FanFic.nl

Toms Twin

Your sweet mother lives still in my heart

Een rilling loopt over mijn lichaam bij het alleen maar terugdenken ervan. Het is ook niet allemaal rooskleurig geweest toen Rea in mijn leven kwam. Mijn verhalen lijken alleen maar over pieken te gaan terwijl er ook zéker dalen waren, de dood van haar moeder was een van de diepste. Haar manier van verwerken was doen alsof er niks was gebeurd en gewoon verder met het leven gaan. Dat moment was een van mijn zwaarste lasten die ik ooit had gekregen op mijn zeven jarige leeftijd. Ik had geen idee hoe te handelen bij haar. Ze gedroeg zich vrolijk, maar ik wist als ik één ding verkeerd zou doen, haar humeur zou omslaan. Haar moeder was haar grote voorbeeld, vrij excentriek zoals Rea zelf ook was, alleen dan op een andere manier. Haar benen waren altijd bedekt door lange rokken tot haar enkels, had daaronder teenslippers aan waardoor haar rood belakte teennagels te zien waren. Elke dag droeg ze een topje die in een van de kleuren uit de regenboog bestond. Haar decoloté was elke dag versierd met dezelfde ketting als die dag daarvoor. Een lange ketting met bonte kralen eraan geregen, wat later een creatieve creatie van Rea bleek geweest te zijn toen ze nog maar een paar jaar oud was. Zo waren ook haar polsen bekleed met verschillende armbandjes die ook vaak gemaakt waren door haar enigste dochter. Haar haren waren ook gebonden tot dreadlocks die precies dezelfde kleur hadden als Rea. Donkerkastanje bruin, een kleur die soms zo erg kon mislijden dat je de neiging had om te denken dat het gewoon zwart was. Die dreadlocks van haar moeder waren lang, héél lang. De piekerige uiteindes trommelde altijd op haar kont wanneer ze rondliep. Dan moeten we natuurlijk haar gezicht niet vergeten. Jong. Dat is het eerste wat in me opkwam. De eerste dag dat ik bij Rea binnen kwam, dacht ik heel wat anders.

Een leger van tienduizend man marcheert door mijn buik als ik voor haar deur sta, voor de eerste keer. Het is ook mijn eerste keer dat ik met een meisje afspreek die ik dan ook écht mag. Bill en ik keerde ons meestal tegen meisjes, rare wezens waren het. Met poppen spelen en dan zo praten alsof ze echt waren en janken dat ze konden als ze hun zin niet kregen! Als hun verhaal werd geruïneerd door mij of Bill die moeilijk aan het doen waren met een mannelijke pop. Ken heette die dacht ik.
“Kom je nog binnen?” vraagt de lieve stem van Rea die inmiddels al de deur voor me open heeft gedaan. Zal ze hetzelfde zijn? Als ik binnen kom, zal ze dan ook vragen om een theekransje te houden of met haar poppen te spelen? Haar smalle handje grijpt naar de mijne en trekt me zo mee naar binnen.
“Hé lieverd!” hoor ik een zachte, warme stem vanuit de keuken roepen.
“Haaj! Ik heb een vriend met me mee.” Was ik dan nu al een vriend van haar? Ik heb haar welgeteld vier keer gezien en dat was elke keer op dezelfde plek in het winkelcentrum. Het voelde wel goed toen ze me als haar ‘vriend’ benoemde.
“Wat leuk, laat hem eens aan mij zien.” Zonder te aarzelen trekt ze me mee naar voren en loopt zo de keuken in. Een jonge vrouw legt de theedoek weg en maakt haar natte handen schoon aan haar lange rok. “Hallo, en wie ben jij?”
“Tom,” murmel ik. Een jongen kan, blijkt maar weer, één ding te gelijk doen en dat is naar haar ogen staren die de exacte kopie zijn van Rea. Is dat haar oudere zus, dacht toch echt dat ze enigs kind was?
“Dit is mijn moeder,” beantwoordt Rea mijn gestelde vraag in mijn hoofd.
“Ik ben Sky.” Haar hand reikt naar de mijne en vraagt om geschud te worden. Met een klam handje schud ik de hare.

Wat me daarna dus opviel waren dan ook haar ogen die het spiegelbeeld konden zijn van Rea. Haar gezicht was smal, maar wanneer ze lachte vormde zich appelenwangen die je aanstoken tot mee lachen. Haar lippen waren altijd vuurrood gekleurd en haar oogleden waren zwartgelijnd door de eyeliner. Voor de grap zei ik altijd tegen Rea dat haar moeder een model was en dat ik er verliefd op was. Ze was dan ook écht bloedmooi en ik vraag me dan ook nog steeds sterk af waarom zo’n mooi iemand van buiten én binnen dood moest worden gevonden in haar slaapkamer. Ze deed de wereld geen kwaad, juist goed. Haar karakter liet de wereld opbloeien. Haar verhalen over de natuur liet me anders kijken, misschien was ze té goed voor deze wereld en is ze daarom vertrokken?
Met mijn gedachte probeer ik Sky verder te vormen zoals ze elf jaar terug was. Nu ik er bij stil sta, Rea is nu nog sterker haar moeder. Bijna even oud als toen haar moeder, precies dezelfde gezicht en haar stem kan zo de echo zijn van Sky. Alleen de verschil qua kleding verraadt het. Rea de HipHopper en Sky de excentriekeling.

Reacties: