FanFic.nl

Oneshots

How do you call a boy that "loves" you?

Hijgend staarde hij naar de spiegel. Met zijn armen steunde hij op de wasbak. Hij moest weg. Weg van beneden, weg van de chaos die zich voor de deur afspeelde. Hier in de badkamer was hij veilig, hier kon niemand bij hem. De deur zat op slot.
Hoe had hij dit kunnen doen? Hoe had hij hier ooit in verzeild kunnen raken? Hij wist het niet meer. Hij keek naar zijn spiegelbeeld, en herkende zijn eigen gezicht nauwelijks. De oorbel die hij op aanraden van Marboo erin had laten schieten, de gouden ketting, eveneens een tip van Marboo. Marboo. Hij was het begin. Hij had het zo mooi laten lijken. Al dat geld, al die roem en rijkdom. En hij hoefde er zelf nauwelijks iets voor te doen. Anderen zouden het werk voor hem doen. Meisjes zouden het werk voor hem doen. Alles wat hij hoefde te doen was ervoor zorgen dat de meisjes kwamen. En ze kwamen. Stuk voor stuk waren ze gekomen. Stuk voor stuk waren ze allemaal week geworden in zijn armen.
En ze stonden nu allemaal voor de deur. Stuk voor stuk.
Liza, zij was de eerste geweest. Het had Jim verbaasd dat het zo makkelijk ging. Liza was een onzeker meisje geweest, dat had hij vanaf het allereerste moment gezien. Zoals ze daar stond, in die winkel, met een vragend gezicht naar haar vriendin. Jim had haar aangesproken, een vrolijk en onschuldig praatje met haar gemaakt. Ze hadden nummers uitgewisseld en spraken steeds vaker af. Hij had haar verteld dat ze mooi was, leuk, lief, aardig en grappig, alles wat een meisje maar had willen horen. Het was naar zijn idee zo voorspelbaar geweest. En toch was Liza er voor gevallen. Net als alle andere slachtoffers die hij daarna had gemaakt, was Liza ervoor gevallen. Hij had Liza naar Marboo gebracht.
Jim keek uit het raam. Hij kon Liza gewoon zien staan. Ze stond in de menigte, die op zijn deur stond te bonken. De politie was er, boze ouders waren er. Het halve dorp was aan komen lopen. Maar Liza blonk ertussenuit. Zij was zijn eerste geweest. Zijn eerste slachtoffer, het begin van zijn fortuin. Al zijn andere slachtoffers waren er ook. Karen, met de grote mond. Lola, met de vurige rode haren. Die had Jim voor zichzelf willen houden, maar hij had geweten dat ze hem veel geld op zou kunnen brengen. Dus had hij haar ook naar Marboo gebracht. Namaya, de oosterse schone. Risa, met wie hij echt had kunnen lachen. Hoe kon hij zo stom zijn geweest ze allemaal te verkopen? Verkopen, dat was de enige juiste term. Geld. Jim keek weer naar zijn spiegelbeeld. Zijn adem was gecondenseerd. Hij veegde het weg, maar zijn ware gezicht kwam niet tevoorschijn. Het zou nooit meer tevoorschijn komen. Uiteindelijk was hij dan ook slachtoffer geworden van zijn eigen daden. Het had hem getekend voor het leven. En toch, toch had hij het ter plekke heel makkelijk gevonden. Hoe makkelijk de meisjes altijd met hem mee waren gegaan, hoe week en zwak ze op hem hadden gereageerd. Hij begon zich af te vragen of er misschien iets mis was met het vrouwelijke geslacht. Hij kwam alleen maar tot de conclusie dat er iets mis was met hem. Hij was de boosdoener van al het kwaad. En waarom? Voor het geld.
Dat ene meisje, wie was zij ook alweer? Hij had zoveel meisjes naar Marboo gebracht, dat hij het niet meer wist. God, hoe heette ze toch? Ze had nog een nagelschaartje naar hem toe gegooid in alle woede. Kirsten, zo heette ze. Kirsten was het voorbeeld dat het ook fout had kunnen gaan. Ze had hem door gehad en was woest op hem geworden. Na een fikse ruzie was ze gewoon weg gelopen. Weg van hem. Geen buit. Kirsten was de eerste die hem deed beseffen dat wat hij deed eigenlijk niet goed was. Dat hij er pijn mee aanrichtte, dat hij egoïstisch handelde. Maar kon het hem iets schelen?
Hij zou de menigte nooit kunnen ontlopen. Hij moest de gevolgen van zijn daden ondergaan. Het kon niet anders. Eindelijk hadden ze hem te pakken gekregen. Hij wist dat hij felbegeerd was, op meerdere manieren. Felbegeerd door meisjes, felbegeerd door de politie. En nu was het moment daar dat het zou ophouden. Ze hadden hem te pakken. Beiden de meisjes en de politie hadden hem te pakken.
Opeens klingelde zijn mobieltje. Hij dacht dat hij hem uit had gezet omdat alle meisjes zijn nummer hadden. Maar dat bleek dus niet zo te zijn. Hij keek op het scherm. Marboo. Een sms. “Dude, over 10 minuten gaan we. Kom nu.”� Jim begon te grijnzen. Marboo was er altijd voor hem geweest. Hij was degene geweest die hem alle rijkdom had bezorgd, alle beroemdheid in de onderwereld, alle macht over de meisjes. Marboo was altijd zijn redder in nood geweest. Nu ook weer. Voor de laatste keer keek Jim uit het raam naar de menigte. Stommelingen, dacht hij met een grijns. Toen liep hij de badkamer uit, naar zijn kamer aan de achterkant van het huis. Hij viste wat spullen mee, liep toen naar het raam en zette het open. Als ze dachten dat ze hem hadden, dan hadden ze het mis. Grijnzend zette hij zijn voet op het raamkozijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.