt is dus dat Jason eigenlijk best leuk is!’ huil ik, en ik spreek de waarheid. Jason is leuk. Hij heeft blond haar en blauwe ogen, niet zomaar blauw, maar ook oceaanblauw zoals ik. Hij was net iets langer als ik, en had kuiltjes in zijn wangen als hij lachte. Ik zucht en zeg: ‘Waarom moest nou net í­k weer getransformeerd worden, en niet mijn buurmeisje?’ ‘Ik ben er juist wel blij om hoor! Als je niet getransformeerd was, hadden wij jou nu niet hier gehad! En ik weet dat wij wel eens ruzie hebben, maar toch zie ik je als mijn kleine zusje die ik moet beschermen! Ik hou van je zoals ik van mijn eigen kleine zusje hou!’ zegt Lola. Dit had ik nog nooit gehoord, Lola die van mij houd als zusje? En had Lola een zusje? Daar wist ik niks van! Vragend kijk ik haar aan.

Reacties: