FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 8

POV Bill:
Dikke regendruppels spatten uit elkaar op de ruit. Als een lantarenpaal waar we voorbij rijden de taxi niet voor een seconde verlicht is het de bliksem wel. Ik krijg altijd de rillingen van dit weer. Ik wurm mijn gsm uit men broek en kijk hoe laat het is. Als ik het juiste adres heb, zou ik er over een paar minuutjes moeten zijn.

Ik kreeg de shock van mijn leven toen ik Roxan ineens op de grond zag liggen. Gustav die haar had opgevangen en Tom die helemaal in paniek aan kwam rennen. Om een of andere reden bleef ik vrij rustig en was Tom deze keer de gene die in paniek was. Ik denk dat de angst dat ze me niet meer aan zou kijken groter was dan wat dan ook. Ik wil niet weten hoe Tom zich op dat moment voelde. De reden dat ik hier nu ergens in een taxi in België rond rijd heeft dan ook hoofdzakelijk met mijn broertje te maken. In heel het gesprek heeft ze mij of Tom geen woord gegund. Ik schrok ook best wel toen ze me een knuffel gaf toen ze weg ging. Het was misschien wat terughoudend maar het was er wel. Toen ze de deur uitliep leek Tom in te storten. Zijn gezicht verkrampte en hij zei geen woord meer en liep naar het busje. De rit naar het hotel verliep hetzelfde en hij verrekte het om met ons in de lift te stappen en liep met zijn lompe broek al de trappen op. Gustav en Georg hadden me niet eens iets gevraagd, ze wisten net zo goed wat er aan de hand was. En dat ik ook de enige zou zijn die Tom misschien kan helpen. Terwijl de andere twee naar hun kamers gingen, wacht ik aan de trap op Tom. Stampvoetend, mompelend en met zijn hoofd naar beneden liep hij de trap op. Hij schrok even toen hij mijn benen zag maar toen hij besefte dat ik het was, liep hij me straal voorbij. Ik liep hem achterna maar voordat ik wat kon doen zat zijn deur in het slot. Ik heb staan roepen aan zijn deur maar niets deed hem van mening veranderen om de deur ook maar open te doen. Ik kreeg toegeschreeuwd dat ik zelf ook goed genoeg wist wat er was en dat ik hem met rust moest laten. Ik deed de moeite niet meer om terug te roepen.

Ik slenterde naar mijn kamer en vond een papiertje op de grond. Een telefoon nummer en een klein tekstje waar ik uitopmaakte dat het van Roxan kwam en Gustav het waarschijnlijk verloren was. Voordat ik het wist zat ik achter de laptop om achter het adres van Roxan te komen wat me wonder boven wonder ook gelukt is...

Ik schrok op toen de taxi ineens remde. “wij zijn er jongeman.”� Zei de norse taxibestuurde. Ik betaalde hem en stapte uit. Met een bang hart liep ik op nummer 18 af. Net voor ik aan wil bellen, gaat mijn gsm. Georg. Die heeft natuurlijk gemerkt dat ik er niet meer was en hij heeft mijn vluchtig geschreven briefje gevonden. Ik besloot om niet op te nemen en belde met trillende vingers aan. Bang om de deur in mijn gezicht te krijgen.

Na een minuut zenuwachtig van mijn ene been op het andere te wippen ging de deur open. Ik hield mijn adem in. Toen de moeder van Roxan in de deuropening stond schrok ik. Ik had me zo gefocust op Roxan, dat ik haar ouders even vergeten was. Haar moeder keek me even vreemd aan...
“Bill?”� vroeg ze nadat ze mee een paar seconde grondig had bekeken. “Ja mevrouw, Sorry dat ik u nog zo laat stoor. Maar ik zou Roxan dringend moeten spreken.”� Antwoordde ik zo beleeft als ik was. “ik weet niet of ze nog wakker is. Kon het niet wachten tot morgen?”� Vroeg ze dood serieus. “Morgen?”�, viel ik uit de lucht, “morgen moeten we naar Nederland, dus dan heb ik geen tijd meer.”� Haar moeder negeerde mijn opmerking en hield de deur voor me open.“Ze is boven. De eerste deur rechts. Ze zal wel schrikken wanneer ze je ziet.”� en haar moeder verdween weer naar een andere kamer. ‘Zal ze zeker’ dacht ik bij mezelf.

Ik liep zo stil mogelijk de trap op. In een spiegel die ik passeerde zag ik hoe verschrikkelijk ik er uit zag. Mijn haar was doorgezakt en het beetje zwart rond mijn ogen wat er nog zat, was uitgelopen. Ik veegde een paar keer onder mijn ogen maar het had geen zin. Ik maakt het alleen maar erger. Ik besloot me er niets van aan te trekken en ging nog steeds met dezelfde trillende benen voor Roxan haar deur staan. Zachtjes klopte ik op de deur…

Reacties: