FanFic.nl

Locked Up

Christmas

Dorien PoV;
Een grote zaal, heel veel mensen, broeierige sfeer, belicht podium, band, optreden.
Dennenboom, chocolademelk, sjalen, sneeuw, eten.
Een grote zaal, dennenboom.
“Dorien, wakker worden!”�
Ik pak het kussen dat naast me ligt en gooi het in het rond, hopend mijn ‘wekker van dienst’ het zwijgen op te leggen. Maar die persoon roept nog een keer in mijn oor. Het kussen heeft gemist.
“Dorien, het is Kerstmis.”�
Ik draai me op mijn rug, wrijf in mijn ogen en open ze dan voor de helft. Nicole zit grijnzend op de rand van mijn bed.
“Ik krijg jou nog wel.”� brom ik en stap dan uit bed. Ik kan een geeuw niet meer onderdrukken, sla mijn hand voor mijn mond en ril als mijn mond weer gesloten is. En dan nu vrolijk doen en Kerstmis vieren. Ik houd wel van Kerstmis, maar niet van drukte. Maar, ik houd ondertussen van Nicole, dus voor haar overleef ik het wel.
“Wie wil een pannenkoek?”�
Uwh, pannenkoeken als ontbijt? Ik zet me aan tafel, maar alleen omdat ik honger heb. Ik zal blij zijn als ik thuis ben, daar kan ik tenminste normaal ontbijten. En daar loop ik de kans niet om aan gillende kindjes vastgebonden te worden. Dat durven ze toch niet.
Ik haal een hand door mijn haar en kijk dan naar mijn bord. Te veel suiker, te weinig pannenkoek. Smakelijk. Als ik zo meteen hyperactief rond ga huppelen, ligt het lekker aan hen.
Met veel precisie snijd ik een repeltje, verdeel die daarna in vier stukken en rol de stukjes om mijn vork. Ik krijg het aardig binnen, kauw even en slik het dan door. Het valt wel mee, maar het kan beter.
“O dennenboom, o dennenboom.”� zingt Tom, terwijl hij een halve stapel pannenkoeken binnen werkt. Ligt het aan mij of is iedereen geobsedeerd door Kerstmis?
Suki huppelt, met een kerstmuts op, de eetkamer in.
Het ligt niet aan mij.

Een zwarte busje komt aanrijden, remt plots en laat een heel remspoor achter in de sneeuw. Rook verlaat de pijp, mengt zich in de lichte mist en storm aan sneeuwvlokken. Twee mannen stappen uit, rennen naar de kofferbak en trekken de deuren open. Met z’n twee halen ze er een koffer uit, lopen ermee naar onze voordeur. De bel. En dan lopen ze weer terug. De koffer hebben ze niet meer vast, die staat nu dus voor onze deur. Het busje rijdt weer weg en verdwijnt even snel als het gekomen is. En dat alles in nog geen minuut. Strange.
“Kom eens helpen.”� puft Nicole, die als eerste naar de deur was gerend.
De koffer is groot. Maar dan ook echt groot. Hoe konden die mannen hem al rennend dragen? Met z’n tweeën? Als wij hem amper omhoog krijgen met z’n vieren.
Dan komen ook de jongens helpen.
Hijgend en puffend schuifelen we naar achter, de koffer weegt gewoon echt teveel.
Als hij eindelijk in de woonkamer staat, laat ik het handvat los en gooi me in de zetel. Ik heb al veel te veel moeten doen vandaag. En de afgelopen dagen. En al heel de tijd dat ik hier zit. Dus nu ga ik even niets doen en toekijken.
Cadeautjes.
Ik grijns.
Cadeautjes.
Maar dan is er de spelbreker: onze grote baas. Hij heeft er een briefje opgeplakt, ze mogen pas vanavond open.
En het is nog maar amper middag. Dat is nog zó lang wachten!

Het is avond!
Het is avond!
Het is avond!!!
Het is donker, de lampjes en de kerstboom zijn de enige bron van licht. We hebben net gegeten. Kalkoen. En ijstaart. En appeltaart. We hebben gewoon teveel gegeten.
Maar het is avond. En dat betekent cadeautjes!
Net als ik opsta en naar de koffer loop, gaat de bel. Waarom is iedereen tegen mij? Ik wil cadeautjes openmaken! Nu. Zo snel mogelijk.
Het zal wachten worden.
Een meisje, zeker jonger als ik en zeker ouder als Nicole, stapt over de drempel. Zij draagt, net als iedereen inclusief ik, een kerstmuts. Maar zij lijkt meer op de Kerstman dan wie dan ook. Ze heeft een grote, jutten zak over haar schouder gehesen.
Aan het gegil te horen, kennen enkele mensen haar.
Ze heeft golvend, donkerbruin haar en donkerbruine ogen, waarvan de ene bedekt word door haar haren. Ze glimlacht. Wie is zij en waarom kent iedereen haar behalve ik?
“Kayley?”� vraagt Nicole ongelovig.
Het meisje, dat blijkbaar Kayley heet, knikt. Nicole vliegt haar om de nek, gevolgd door Nadezh en uiteindelijk Suki. En nu wil ik weten wat zij komt doen.
“Ik heb nog een lading cadeautjes bij voor jullie.”� zegt ze als ze mijn blik ziet.
Ze bevrijdt zich van de armen en loopt ons dan voor naar de woonkamer. En hoe weet zij dat allemaal weer zijn?

De jongens kennen haar ook. Ze geven haar allemaal een korte knuffel. En nu voel ik mij eenzaam, want ik ken haar niet!
“Ik heb de cadeautjes bij.”� fluistert ze naar de jongens, maar ik hoor het toch. Dus daar kennen de jongens haar van. Ze moest cadeautjes in hun opdracht halen. Leuk.
Als eerste krijgt Suki een doos. Want ja, het is een doos. Ze gilt als ze de gele kleur van de doos ziet, en ze stuitert hyperactief op en neer als ze de doos op de bank heeft gezet en aan iedereen heeft getoond wat het is. Een playstation 3.
“Het komt van Tom.”� grijnst Kayley, aangezien Suki al op haar afstevende. Die verandert snel van richting en springt in Toms armen.
Dan krijgt Nadezh haar doos. Even groot als de playstation 3, maar een andere kleur. Ook zij gilt en stuitert hyperactief op en neer als ze het uitgepakt heeft. Een gloednieuwe laptop. Ook bij haar komt het van haar partner. Bill. Die gastjes zijn echt veel te rijk.
En dan is het aan mij. En het is klein. Oké? Maar, kleine dingen kunnen ook heel erg leuk zijn. Denk ik. Ik hoop het. Ik forceer wel een glimlach, maar het komt van Pete. En hij maakt me eigenlijk niet zoveel uit.
Ik open het, meteen valt er een briefje uit. Ik raap het van de grond en vouw het open. Een kort tekstje, bijna onleesbaar, zeker bij zo weinig licht. Maar het lukt me toch het te ontcijferen.
Fijne Kerst, Dorien.
Ik hoop dat je er blij mee bent.
Ik heb stiekem naar Yasmine gebeld
(Dat mensje waar jij onlangs nog naar belde en ik dacht dat ze jou wel zou kennen dan. Goed gegokt.) en zij zei dat je hier wel blij mee zou zijn.
Ik wil er best bij zijn als je hem laat zetten, maar ik denk niet dat jij dat wilt.
X Pete
Op de bodem van het doosje ligt iets klein, paars en duidelijk van metaal. Een tepelpiercing? Echt? Voor mij?
“Pete, je bent een schat!”� roep ik en duik weg in zijn armen. Het maakt me niet meer uit dat hij me probeerde te verleiden, of dat hij een klootzak is. Hij heeft me een tepelpiercing gegeven!

“Nicole?”�
Nicole kijkt op, naar Kayley, glimlachend. Dan staat ze recht en loopt naar Kayley.
“Jou kunnen knuffelen is al het mooiste cadeau ter wereld.”�
Nicole is echt lief, en nu kijkt iedereen me aan omdat ik betraande ogen heb. Sorry hoor, dit is gewoon de beste Kerst ooit.
“Nou, Taylor heeft anders voor een leuk cadeautje hoor.”�
Als ook Nicoles geschenk de zak verlaat, is die leeg. Hij belandt op Bills hoofd, die er meteen Nadezh mee op haar hoofd begint te tikken. Pestkop.
Nicole loopt gillend naar me toe als haar doos begint te bewegen. Een doos met gaten?
“W…W…Wat is… Ddat?”�
Dan komt een heel klein katje uit. Hij lijkt op het eerste gezicht helemaal wit, dan valt het oranje en bruin me ook op.
“Is die voor mij? Ik heb nog nooit een huisdier gehad. Op mijn zesde vroeg ik om een kat. Of een muis. Maar ik kreeg er geen. Maar, echt? Is die voor mij?”�
Taylor knikt grijnzend.
“Dan noem ik hem Benny!”�

Met dank aan Yasmine (Die deze niet eens leest, maar dat maakt niet uit) om me te helpen bij Doriens cadeau's. (Want die in de koffer tellen ook nog mee )

Reacties: