FanFic.nl

Toms Twin

Her emotions

“Je kamer is geen steek veranderd,”� zegt Rea terwijl ze een rondje om haar as draait met haar gezicht iets omhoog gekanteld. Ik zeg niks en kijk alleen maar toe hoe ze alles wel heeft aangeraakt en opgetild om te bekijken en dan weer terug op zijn plaats te zetten. “O my God! Dude, dit meen je niet!”� Helemaal overrompeld laat ze een ladekast van mij opzij schuiven en bekijkt wat erachter te zien is. Met haar vinger glijdt ze over potloodstrepen heen en enkele getallen die erbij staan. “Was ik serieus zó klein toen?”� Ze wijst naar een streepje op de muur waar ‘95 ernaast staat gekriebeld.
“We waren toen zes,”� zeg ik en laat me terug denken toen we zo oud waren. Rebelletjes waren we zeker wel te noemen.

Stevig houdt mijn hand de hare vast om haar zo niet uit het oog te verliezen in de grote menigte. Het is koopjesavond en we zijn uit huis geslopen met onze jongen leeftijd, ‘beetje avontuur kan toch geen kwaad’ was ons excuus tot weglopen.
Met fonkelende ogen bekijk ik het winkelcentrum in een donker perspectief.
“Wat gingen we ook alweer doen?”� vraag ik voor de zoveelste keer, het zal door het tijdstip komen.
“Ik heb zin in wat lekkers en dat gaan we even ‘lenen’.”�
“Rea, ik ben misschien blond, maar niet dom. Dat noemen we dus niet ‘lenen’ maar ‘stelen’.”� Ik lach zachtjes en voel een klein kneepje in mijn hand, wat moet betekenen dat ik weer eens niet zo betweterig moet doen, kan het niet laten.

Mijn gedachtes zijn weer helemaal terug in mijn kamer bij het horen van Rea’s hoog geslaakte kreetje.
“Je eerste gitaar!”� Helemaal opgewonden grijpt ze naar een zwarte gitaar die met typex onder gekladderd is van zijn standaard. Met voorzorg legt ze het op haar schoot en bekijkt haar goed. “T+R Für Immer,”� leest ze mompelend op van de body. Ik ga naast haar zitten. “Het staat er nog steeds op?”� Verbaasd kijkt ze weg van de gitaar naar mij op.
“Sinds je weg ging zijn de kleinste dingen van jou veel voor mijn gaan betekenen. Ik hecht er waarde aan.”� Ze legt het zes snarige instrument naast haar op het bed en slaat haar armen om mijn nek.
“Lekkerding van me,”� murmelt ze, maar het zegt voor mij genoeg, ze is helemaal geraakt door mijn woorden. Wanneer ze me loslaat trekt ze haar bandana weer goed naar beneden zodat haar oren meer bedekt zijn.
“Waarom zijn je dreadlocks weg?”� Mijn vingers laat ik met plukken haar van haar staart spelen.
“Ze werden me te stoffig.”� Ze grijnst, maar achter dat acteren kan ik zien dat er iets niet klopt. Haar haren waren heilig. Echt niet dat ze die wegknipt omdat ze te ‘stoffig’ waren.
“En nu de waarheid.”� Ze zucht en kan aan mijn serieuze blik zien dat ik het écht wil weten en dit keer geen leugen.
“Okay, het liet me te veel aan mijn moeder denken, helemaal toen het zo lang werd.”� Ze bijt op haar lip. Een teken dat ze haar emoties probeert te verdringen. Ik sta op en zet de gitaar terug op zijn standaard.
“Kom.”� Ik schuif haar wat op en laat haar dan naast me liggen. Samen kijken we naar het plafond, iets wat we altijd deden als we in een moeilijke periode zaten.

Het is zo’n moment waar geen spraak voor nodig is. Haar hoofd een stukje gekanteld zodat haar kriebelende dreadlocks tegen mijn slaap voel drukken. Onze vesten tegen elkaar, wat een warme rechterarm geeft. Zachte zuchten die verraden dat ze diep in gedachte zit over iets. Ik hoef het niet te vragen, deze secondes van stilte leggen genoeg uit. Iets zit haar dwars waar ze maar geen weg mee weet. De stilte is er omdat ze de goede woorden niet kan vinden. Emotieloze ogen die als stalendeuren haar binnenste verbergen, maar die zware sloten heb ik allang geforceerd en ben zo diep in haar gekomen, dat ze weet dat ze me niks kan verbergen. Ik ben bij haar bron gekomen waar alles bewaard wordt. Elk moment dat ze wilde huilen, schreeuwen en slaan. Al haar herinneringen zitten als documenten opgeslagen, ieder apart. Het enige wat ik uit moet zoeken, wanneer ik dat punt heb bereikt, is om welk document het gaat, welk emotie ze momenteel opkropt. Heeft ze mijn schouder nodig om te huilen? Mijn gezicht om tegen uit te schreeuwen? Of misschien wel mijn lichaam om haar pijn eruit te slaan? Het is voor mij nog een vraag, maar ik kom er wel achter.
“Tomi, ik heb zo’n pijn aan mijn hart.”� Ik keer mezelf iets zodat ze haar hoofd goed kan leggen. Gebruik mijn schouder maar als troost, ik ben er voor je lieverd.

“Kijk, die vlek daar links in het midden lijkt een beetje op een hartje.”� Haar fleurig belakte nagel van haar wijsvinger richt zich de kant op wat ze beschreef. Ik glimlach bij het herkennen van het hartje uit een vlek op het plafond. Mijn ogen speuren de rest van het plafond af tot waar ik kan kijken zonder mijn hoofd te bewegen, jammer genoeg vind ik geen herkenbare vorm in de andere vieze vlekken.
“Ik zie het,”� zeg ik dan maar. Ik weet dat ik niet verder op haar in moet gaan, dit is haar manier van voorbereiden tot het vertellen van haar probleem. Eerst over onzinnig dingen praten en dan to the point komen. Als ik het nu verkeerd aanpak, zal ze weer niet spreken en dan wordt ze een lopende tijdbom. Eén miezerig iets kan haar doen uitbarsten van woede of zelfs laten tranen. Ze heeft geen controle meer omdat ze vanbinnen helemaal vol zit en er hoeft zich maar iets kleins toe te voegen en ze stroomt over, alles komt eruit. Dat is slecht voor haar, maar ook voor de gene die de volle lading over zich heen krijgt.
“Tom?”� Daar komt het, ze heeft zich mentaal voorbereid en weet nu ongeveer hoe te beginnen.
“Ja?”� zeg ik rustig en kantel me op mijn zij. Met mijn hand onder het hoofd bekijk ik haar gezicht in profiel. Haar kleine neusje waarvan het puntje een beetje in de lucht steekt. Haar wimpers die vol en omhoog staan van zichzelf. Haar lippen, waarvan de onderkant is omringt door een lippiercing. Ze likt er even langs met het puntje van haar tong, de kleine twijfeling tot verder praten.

Reacties: