FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

In the cold, cold night

Twee schoenen stopten bij mijn knieën, die tegen elkaar op de grond gedrukt lagen. Ik staakte het kijken naar de tranen die continu op mijn knieën vielen en keek levenloos op. Verbaasde bruine ogen keken op mij neer. Ik zag hoe ze calculeerde, schatte en verder gingen met peilen. Ze schoten over mijn hele lichaam, maar het bleef bij verbazing.
“Lorraine?”� Het klonk twijfelend, misschien eerder voorzichtig, alsof ik zo ver was dat woorden mij zouden laten instorten. Zo voelde het op dit moment eigenlijk wel. “Gaat het wel?”� Ik hoorde een knie knakken wanneer hij er doorheen boog. Handen plaatsten zich op mijn wangen, duimen haakten om mijn kaak, wijsvingers verstopt achter mijn oorlellen. Het liet mij terug omhoog kijken, mijn haren vielen uit mijn gezicht.
Het was voor het eerst dat ik Venon zo zag. Het was ook voor het eerst dat ik hem geen klap in zijn gezicht had verkocht, hem overspoeld had met hatelijke woorden en mijn spuug voor een keer binnen hield. Nu ik toch bezig was met het lijstje voor de eerste keer , dat het goed voelde dat zijn duimen over mijn kaaklijnen wreven kon er dan ook bijgezet worden. Het liet mijn ogen sluiten, enkele verstopte tranen verdwaalde naar beneden. Ik had op dit moment gewoon heel veel warmte nodig. Vanbinnen en buiten. Mijn lichaam was zo koud geworden dat het de kracht er niet meer voor had om te rillen. En ik had een hart dat veranderd was in een ijsblok, het pompte geen warm bloed meer, elk adertje was dichtgevroren.
Met blauwe lippen en grauwblauwe wangen keek ik recht zijn ogen in. Ik wilde mijn ogen laten spreken, maar ik wist niet hoe ik moest uitleggen wat er zonet gebeurd was. Er was geen touw aan vast te knopen. Het enig zinnige wat ik er van kon maken was: iemand speelde een ziek spelletje met mij.
“Rain, je bent helemaal onderkoeld!”� Zijn warme handen gingen van mijn wangen over mijn kaak naar mijn hals. De warmte op mijn koude huid liet me vanbinnen rillen. “Waar ben je geweest?”� Hij raakte overstuur. “Er zitten ijskristallen onder je ogen en op je wimpers!”� Het waren mijn tranen die vastgevroren waren.
Hoeveel hij mij ook vroeg, ik kreeg mijn lippen niet van elkaar om iets te zeggen. En ik was er nog steeds niet over uit wí¡t ik moest zeggen. Als ik zei dat het door de wind kwam, dan zou ik mezelf niet eens geloven, ook al was het waar. Ik geloofde het ook niet. Hoe kon het zo koud zijn? En het klopte ook niet dat de wind van alle kanten kwam. De ventilators hadden wel eens hun kuren, maar dit? Dit was verre van, dit leek bijna onmenselijk.
“Kom, ik breng je naar huis.”� Hij had zijn armen onder mijn knieholtes en oksels gestoken. Het deed pijn om mijn armen zo te laten hangen, ze omhoog halen lukte alleen niet. “Hé, blijf bij-”� Zijn stem stierf af. Voor dat mijn ogen sloten, zag ik nog een gedaante achter een gebouw schieten.

“Wat moet dit voorstellen?!”�
“Rustig!”�
“Nee, laat haar los!”�
“Wat, hier? Ben je gek!”�
“Geef haar dan aan mij!”�
“Een dankjewel mag er ook wel vanaf.”�
“Over mijn lijk!”�
“Ik had haar ook kunnen laten liggen daar!”�
Er was een stilte.
Moeizaam opende ik mijn ogen. Alles was één grote blur. Mijn ogen sloten zich weer, te moe.
“Volgens mij zit hier een list achter dat onschuldige hoofd van je verstopt! Je bent achterbaks geboren, en dat zal je ook blijven!”�
“Ho even! Ik heb hier echt niets mee te maken. Zoals ik al zei, ik heb haar zo gevonden!”�
“Maak dat iemand anders wijs. Ik ken je al langer dan vandaag en je probeert vanaf dag één haar aandacht te trekken, maar ondertussen maak je haar helemaal kapot! Sorry, Venon, dit gaat je echt niet lukken.”� Het kwam er minachtend uit. Het duizelen in mijn hoofd kreeg ik wat meer onder controle en probeerde voor de tweede keer mijn ogen te open. Dit keer zag ik een veel beter beeld. Jader stond op een afstand van net twee meter. Hij had zijn armen voor zijn borst gevouwen en keek Venon strak aan. Hij had dus totaal niet door dat ik weer bij bewustzijn was.
Ik begon nu mijn nek te voelen. Mijn hoofd had heel de weg terug over mijn schouder gehangen, in plaats van comfortabel tegen zijn borst gedrukt. Het idee dat ik het voelde branden was fijn, dat betekende dat ik het gevoel terug in mijn lichaam begon te krijgen. Venons lichaamswarmte had mij al ietwat opgewarmd.
“Wat moet dit voorstellen?!”� Ty kwam de hoek van mijn straat omlopen, zag gelijk het beeld van mij in Venons armen en merkte gelijk onraad. “Blijf met je poten van haar af!”� Stukken minder subtiel dan Jader kwam hij op Venon af en ramde zijn vlakke handen tegen zijn schouders. Hij wankelde. Ty leek door de woede niet bewust te zijn dat ik er ook nog was. Hij had een bloedhekel aan Venon, zoals zoveel van ons.
“Kijk uit!”� Venon had de duw niet verwacht en klemde mij dichter tegen zijn borst aan. Automatisch rolde mijn hoofd mee. Mijn koude wang lag tegen zijn warme bast. Ik had allang iets willen zeggen, maar het was gehijg wat er uit kwam, mijn stem was zoek. “Ben je gek geworden? Moet je vriendin op de grond vallen!”�
“Je had haar in eerste instantie niet in je armen moeten nemen!”� dramde Ty door en gaf hem nog een ferme tik tegen zijn schouder. Onstabiel kantelde hij op één been naar links. “Geef haar nu hier!”� Armen voelde ik onder mijn lichaam schuiven en mij overnemen. Aan de leren jack te voelen wist ik dat het Jader was die mij nu goed vasthield. Maar dat baarde mij ook zorgen. Ty en Venon was niet zo’n wereldcombinatie.
Het horen van een vuistslag liet mijn hoofd omhoog schieten en “Stop!”� roepen. Glasscherven kwamen uit mijn keel, woorden waren niet te vinden. Mijn keel brandde pijnlijk.

Reacties: