FanFic.nl

Toms Twin

The little bitch in me

Ik had mijn vraag net gesteld en wacht zo af hoe ze het zal brengen. Gewoon ‘ja’ of komt er een in elkaar geflanste uitleg achteraan. Mijn ogen heb ik nog niet van haar afgeweken, benieuwd hoe haar gezichtsdrukking zal zijn. Tom heeft mijn hand gevonden en knijpt er zachtjes in. Ik kijk maar naar hem om en zie zijn mooie donkere ogen naar mij gericht.
“Waarom doe je zo?”� fluistert hij.
“Ik doe helemaal niks.”� En doe alsof mijn neus bloed en kijk terug naar Rea. “Nou?”� ga ik opdringerig door.
“Waarom ben jij op Tom gevallen en niet op Bill?”� vraagt ze terug. Mijn mond zakt een beetje open, wat is dat nou weer voor een vraag? Tom hoor ik zachtjes lachen en Bill kan ik zien lachen naast Rea, zélfs Simone doet mee! Is dit een samenzwering? “Dat is precies hetzelfde als wat jij mij vraagt.”�
“Hélemaal niet,”� protesteer ik en kruis mijn armen voor mijn buik, weg die hand van Tom! “Vertel mij is haarfijn uit waar die vergelijkingen te zien zijn dan?”� ga ik nukkig door en maak een verwaand afweerbeweging van haar af.
“Toms kledingstijl trok me meer aan dan die van Bill en jou trok Toms karakter je meer aan dan die van Bill, tenminste dat verwacht ik.”�
“Hé! Nu lijkt het net of niks van mij goed is?”� moppert Bill er doorheen en kijkt Rea en mij zielig aan.
“Nee liefje, je bent gewoon té speciaal voor mij.”� Hij lacht om haar woorden en slaat zijn arm om haar heen. Klote, ze heeft gelijk. Waarom moet ze nou weer zo’n goed antwoord hebben, is ze Miss Perfect?
“Verdomme Rea, dat is helemaal niet waar!”�
Yes, ze is niet zo perfect als ze doet, ze liegt dus gewoon! Mijn ogen beginnen gevaarlijk te glanzen en kijk afwachtend naar mijn vriendje wat hij hier op gaat zeggen.
“Mee eens!”� stemt Bill in bij zijn broer.
“Je weet dondersgoed dat ik mijn stijl jíºist van jou heb!”� Kleine irritatie lijkt in Toms stem te zitten. Wat, dat meent hij niet? Die beroemde Tom Kaulitz met zijn aparte stijl, heeft het van dat mens overgenomen? Was zij het voorbeeld voor hem? Met groot opgezette ogen kijk ik naar hem, naar Bill en dan naar Rea.

Tom.
Dit doet ze nou altijd! Liegen voor haar, zo gezegde, best wil. Ik weet dat ze het haat als onderwerp in een gesprek te zijn, maar dit is té absurd voorwoorden. Beetje gaan zeggen dat ze het van mij heeft overgenomen! En ik weet hoe koppig ze is, zo is ze nou eenmaal. Ze is zoals haar sterrenbeeld: steenbok. Hardhoofdig en dus koppig. Misschien moet ik me er ook niet zo druk om maken, het langs me heen laten varen. Alleen ik moet ook wel toegeven dat ik net zo hardhoofdig kan zijn als haar.
“Laat het maar zitten, Tom,”� probeert Simone de onrust te stillen. “Gaan we iets leuks doen nu op dit einde van de dag?”�
“Ik moet weer weg,”� brengt Rea op Simone in en zet zich gelijk af van de bank.
“Wat?!”� roepen Bill en ik met een verontwaardigd kreetje uit. Ze lacht kort naar mij, maar dwaalt dan met haar ogen af. Met een ruk kijk om en zie dat ze naar mijn liefje kijkt die zelf wat verveeld voor zich uit staart. Gaat ze weg door Evelyn, is zij de oorzaak? Ik heb zelf ook wel gemerkt dat ze ietwat kittig deed, maar zoiets liet Rea zich nooit uit het veld slaan. Ik heb haar maar amper een paar uur bij me en ze loopt alweer van me vandaan.
“Waar denk je heen te gaan dan?”� Ze heft haar schouder op en kijkt met een uitdrukkingloze blik naar mij.
“Denk naar het huisje van mijn moeder, die staat al die jaren nog vrij en op mijn naam nu.”� Als ze daar heen gaat zal het haar dood worden, dat wil ik niet! Dat wilt Bill niet en ook mijn moeder niet! Ik weet niet hoe Rea er zelf over denkt, maar veel keuzen geef ik haar niet. Soms moet ze een duwtje in de rug krijgen naar de goeie kant.

“Ik kap er mee.”�
“Met wat?”�
“Met alles!”� Gefrustreerd haalt ze haar armen in de lucht en laat ze dan machteloos weer vallen.
“Rea, ga zitten en leg het mij eens uit.”� Mijn hand grijpt aan haar vest en trek haar zo naast me op de bank.
“Het is gewoon.. Mijn moeder en ik hadden samen een droom en dat was naar Tokio gaan, mijn oom opzoeken en gewoonweg daar onze weg vinden. Ze is er niet meer, waarom moet ik die droom nog achterna gaan? Voor wie doe ik het nog?”� Elk woord wat met haar moeder te maken heeft laat haar schouders iets meer zakken en haar hoofd hangen. Ze doet zo haar best om haar emoties te verbergen, zo ongelooflijk hard! Maar mannen zoals Columbus, die oceanen heeft overwonnen, Amerika heeft gevonden, zelfs hém lukt het niet om telkens hard te zijn voor de wereld, geen enkel greintje verdriet of angst te laten zien. Zelfs hij heeft zijn zwakke momenten gehad, bang dat hij ‘India’ toch niet kan vinden.
Ik ben niet dom, mijn broertje en mijn moeder zijn ook niet dom en heel af en toe is de wereld wel dom, maar zelfs die zou door haar masker kunnen heen prikken. Ze is bang, zo ontzettend bang. Daarom vind ik dat ze haar droom niet moet opgeven, naar Tokio moet gaan om zo op haar eigen benen te staan zonder steun van andere. Zonder haar moeder, zonder mij, zonder Bill, zonder Simone, helemaal alleen. Dat is gewoon het beste.
“Je gaat er heen en daar mee klaar!”� Ze weet dat ze nu niks meer erop kan brengen en knikt zwijgend. Ik sla mijn arm om haar heen en kus haar wang. “Alles zal goed komen.”�

“Daar komt niks van in! We hebben een logeerkamer die altijd wel paraat staan voor onverwachte logés of Gustav en Georg komen langs, en dan zou jij hier niet mogen blijven? Sterker nog: je móet hier blijven.”� Alles stroomt uit mijn mond als een woordenbreisel.
“Oké, oké! Dude, wind je niet zo op,”� gromt ze en geeft zich gewonnen door met haar handen in de lucht te steken als overgave.
“Mooi”� grijns ik. “Kom dan maar mee.”� Ik sta op loop alvast naar de trap en wacht tot Rea me eindelijk volgt.

Reacties: