FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

40.

Bill
Onmenselijke stilte op de bus. Of misschien lijkt het alleen maar zo omdat we in de voorbije weken zo aan Charlie’s aanwezigheid gewend waren geraakt. Jezus, ze is nog maar drie uur weg en we missen haar al.
Georg kaatst doelloos met een tennisbal tegen een wand, Gustav speelt solitaire op zijn iPod. En Tom en ik hangen maar wat in de zetel, ogenschijnlijk verveeld maar zijn trillende vingers als hij zijn blikje Redbull van de tafel neemt, verraden dat hij net zo nerveus is als ik. We hebben het Charlie beloofd, en ergens willen we dit zo graag aan hen kwijt, maar langs de andere kant is er die onbeschrijflijke verlammende angst voor de reactie van onze twee beste vrienden. Naast me hoor ik Tom diep zuchten. Hij leegt zijn blikje in één teug, boert flink en zet het met een klap weer op tafel.
‘Aandacht nodig?’ vraagt Gustav zonder zijn ogen van het kleine schermpje te halen.
‘Eigenlijk wel, ja.’ Hij neemt mijn hand in de zijne en gaat staan. Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en kijk hem met grote schrikogen aan. Hij knikt, ik zie een zenuw trekken onder zijn rechteroog. Elk moment is even slecht om deze bom te droppen.
We schuiven naast elkaar aan één kant van de tafel, tegenover het tweetal dat nu hun volledige aandacht op ons richt. Ik ga op mijn handen zitten om ze te doen stoppen met trillen. Tom kijk mij vragend aan en ik knijp mijn lippen stijf op elkaar. No way, ik krijg het niet uit mijn strot. Dadelijk kots ik in Gustavs gezicht.
‘Bill en ik moeten iets vertellen,’ begint Tom na een laatste keer te hebben gecheckt dat de deur goed dicht is en niemand van de crew in de buurt is. ‘Iets dat we aan Charlie beloofd hebben.’
‘We weten dat jullie een ménage í  trois met haar hadden, hoor,’ zegt Georg met een scheve grijns. ‘Dat was niet bepaald een geheim, zoals jullie om haar heen draaiden. En niemand kan het jullie kwalijk nemen, ze...’
‘Georg, als je één moment in je leven zou kunnen kiezen om ernstig te zijn en je mond te houden, zou nu een goeie keuze zijn,’ onderbreekt Tom hem. De bassist kijkt verbaasd op, maar zwijgt en gaat achterover zitten met zijn armen afwachtend over elkaar geslagen. Tom haalt zijn handen door zijn dreads en blaast bibberig uit, grijpt onder tafel naar mijn pols en trekt mijn hand onder mijn been vandaan, vouwt er zijn vingers stevig omheen.
‘God, ik heb geen idee hoe ik dit moet beginnen uitleggen. Hier zijn de woorden geloof ik nog niet voor uitgevonden. Dus dan maar zo, Bill en ik... we hebben iets.’ De gezichten van Georg en Gustav blijven blanco, blijkbaar dringt de informatie niet door.
‘Sorry, wat hebben jullie?’ vraagt Gustav. Tom trekt een gezicht, tilt zijn arm op en legt onze verstrengelde handen op het tafelblad. Twee seconden lang staren ze allebei niet-begrijpend naar het tafereel, dan slaat de bliksem in. Georg laat zijn tennisbal vallen en Gustav maakt een geschokt piepgeluidje. Dan verplaatsen ze hun blikken naar onze gezichten.
‘Tom en ik hebben een relatie,’ flap ik eruit. Zonder te kotsen, al voel ik het zuur een beetje omhoog komen. Stilte. Lange, loodzware seconden van geschokt zwijgen, alsof alle lucht uit de ruimte is gezogen. Dan, Gustavs stem.
‘Dat is een grap, right? Jullie halen weer een of andere misplaatste lol met ons uit, ik weet het best. Vertel op, wie is er aan het filmen?’
‘Het is geen grap,’ mompelt Tom. En het besef zinkt eindelijk in. Ik durf hen geen van beide meer aan te kijken dus ik staar maar naar het tafelblad tussen ons, knijp intussen mijn knokkels wit om Toms vingers.
‘Is het mogelijk om daar iets meer uitleg bij te geven?’ vraagt Georg uiteindelijk.

‘Dus dat is zo ongeveer het hele verhaal,’ rondt Tom af. Ik kijk nog steeds niet op, dwing mezelf om al mijn aandacht bij de ananasvormige vlek op de tafel te houden.
‘Jullie menen dit, hé?’ vraagt Gustav zacht. Ik knik, dat kan ik wel. Hij zucht diep en zakt onderuit, ik gluur tussen mijn wimpers door en zie hoe hij vermoeid over zijn gezicht veegt. Georg zit ons versteven aan te gapen met zijn mond op half zeven.
‘Zeg dan wat,’ vraagt Tom met een benepen stemmetje.
‘Wat wil je dat we zeggen?’ vraagt Gustav, en hij kijkt verbaasd op. ‘Hebben wij er soms inspraak in? Ik hef mijn hoofd met een ruk op.
‘Luister,’ begint Gustav op zachte toon. ‘Ik zal niet ontkennen dat ik zonet de schok van de eeuw heb gehad en ik weet niet of ik een voorstander ben van incest tussen tweelingbroers, maar dit is jullie relatie. Als het voor jullie werkt, dan... neem ik aan dat het oké is. Laat ons gewoon een paar dagen om dit te verwerken. Maar ik moet wel toegeven dat een hoop dingen nu plots een pak duidelijker zijn.’
Ik denk dat ik nu in staat ben om in tranen uit te barsten. De laatste reactie die ik had verwacht: oké dan, jullie keuze. God, ik weet weer waarom ik die jongen tot mijn beste vrienden reken.
‘En jij, Georg? Heb jij nog wat te zeggen?’ De bassist zit nog steeds als van de hand Gods geslagen, en opent plots zijn mond.
‘En die hebben dan commentaar op mijn seksleven!’
‘De tact van een gewonde olifant,’ kreunt Gustav, maar Tom en ik proesten het gelijktijdig uit.
‘Nee, maar serieus. Het is niet meteen het makkelijkste nieuws om te verwerken, maar uiteindelijk hebben wij er geen zaken mee. Dus...’ Georg haalt vertwijfeld zijn schouders op.
‘Jullie vinden het oké?’ vraagt Tom.
‘Ik geloof van wel.’
‘Oké.’
‘Mooi.’
‘Ja.’
‘Hmm.’
De stilte wordt doorbroken door het gerinkel van Gustavs gsm. Hij staat op van tafel, zichtbaar opgelucht dat dit ongemakkelijke moment voorbij is, en neemt op.
‘Ja… ja, daar spreekt u mee… Charlene Taylor?… Charlie! Ja, die ken ik. Wat is er met haar?... Hoe bedoelt u, laatst gecontacteerde nummer?’ Ik voel iets kouds langs mijn nek kruipen en al het haar op mijn armen staat plots recht. Ik hou niet van dit gevoel. Ik merk zelfs amper dat Tom als in reflex mijn hand heeft gegrepen.
Drie paar ogen staren naar Gustav, die nu niets meer zegt. Een ijl stemmetje komt uit de hoorn, ik kan niet horen wat er gezegd wordt maar Gustav lijkt zelfs niet meer in staat te zijn van te knipperen. Met elke seconde trekt het bloed verder uit zijn gezicht, tot de gsm tussen zijn vingers door glipt en op de vloer in drie stukken uit elkaar valt. Zijn schouders zakken verslagen omlaag wanneer hij zich naar ons toe draait. De gootjes onder zijn donkere ogen lopen over.
‘Charlie heeft een ongeluk gehad met haar motor. Ze heeft het niet overleefd.’

En dat is het einde... van cyclus 5! Omg, please don't hate me! *hides* Liedje is Scarlet Rose van Edguy, één van mijn lievelingsnummers. It still makes me cry, let dus op als je het gaat luisteren.
Vervolg komt snel, ik ging hier eigenlijk een pauze inlassen maar ik denk dat mijn inbox het niet zou overleven...
iloveyouALL <3

Reacties: