Hoofdcategorieën
Home » Cinema Bizarre » Walking trough this World alone, makes me feel so miserable.. » Only the stars know what you are doing with me.. (#2)
Walking trough this World alone, makes me feel so miserable..
Only the stars know what you are doing with me.. (#2)
Aylin Pov;
Mijn koude bed kraakt als ik me omdraai. De stilte van de nacht maakt me bang, maar ook blij..
De donker blauwe lucht die ik door een opening in mijn gordijnen heen kan zien staat vol met helder oplichtende sterren.
De grote ronde maan lijkt me aan te staren met lieve, geruststellende ogen.
Ze lijkt me te zeggen dat er vannacht niets gebeuren zal, maar diep van binnen weet ik dat, dat niet waar is.
Een kleine traan vind zijn weg langs mijn wang naar beneden. De zoveelste traan..
In de kamer naast mij slapen mijn ouders..
Ik hoop dat ze slapen.
Ik lig op mijn buik en staar door het raam naar buiten, mijn handen ondersteunen mijn gezicht en zachtjes hoor ik de muziek die uit mijn IPod komt.
Daar zal je het hebben..
Ik wist dat deze nacht te stil was, dat ik nooit zoveel geluk zou hebben.
Ik hoor voetstappen naar de richting van mijn slaapkamer komen, de krakende houten vloer op de gang verraad iedereen..
Ik zie hoe de deur langzaam geopend word en mijn vader naar binnen komt lopen.
Zijn donkere, rood omrande ogen kijken me lief aan.
Zijn adem ruikt naar alcohol en sigaretten..
Hij komt dichterbij en die lieve blik die hij in zijn ogen had begint meer hatelijk word.
“Waarom slaap jij nog niet?!”ť Hij probeert zacht te praten, maar ik hoor dat hij nu liever zou schreeuwen.
Bang kijk ik naar hem op. Ik zie de aders in zijn keel kloppen en het zweet staat op zijn voorhoofd.
“Gaaf antwoord domme trut!”ť Zegt hij.
Hij komt dreigend op me aflopen en ik voel hoe hij zijn grote handen om mijn keel legt.
“Je moet slapen! Dom kind! Je bent echt nutteloos!”ť Roept hij. Hij schud me heen en weer terwijl zijn vingers zich steeds strakker rond mijn keel sluiten.
Paniekerig probeer ik te ademen, maar ik krijg geen zuurstof meer binnen.
Mijn oogleden worden zwaar en alles begint te draaien.
Ik probeer mijn vader aan te kijken, zijn gezicht is rood en het is wel duidelijk dat hij heek kwaad is.
“Vermoord me niet..”ť Piep ik smekend.
Even voelt het alsof zijn greep alleen maar strakker word, maar dan laat hij plotseling los.
Hij kijkt me niet aan, zegt niets tegen me, maar draait zich om en loopt mijn slaapkamer uit.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.