FanFic.nl

Walking trough this World alone, makes me feel so miserable..

You think you know everything about me..(#3)

SeaJin Pov;

Ik laat mijn tranen vallen. Er is nu toch niemand die het zien kan.
Ik steun met mijn hoofd tegen het raam en kijk naar de lucht die van donkerblauw naar geel verandert.
Als de zon net boven de horizon staat gaat mijn wekker af.
Ik stap voorzichtig van de vensterbank af, maar toch blijft de pijn heel erg.
Ik buk me en druk de wekker uit. Wanneer ik opkijk kan ik mezelf zien in de spiegel boven mijn bed, Mijn ogen zijn rood van het huilen, mijn wangen ingevallen doordat ik niet eet, en grote, zwarte wallen laten blijken dat ik in lange tijd al geen oog heb dicht gedaan.
Zacht sluip ik mijn kamer uit en ik probeer zonder geluid langs de slaapkamer van mijn moeder te lopen.
In de badkamer was ik mijn gezicht, maar ik blijf er slecht uitzien.
Ik poets mijn tanden en doe een dikke laag make-up op, zodat mijn wallen niet zo erg opvallen.
Ik hoor gerommel uit de kamer van mijn broertje komen en niet veel later klinkt er harde pop muziek. Ik ga de badkamer weer uit en wanneer ik langs de kamer van mijn moeder loop zie ik dat ze al van bed is.
Ik kleed me aan, grijp mijn boekentas en loop naar beneden.
Mijn broertje zit aan de keukentafel, en mijn moeder maakt zijn ontbijt klaar.
Hij heeft een Nintendo in zijn handen en naast hem ligt zijn mobiel. Alles wat hij hebben wil krijgt hij, nieuwe kleren, nieuwe telefoon als hij de oude zat is, nieuwe spelletjes, alles wat hij hebben wil koopt mijn moeder voor hem. En ik moet de kleren aan die mijn moeder niet meer past, ik mag geen mobiel hebben, want daar ben ik niet goed genoeg voor, en als ik het een keer niet eens ben met mijn broertje krijg ik meteen op mijn kop.
“Zeggen we geen goedemorgen meer?”� Snauwt mijn moeder me toe. Ik mompel iets van goede morgen en wacht dan tot mijn moeder klaar is in de keuken zodat ik mijn brood kan klaarmaken.
Ik zie hoe mijn moeder een ei voor me broertje bakt, ik zie hoe trots ze naar hem kijkt als hij verteld dat hij weer een tien voor gym heeft gehaald gister.
Snel maak ik een broodje en trek ik mijn jas aan.
“Ik ga naar school..”� Zeg ik tegen moeder.
Ik draai me om en loop weg. Ik verwacht geen ‘doei’ terug, ik verwacht geen knuffel en ook geen zoen, ik weet dat ze me nooit succes zal wensen, of me aanmoedigen, ze haat me, omdat ik haar pijn gedaan heb..
De weg naar school is lang, maar toch zal ik het lopend moeten doen. Een fiets heb ik wel, maar die heeft moeder kapot gemaakt. En als ik zo loop kan ik ook even nadenken, dus zo erg vind ik het eigenlijk ook niet.
Daar is het huis van Aylin al. Ik zal weer vrolijk moeten doen..

Ik bel aan en Aylin opent de deur. Ze heeft een sjaal rond haar nek en ook haar jas heeft ze al. Ze roept naar haar ouders dat ze weggaat, en sluit dan de deur achter zich.
“Heb je het koud ofzo?”� Vraag ik haar grinnikend, doelend op de sjaal.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.