FanFic.nl

My Worst Nightmare

A naked disaster [04]

Een koude wind over mijn rug.
Ik tast met mijn hand om me heen, maar vind mijn deken niet. Alleen een ander lichaam.
Wacht eens, een lichaam?
Met moeite open ik mijn ogen, maar sluit die meteen weer door het licht.
Zonlicht.
Wacht, zonlicht?
Mijn ogen schieten open.
Groen, geel en zwart.
Mijn beeld verandert van troebel naar grashelder. Het groen is van het gras, heet geel van het zonlicht en het zwart blijkt Bills haar te zijn.
“What the…”� vloek ik en schiet overeind.
Kleren liggen hier en daar in het gras en over de haag gedrapeerd, Bill ligt naast me te snurken. Naakt.
Wat? Hij, ik, naakt, tuin?
Wat hebben wij…
“Nee!”�
“Hmm… Mijn hoofd.”� moppert Bill, terwijl hij met zijn handen naar zijn voorhoofd grijpt.
Ik kijk naar het geval naast me. Hij verbergt zijn hoofd achter zijn haarbos, maar het ergste is echt wel dat hij naakt is. In mijn tuin. Juist hij!
Dit is niet oké.
“Waar ben ik?”� vraagt hij.
“Op de verkeerde plek.”� jammer ik en kruip op handen en voeten naar mijn dichtstbijzijnde kledingstuk.
Hij schrikt als hij mij ziet en schiet overeind.
“Alsjeblieft zeg, kleed je aan!”� mopper ik zo zacht mogelijk en kijk naar de ramen. Laat niemand wakker zijn, laat niemand het merken.
“Misschien moet jij dat ook eens doen. Je bent ook niet bepaald aangekleed.”� zegt hij.
Ik bloos en pak snel mijn beha en onderbroek. Blozend ren ik naar het stenen bordes, pak daar mijn broek en mijn topje en zoek de hoogste heg in mijn tuin op.
Rustig Ruby, adem halen, er is niks gebeurd.
Toch?

We hebben beiden onze kleren weer aan en zitten aan de keukentafel met een enorm glas water voor ons. Iets wit pruttelt erin, iets waar ik enorm blij mee ben.
Een pijnstiller.
“Bill toch?”� vraag ik op fluistertoon en schraap met het lepeltje over de bodem van mijn glas.
Vreselijke, zo’n kater. Voelt net of mijn hoofd gaat ontploffen.
“Ja. Ruby toch?”�
Ik knik en kap mijn glas naar binnen. Dan loop ik naar het aanrecht om de koffiekan en 2 bekers te pakken. Koffie heb ik nu broodnodig!
“Dit mag niemand te weten komen!”� sis ik. Hij knikt even en neemt een slok van zijn pijnstiller.
Ik schenk mezelf koffie in, en schuif ook een beker naar Bill toe. Hij ziet er nog slechter uit dan gisteren, en toen vond ik hem al niet echt aantrekkelijk. Eigenlijk wel, anders was ik nooit met hem… Verkeerde gedachten, aan andere dingen denken, Ruby!
“Als mijn moeder hier achter komt, ben ik nog niet jarig!”� zucht ik en klem mijn handen om de warme beker.
“Je bent net jarig geweest.”� probeert hij grappig te doen. Met de nadruk op ‘probeert’! Ik geef hem mijn valdood-blik en drink van mijn koffie.
“Het spijt me.”�
“Daar ben ik veel mee. Het is allemaal jou schuld!”�
“Waarom is het allemaal mijn schuld?”�
Ik kijk hem sarcastisch aan, leg dan mijn hoofd op mijn hand en zucht.
“Ja, what ever!”�
Hij kijkt me kwaad aan, maar zijn gezicht valt al snel weer naar het zombiemetslaaptekort-gezicht.
“Ik heb hier geen tijd voor.”� moppert hij.
Ik wil hem van weerwoord dienen als ik gestommel hoor in de gang.
Wat? Mijn ouders? Nu al thuis?
Ik trek Bill van zijn stoel, loop met hem naar de deur en duw hem de gang in.
“Hup, naar mijn kamer!”� roep ik en ga dan bovenaan de trap staan.
“Ruby, lieverd, hoe was je feestje?”�
“Leuk, mam.”� forceer ik en onderga het hele ‘thuiskomst’ ritueel. Dan probeer ik zo vrolijk mogelijk naar mijn kamer te gaan. Vrolijkheid 0%, doodheid 200%.
Ik ga mijn kamer in. Op mijn bed zitten Bill, Jona en Tom.
Ik schenk ze alle drie een dodelijke blik en ga dan mijn inloopkast in.
Nieuwe kleren, deze doe ik dus nooit meer aan!
Bill heeft die vastgehad. Ik walg van het idee alleen al.
Ik trek een donkerrood topje met spaghettibandjes en een jeansbroek van de hanger en trek dat aan, gooi mijn oude kleren in een hoekje en draai me om. En dan nu die twee Duitsers en dat wicht buiten krijgen!

“Dag prinses.”�
Ik kijk Tom aan. Ik haat hem zelfs nog erger dan Bill. Nee, dat is niet mogelijk!
Ik haat Bill het meest!
“Noem me nog één keer zo en ik zorg dat je die dreadlocks van je bijeen kan puzzelen!”�
Hij zwijgt wijselijk.
Jona glundert, kijkt van mij naar Bill en weer terug.
“Jona, kijk niet zo. Ga maar naar huis.”�
“Maar…”�
“Jona!”�
“Oké.”�
Ze springt recht en loopt naar me toe.
“Het was heel leuk.”�
Sarcasme. Alsjeblieft, laat het sarcastisch zijn. Please!
Jona verdwijnt door de deur, ik hoor haar voetstappen op de trap en dan klapt de deur toe.
En nu die Duitsers nog.
“Ik laat jullie wel even alleen.”� grijnst Tom, geeft zijn broer een duwtje en kijkt mij nog even betekenisvol aan. Ik wring hem de nek om als hij dat nog eens doet!
“En toen waren we alleen.”�
Doods. Zo moet mijn blik er nu uitzien. Van zijn kater is nu bijna niets meer te merken, volgens mij heeft hij het aan mij gegeven. Mijn hoofd klopt, mijn keel net zo goed.
“Weg.”� sis ik.
“Wat?”�
“Je hoorde me wel. Weg.”�
“Waarom?”�
Hij staat recht en komt voor me staan. Hij is niet veel groter dan mij. Dat valt me nu pas op. Hij is eigenlijk ook niet zo onknap. Maar dat ga ik dus nooit hardop zeggen!
Voor het eerst niet in dronken toestand kussen we.
Maar het is er niet, hetgeen er wel was gisteren.
Ik duw hem van me af.
“Weg!”�
“Goed, ik ga al. Maar… Als je het nog een keer wilt overdoen.”� Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen, gaat met zijn hand over mijn heup en laat zijn vinger in de zak gaan.
“Bill!”�
"Jaja, ik ga al!"

Reacties: