FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 9

POV Roxan:
Met een zucht zet ik mijn laatste tas met spullen bij de deur van mijn kamer. Het inpakken was sneller gegaan dan ik dacht. Eigenlijk was dat ook logisch, ik moest gewoon alles wat in mijn kast lag naar mijn koffers overleggen. Ik was dood moe en ik zou er morgen vroeg uit moeten.

Nu dat ik al mijn spullen al gepakt had zou ik wat langer kunnen uitslapen. Ik druk mijn radio uit en kijk op mijn wekker; 11 uur. De wekker zet ik om half 9. Terwijl ik mijn pyjama van mijn bed pakte klopte er iemand op de deur. “Ja.”� zei ik en wachten tot ik de deur open zou horen gaan. Tot mijn verbazing hoorde ik niets en draaide me in de richting van de deur.

Mompelend tegen mezelf liep ik naar de deur: “Ik ben er toch zeker van dat ik iemand…”� Mijn adem stokte wanneer ik mijn kamerdeur nietsvermoedend open deed. Ik keek recht in een exacte kopie van de bruine ogen die ik zo verafschuw. “Bill wat doe jij hier? Moet jij niet in je luxueus hotelletje liggen?”� vroeg ik zo nonchalant mogelijk. Het moment dat mijn woorden mijn mond verlieten, was ook meteen het moment dat ik spijt kreeg van die opmerking. Bill had nog geen woord gezegd en ik had hem meteen de grond ingeboord. Ik wist ook maar al te goed dat hij dat soort opmerkingen niet kon verdragen, en ik hem daarmee ook zou kunnen kwetsen. Ik beet op mijn lip. Zijn gezicht was naar de grond gericht en voor ik kon zegge dat het me speet, dwarrelde er een traan langs zijn gezicht naar beneden die als een granaat voor mijn voeten uit elkaar spatten in nog kleinere druppeltjes. Een traan van spijt? Een traan om te zeggen, sorry wat ik je aan heb gedaan? Of juist een traan om mijn reactie?...

Hij zuchtte diep, hij maakte zich klaar om wat te zeggen. Maar voordat hij daar de kans voor kreeg, zette ik een stap vooruit. Een stap die 4 jaar lang niet meer gezet is. Een stap waarvan ik dacht dat ik hem nooit meer zou zetten. Ik klampte me vast rond zijn tengere lijf. Ik voelde hem voor een seconde verkrampen maar daarna sloeg hij zijn armen ook om mij heen. Het voelde zo goed om hem terug vast te hebben. De jongen waar je alles mee kon delen. Op het moment dat ik nog een traan in mijn nek kreeg, liet ik mijn tranen ook de vrije loop. Na een tijdje in elkanders armen te hebben gehuild, maakte ik me voorzichtig los van hem en keek in zijn betraande ogen. Op net hetzelfde moment snikte we dat het ons speet. Waarop we allebei en vage glimlacht tevoorschijn toverden. Het ijs was in ieder geval gebroken.

Ik liet hem binnen en hij vertelde waar hij voor gekomen was. Nadat Bill verteld had hoe Tom gereageerd had was ik toch licht geschokt. Langs de ene kant was ik kwaad op mezelf. Waarom had ik ook zo stom gedaan? Toen ik de stapel papieren zag die uit mijn la stak, wist ik weer waarom. Ik stond op en rommelde wat in de la van mijn bureau. Toen ik het blaadje met rode geschreven tekst vond gaf ik het aan Bill. “Het spijt me maar het is echt zijn eigen schuld.”� Zonder omkijken liep ik de kamer uit; “ik ga drinken halen.”�

***
POV Bill:
Zonder verdere uitleg ging Roxan de deur uit. Ik keek naar het verfrommelde papiertje wat ze me gegeven had. Het was duidelijk al een tijdje geleden geschreven, hier en daar zat een scheurtje in het papier...

Dromen zijn dromen gebleven
Mijn mooie werkelijkheid is weggebleven

je koos niet voor mij, je wilde het verleden niet voorbij
je wilde de werkelijkheid niet in, geen veranderingen,
geen nieuw begin
Maar misschien als je ooit in de toekomst met schuldgevoelens aan de kant zal staan
hoop ik niet dat je spijt zal krijgen dat je me ooit heb laten gaan

kennelijk was het niet ons moment volgens jou
soms denk ik van wel, soms wenste ik,
hadden we elkaar maar nooit gekend

zodat ik niet werd getroffen door deze heel veel pijn
die ik nu verdraag, kan ik niet anders, jij wou me niet

En daar in het donker, met een betraand gezicht.
verdwijn ik langzaam, maar voorgoed,
steeds verder uit je zicht...

Nogal geschokt keek ik op toen Roxan binnen kwam met glazen, een fles cola en een zak chips. Ze zag duidelijk aan mijn gezicht dat ik uitleg wilde vragen. “Ik hoop dat dit duidelijk was”�, zei ze koeltjes, “dat hoofdstuk heb ik hiermee afgesloten. En ik was niet van plan om het terug te openen.”� Ik knikte. Ze propte het blaadje terug in de lade. Het was duidelijk dat verder vragen geen zin zou hebben, en waarschijnlijk alleen maar wrijving zou veroorzaken in onze terug prille vriendschap. Ik voelde me best schuldig ten opzichte van Tom, maar hij had het tenslotte zelf verpest. En dat wil niet zeggen dat ik geen vrienden kan zijn met Roxan. “Waar ga je vannacht eigenlijk slapen? Ik neem aan dat terug naar Brussel te ver is.”� Ik zuchtte. “Ik zoek hier of daar wel een hotelletje of zo.”� “Ik heb, denk ik, een beter idee”� klonk haar stem ineens nogal helder naast me, “ Je blijft gewoon hier slapen, Ik moet morgen toch in Amsterdam zijn. Ik heb een baan aangeboden gekregen.”� Ik keek haar verbaast aan. “Je bedoelt toch niet…”� “Jawel, Ik ben voortaan Jullie styliste”� grijnsde ze.


POV Roxan:
Bill was naast mij in slaap gevallen na nog wat gepraat te hebbe. Toen ik terug kwam van de wc zag ik alleen een zwarte bos haar liggen. Wanneer ik dichter bij kwam zag ik een klein glimlachje op zijn gezicht. Ik zou wel eens willen weten wat hij nu droomt. Stilletjes deed ik mijn slaapshirt aan en kroop voorzichtig naast hem. Toen ik dacht dat ik lag stootte ik per ongeluk met mijn ijskoude voet tegen hem aan. Ik zag hem bijna letterlijk omhoog springen. “woepz, sorry.”� Grijnsde ik. “geeft niet.”� Mompelde hij. Ik draaide me op mijn zij en sloot mijn ogen. Op dat zelfde moment voelde ik Bills arm om me heen. “slaapwel.”� Murmelde hij. “slaapwel.”� Zei ik een beetje verward. Dit voelde zo vertrouwd als vroeger. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en viel rustig in slaap sinds lange tijd.
***

Ik schrok wakker van een hard geluid. Verdwaasd keek ik om me heen. Het duurde even voordat ik besefte dat ik uit bed was gevallen. Inclusief deken. Bill keek slaapdronken over de rand van het bed: “ Ga jij ’s ochtends altijd zo uit bed?”� probeerde hij grappig te doen. Ik ging recht zitten en wreef over mijn achterhoofd: “nee eigenlijk niet. Maar aangezien er een superster in mijn bed ligt dacht ik van ik probeer eens wat anders.”� Bill stak zijn hand uit en trok mij recht. “Kijk jij nou maar gewoon uit. Aan een styliste met een hersenschudding heb ik niet veel.”� Grinnikte hij. Ik grijnsde flauwtjes. Eerlijk gezegd had ik er helemaal niet meer zoveel zin in. Maar dat ging ik Bill niet vertellen. “Mag ik eventjes douche?”� vroeg Bill. “tuurlijk.”� Antwoordde ik een beetje te nepvrolijk. Bill keek me even bedenkelijk aan. “Pak maar gewoon een handdoek uit de kast. Zeep, make-up,… Alles staat er.”� Zei ik vlug. “Bedankt.”� En hij verdween. Ik hoorde het slot van de badkamer.

Ik voelde me voor de zoveelste keer in een week weer slecht. Maar dit keer leek er echt iets te knagen vanbinnen. Ik wist donders goed wat het was. Maar ik wilde het niet onder ogen zien. Ik maakte mijn bed op, kleedde me om en zette de radio op. Ik kamde mijn haar snel en deed het in een warrige staart. Ik draaide me nogal bruusk om tegen mijn -nog niet dichtgeritste- tas. De handdoek die boven op lag viel eraf. Ik hield mijn adem in. Nee! Nee! Alsjeblieft niet kapot! Stond ik met mijn tranen in mijn ogen. Het geknaag in mijn buik had dit keer gewonnen. Met trillende handen pakte ik het fotolijstje uit de handdoek. Ik zakte op de grond. Nee! Een grote barst in het glas scheidde Ben nog verder van mij. Dikke tranen rolde over mijn wangen. Waarom nu? Waarom wanneer ik hem juist het meest nodig heb? Uit de boxen van de radio dwarrelde Lenny Kravitz…

Calling all angels
I need you near to the ground
I miss you dearly
Can you hear me on your cloud?

All of my life
I've been waiting for someone to love
All of my life
I've been waiting for something to love
…
Day by day
Through the years
Make my way..


http://www.youtube.com/watch?v=Ak2p1MqFMKA

Reacties: