FanFic.nl

Vrienden? <-- cyclus 1 afgerond

10

Bill:
De zaterdag verliep snel. Tom en ik moesten onze grote spullen weer de kamer in verhuizen en we moesten de markt op om boodschappen voor mam te gaan halen. Voor we het wisten lagen we al in bed en was de zondag aangebroken.

Rond een uur of vier stonden we klaar voor het theater gebouw in de stad. Hier zouden we in de avond optreden. Georg en Gustav hadden we in de ochtend opgehaald van het station samen met onze ouders en bij ons thuis hadden we nog wat geoefend. Milou zou zelfstandig naar het theatergebouw komen en op dit moment wachtte we nog op haar. Een kort fluitje trok mijn aandacht en Milou kwam vrolijk aangerend.
Ze had het rode shirt aan welke Tom en ik voor haar hadden uitgekozen uit het magazine. Het had uitlopende mouwen en had een zwart batik effect. Het shirt had een lage uitsnede waardoor Tom het shirt als 'sexy' had beoordeeld en ik vond dat het Milou volwassen deed ogen. Ze droeg een strakke zwarte broek met ijzeren ringen er aan en haar eigen hoog op geveterde laarzen. Om haar nek had ze haar vertrouwde kettinkje met het steentje hangen en onbewust voelde ik aan mijn eigen kettinkje wat veilig om mijn hals hing. Sinds onze verjaardag had ik het kettinkje met een zekere regelmaat gedragen. Al voelde het toch veiliger om het steentje gewoon in mijn broekzak te houden.
Ik had de hele dag al een bepaalde spanning gevoeld. Vandaag zou ik voor een grote groep mensen mogen zingen. Natuurlijk had ik dit al eerder gedaan, maar dit zouden mensen van school zijn. Het bleef nu niet meer binnen de muren van het muzieklokaal en ergens maakte me dat zenuwachtig. Georg had me een ferme klap op mijn schouder gegeven als aanmoediging en Gustav had gezegd dat een beetje spanning gezond is.

'Groepje negen is compleet.' Meldde Milou bij onze muziekdocente, mevrouw Met.
'Wat fijn. Zoals ik heb uitgelegd tijdens de les hangen bij de deuren de indelingen. We hebben daar achter ruimte om jullie instrumenten op te slaan.' Ze wees naar een zwarte deur die naar de coulissen van de grote theater zaal waar we nu in stonden zouden lijden. Achter in de zaal stonden stoelen voor de ouders en voorin waren gymbanken neergezet voor de leerlingen. Het podium bestond uit een redelijke ruimte met felle spotlights een een groot rood, fluwelen gordijn. Op dit moment stond een ander groepje in te spelen terwijl iemand achter een mengpaneel aanwijzingen gaf. Het voelde allemaal zo echt.
'Er zijn een paar kleedkamers achterin. Als jullie klaar zijn dan kunnen jullie in de grote kleedkamer met de rest van jullie klasgenoten wachten. We roepen jullie op om te sound checken. Hup hup, aan de slag.' Ik kreeg een dikke knipoog en snel liepen we langs de rijen met stoelen en banken naar de coulissen.

Om acht uur stroomde de zaal vol met toeschouwers. En om negen uur begon het eerste groepje. Na een uur moest onze groep naar de coulissen gaan om alvast alles klaar te maken. De groep van Boy zou voor ons zijn met een streetdance act en ze stonden te praten terwijl ik alvast de coulissen binnen liep.
'Daar heb je die gluurder!' Werd er vanuit het groepje van Boy geroepen.
'We hebben het tegen jou Kaulitz!' Er werd een prop papier van een flyer naar me gegooid en verbaasd keek ik hun kant op.
'Zie je, je weet best wel wat je bent.' Ik kreeg een benauwd gevoel. Wat moesten ze van me? Tom en de anderen waren nog hun instrumenten aan het pakken en ik stond nog alleen. Wat moesten ze van me?
'Je hebt een reputatie in school hoor. Boy durfde het eerst niet te zeggen, maar de waarheid hoort gezegd te worden hoor. Je was gewoon aan het gluren naar Boy! Vies ventje!' Achter me hoorde ik Tom aan komen. Hij bleef staan en zette zijn gitaar neer.
'Wat moet je, Boy? je hebt acht weken niks van je laten horen.' Er werd gejoeld vanuit het groepje.
'Jij zat zeker mee te gluren hè rasta? Geil je stiekem op Tiffany?' Tom hield abrupt zijn mond.
'Je broertje is gewoon een vies ventje en de hele school weet het nu. Een vuile gluurder. Smerig gewoon!' Tom wilde een stap naar voren zetten, maar ik hield hem tegen. Het bloed was uit mijn gezicht getrokken terwijl ik dit aan hoorde. Ik keek om me heen en zag mijn klasgenoten fluisteren en mompelen.
'Als je vrienden me niet hadden opgesloten in een van de lockers, dan had ik niks hoeven zien.' Er klonk nog meer gejoel.
'Typisch excuus. Ik zei het toch?! Goor ventje ben je gewoon. Stiekem naar blote meiden kijken. of...' Boy keek zijn vrienden aan en lachte vuil.
'Ja, of zat je meer naar Boy te kijken? Homo!' Riep een andere jongen uit de groep. Ik voelde dat ik moeite had met slikken en mijn handen trilde. Van achter schoot er iets langs me. Milou was naar voren geschoten en klaar om Boy een vuist in zijn gezicht te planten. Ze werd tegengehouden door vier maatjes van Boy en er werd hard gelachen terwijl Milou zich probeerde los te wurmen.
'Klootzak die je bent! Dit heb je lopen uitkienen!' Riep Tom achter mij terwijl hij naar voren stoof om Milou te bevrijden. Ik stond als verstijfd aan de grond genageld. Er werd inmiddels door mensen om mij heen gewezen en zacht gelach steeg op. Verschillende meisjes keken me met angst aan of sloegen hun armen om zich heen. Hoe kon dit? Ik had helemaal niets fout gedaan. Ik heb zoveel mogelijk mijn ogen dichtgeknepen en geprobeerd om de geluiden te blokken. Boy en Tiffany hadden in de kleedkamer een heftig potje lopen zoenen en wriemelen. Tiffany had iedere keer zenuwachtig om zich heen gekeken en gevraagd of er echt niemand was die ze kon betrappen. Boy had haar telkens afgeleidt met nog meer zoenen en graaien en verzekerde haar dat er niemand zou zijn. Het spel was snel afgelopen toen Boy zijn dappere ridder niet omhoog kon krijgen en Tiffany beledigd was toen
Boy had gezegd dat hij met andere meiden nooit problemen had. Ruziënd hadden ze de kleedkamer verlaten en ik durfde mezelf pas na een half uur los te wurmen uit de tape rond mijn polsen om naar buiten te vluchten. Op het moment dat ik naar buiten was gestormd, had ik recht in de ogen gekeken van Boy die met gebalde vuisten tegen zijn kluisje aan stond. Met paniek in zijn ogen had hij geroepen dat ik niets mocht vertellen. Ik was verward en beschaamd weggerend en had deze herinnering voor me gehouden tot dat moment van een paar weken geleden.

Tom en Georg hadden inmiddels Milou uit de greep van de andere jongens gewrikt en hielden haar voor de zekerheid stevig vast. Milou stond te schreeuwen tegen Boy en zijn maatjes die rustig terug lachte. Gustav was inmiddels achter me komen staan en had zijn hand op mijn schouder gelegd.
Ik besefte me dat ik mezelf hier niet uit kon redden. Wat ik ook zou zeggen, ik had inderdaad gekeken. Daarnaast was het de populaire Boy tegen mijn woorden. Ik zou nooit geloofd worden door de rest. Ik slikte om mijn droge mond weer van speeksel te voorzien. Milou worstelde nog steeds in de armen van Tom en Georg en ik wendde me tot haar.
'Milou, laat maar. Wat wil je gaan doen? Hem een klap verkopen en geschorst worden?' Georg knikte bevestigend.
'Denk aan het optreden. Laat die lozers lekker zeggen wat ze willen.' Milou ontspande zich weer en wierp een bijna dodelijke blik in de richting van Boy.
'Val dood!' Riep ze hem toe. Boy zijn groep werd opgeroepen en lachend sprongen de jongens het podium op. Ons achterlatend met een gespannen sfeer.
Een diepe zucht gleed over mijn lippen en trillend ging ik op de grond zitten. Ik trilde van woede en angst en ik moest diep adem halen om mezelf rustig te houden. Zo zou ik nooit kunnen zingen. De rest van mijn vrienden kwam naast me zitten en Tom sloeg een bezorgde arm om me heen. Hij zei niets en wist wat ik dacht. Ik zag hem met een peinzende en woedende blik naar het podium staren waar Boy en zijn maatjes bezig waren met hun act.
'Ik weet niet of ik het wel kan.' kwam er uiteindelijk uit mijn mond. De rest keek me aan en ik slikte nog een paar keer. Ik voelde me compleet vernederd en de angst leek met de seconde groter te worden. Mijn hart bonsde in mijn borstkas.
'Wij zijn er voor je hè?' Georg keek me bezorgd aan terwijl hij met één hand zijn basgitaar vast hield. Gustav knikte.
'Je kunt het. Wij geloven niks van die knul. Wat een zak.'
'Ik ga straks zo hard zingen dat Boy spontaan bloedende oren krijgt.' Mompelde Milou terwijl ze haar armen over elkaar had geslagen.
'Ik had al zo'n vermoeden dat ze iets aan het plannen waren.' Zei Tom. Hij wendde zijn blik van het podium af en keek me aan.
'Milou heeft wel gelijk. Zet die woede maar om in iets positiefs. We gaan straks zo hard rocken dat de roddels gelijk vergeten worden.' Ik keek iedereen stuk voor stuk aan en voelde mezelf weer kalmer worden. De angst stopte ik verder weg en een flauw glimlachje verscheen op mijn gezicht.
'Wat moet ik toch zonder mijn vrienden. Ik moet me niet gek laten maken.' Ik sprong overeind en keek Milou strak aan.
'Tot zijn oren bloeden zei je?' Ze grijnsde duivels en gaf me een box.
'We gaan alles geven!'

De groep van Boy was klaar en liep het podium af. Boy gaf me nog een duw in mijn rug en bijna ging ik onderuit op het smalle trappetje. Dat duwtje had ik nog net nodig. Dacht ik sarcastisch, maar ik gebruikte de opborrelende energie om met geheven hoofd het podium op te starten.

Mevrouw Met stelde ons voor en ik pakte de microfoon van de standaard welke voor mij stond. Ik keek naar de geluidsman en knikte naar mijn bandleden. Na een paar secondes wenkte de geluidsman en telde Gustav af. Met een enorme schreeuw begon ik en ik voelde hoe ik alle woede, angst, onzekerheid en onmacht mijn lichaam verliet om plaats te maken voor een kracht die mijn stem verder droeg dan ik kon dromen. Ik liep over het podium heen en keek hoe Gustav alles gaf om zijn slagen op de drums extra kracht te geven. De bas van Georg dreunde tot in mijn buik door en ik zag hoe hij met een brede glimlach en gesloten ogen stond te genieten. Al zingend liep ik naar Tom toe die in opperste concentratie zijn handen over de hals van zijn gitaar liet glijden. Hij gaf me een korte glimlach terwijl hij een solo inzette en ik liep verder naar Milou. Ze keek al net zo geconcentreerd als Tom naar haar instrument en ze bewoog haar lichaam mee op het ritme. Een druppel zweet gleed langs haar hals terwijl ze net als iedereen alles gaf wat ze had. Ik keek haar aan voor het refrein en terwijl ik haar aan keek zongen we samen het refrein. Ik zag hoe haar handen trilde van de spanning en opwinding en ik kneep mijn ogen dicht bij de uithaal in mijn zangstuk. De laatste noot weerklonk en het duurde een moment voordat ik durfde op te kijken naar het publiek. Het was heel even stil voordat er voorzichtig geklapt werd. Langzaam steeg het geklap en leerlingen op de eerste rij waren opgestaan om luid te joelen. Een moment kwam de angst terug dat ze me uit joelde. Toen zag ik de lachende gezichten en viel het kwartje dat deze leerlingen ons aan het toejuichen waren. Ik staarde naar de rest van de volle zaal en kreeg zelf een grotere glimlach op mijn gezicht. Dit gevoel was machtig. Ik kon alles aan. Deze mensen vonden onze muziek goed. Ik had gezongen en het geluid had de mensen bereikt. Achter me hoorde ik Tom een luide kreet van enthousiasme geven en ik keek achter me naar Milou. Ze ademde zwaar en keek me met een bredere glimlach toe. Gustav tikte opnieuw af en ons volgende nummer startte. De energie vloog rond om en door me heen en het maakte me allemaal niets meer uit. Boy kon oprotten met zijn geintjes. Wat hij ook zou zeggen, ik had mijn vrienden om mij heen en de muziek. Meer had ik niet nodig.

Na het laatste nummer waren we klaar en met een diepe buiging sloten we ons optreden af. Gillend rende we het podium af waar we in de coulissen elkaar een dikke knuffel gaven.
'Zo gaaf!' Riep Milou terwijl ze me om de hals vloog.
'Heb je die koppen van die gasten gezien?!' Riep Georg.
'prachtig. We hebben mooi bewezen wat we waard zijn. Precies goed.' Zij Tom terwijl hij me een klap op mijn rug gaf. Ik was nog steeds op adem aan het komen en liet het geknuffel en het enthousiasme over me heen komen. Mijn dag kon niet meer stuk.


Onze ouders en familie had ons ook met enthousiasme en blijdschap ontvangen. De zus van Gustav had buttons gemaakt met daarop 'real stars shine' die we nu trots hadden opgespeld. Met een roes hadden we naar de andere optredens gekeken en op het einde van de show hadden we met zijn allen op het podium een enorme buiging gemaakt. Het groepje van Boy had nog wel heet een en ander geroepen, maar dat kon me nu helemaal niets meer doen.
'Ik ga mijn tas nog pakken.' Zei ik terwijl ik me bevrijdde uit een knuffel van mijn moeder. De rest bleef nog kletsen terwijl ik me op een drafje begaf naar de kleedkamer achter het podium.
Ik liep naar binnen en zocht onder de banken naar mijn tas. Toen ik deze van de grond af pakte en omhoog kwam stond Tiffany voor mijn neus met een paar andere meiden achter haar.
'Deze verdien je.' Zei ze waarna ze me bij de voorkant van mijn shirt trok en pontificaal haar lippen op de mijne plantte en haar tong mijn mond binnen duwde. Ik zag een flits van een mobieltje en het volgende moment waren de meiden de kleedkamer al weer uitgerend. Versuft liet ik mijn tas vallen en liet ik mij op een bankje vallen. Deze dag was zo verwarrend!

Reacties: