FanFic.nl

Humanoid

Darkside of the sun

Ven zuchtte luid toen ze voor de zoveelste keer haar wekker moest uitzetten. Ze wou dat ze iets langer had mogen slapen, maar het werk ging natuurlijk voor. Als ze het juist had, was Willie alweer op school. Elke ochtend bracht de huisbot hem mee naar school, en elke avond ging ze hem weer halen. Ven had er geen probleem mee, hoewel ze zich toch vaak zorgen maakte als ze een seconde te laat waren. Mélanie, de huisbot, was een stipte piet, en kwam nóóit te laat.
Ven rekte zich uit, draaide zich om, en moest weer beseffen dat Thomas niet meer naast haar lag. Er ging weer een steek door haar hart. Het was zo’n moeilijke periode geweest toen Thomas overspel had gepleegd. Het was gebeurd op 28 maart 2379, ongeveer een jaar geleden. Ze kwam thuis, en keek haar telefoonrekening na. De kosten waren sinds vorige week hard gestegen, en Ven herinnerde zich het moment dat ze vernam dat de communicatie met een vrouw was, komend uit de belletjes van Thomas.
Ven voelde hoe de tranen in haar ogen zich weer opstapelden. Even wou ze dat ze zich niet had omgedraaid, om dan tt het besef te komen dat ze verleden jaar gescheiden is van Thomas. De jongen kon nog niet eens “pap”� zeggen, of ze liep vol woede af met papieren.
‘Goedemorgen mevrouw Aora, het is mooi weer vandaag,’ zei de Mélanie beleefd. Ven draaide zich meteen om, en zag hoe ze een ontbijt aan bed kreeg - ongewoon.
‘Mja, mooie dag...’ mompelde Ven. Ze wierp een blik aan het raam, en zag de grijze lucht die er elke dag was. Ze vroeg zich af wanneer de laatste keer was dat ze zich nog had natgemaakt in de regen.
‘Ik vrees dat u niet meer zoveel tijd heeft,’ zei Mélanie, terwijl ze het ontbijt weer weghaalde om kleren klaar te zetten. Ven had nooit echt gegeven om wat ze droeg, want alles ging toch steeds schuil onder haar beschermpak van de brommer. Het was een grijs pak, met enkele zwarte tinten. Ook had ze een gele riem, met de letter ‘v’ erin gegraveerd.
Buiten hoorde ze een getoeter. Ze keek meteen naar het raam, waar Georg, die op zijn brommer zat, haar toezwaaide. Ze zwaaide snel terug. Haar hart klopte als een gek door te weten dat ze sebiet weer met Georg naar het werk moest gaan. Ze deed het uit medische redenen - zoals een hartaanval door te snel te rijden - liever niet, maar durfde Georg niet te kwetsen. Hij zorgde bijna altijd voor Willie als Ven moest overwerken (of met Katrina en Laetitia uitging, wat beter tussen ons blijft) en was altijd klaar om haar te helpen met financiële redenen. Ze kon zich geen betere vriend wensen.
‘Eindelijk klaar voor een dodelijk leuk ritje?’ vroeg Georg lachend toen ze beneden was. Ven wist dat als ze terug ging lachen, ze haar angst ging laten zien. Ze knikte in de plaats terwijl ze haar stress probeerde voor zich te houden.
Georg draaide aan zijn versnelling, en was alweer weg uit de straat. Terwijl Ven nog een laatste blik wierp op haar huis, bijna bang dat ze die niet meer ging terug zien, draaide ook zij aan haar versnelling. Met de wind in haar gezicht haalde ze Georg in.
‘Heb je de vliegstand al geprobeerd?’ vroeg Georg, maar Ven was er zeker van dat hij het antwoord al wist. Ze schudde en probeerde haar helm mee te krijgen. Haar mond open doen op de motor betekende één ding: haar ontbijt op de straat. Dat wou ze niet meemaken.
‘Ach, bange kip,’ plaagde Georg. Hij greep de hendel onder zijn stuur, en gaf er een ruk aan. Ven keek toe hoe hij in de lucht verdween. Haar hart klopte nog gek, en haar mond viel helaas open van verbazing. Met veel geluk lag haar ontbijt te diep om nog naar boven te komen.
‘Georg, kom níº naar beneden!’ riep Ven terwijl ze haar angst trotseerde. Georg lachte luid, en probeerde haar te overtuigen hem na te doen.
‘Georg, je weet waarom ik niet dit niet doe, dus kom alsjeblieft terug naar beneden!’ Ven keek niet meer naar de weg, maar motorrijden was als een soort nature voor haar geworden. Bij het minste geluid wist ze wat ze moest ontwijken.
‘Georg?!’
Georg zuchtte luid terwijl hij terug naar beneden ging, en uiteindelijk slechtgezind de hendel terug naar beneden duwde. Ven was trots op haar overwinning. Het ging waarschijnlijk haar enige zijn van de dag.
‘Waarom probeer je toch niet gewoon om een keer de lucht in te gaan?’ vroeg Georg terwijl hij vaart minderde. Ven keek hem even aan. Ze had geen zin om het hele verhaal terug naar boven te brengen.
‘Je weet best waarom ik niet op iets kruip dat hoger dan één meter boven de grond hangt, en we praten er niet meer over goed?’
Georg besloot om er niets tegenin te brengen. Hij ging weer sneller, waardoor Ven hem weer zag verdwijnen. Vol tegenzin gaf Ven draaide Ven hevig aan haar versnellingen.

Op het werk was het om te beginnen warm. Ze had zin om haar pak uit te doen, maar zo dom als ze was, had ze geen toonbare kleren onderaan gedaan. Terwijl ze zich ter pletter zweette, surfte ze op het internet, op zoek naar entertainment voor Willie zijn verjaardagsfeest binnenkort. Het was tegenwoordig niet gemakkelijk om goede vermakers te zoeken voor vijf-jarigen. Ze moesten dik zijn, krullig gekleurd haar hebben en gewoon in één woord grappig zijn. Vroeger - drie eeuwen geleden - was dat nog makkelijk te vinden, maar deze “clowns”� waren langzaamaan allemaal verdwenen waardoor elk feestje bijna altijd zelf door de ouders moest opgevrolijkt worden.
Ven was niet rijk, en dat wist ze. Dat gaf haar al meteen licht voor het pad voor haar. De laatste clown was om te beginnen Russisch, niet te verstaan hier in dit zielig landje waar ze allemaal Engels spraken - Joost mag weten hoe ze dit land vroeger noemden. Ten tweede eiste hij vervoersgeld, wat al meteen de helft van Vens inkomsten verorberde, en ten derde was de man ook verschrikkelijk duur, wat ongeveer vier keer haar salaris kostte, en dat wou ze niet verspillen voor een verjaardagsfeest van haar zoon. Ze kon dit feestje beter zelf entertainen, en met geluk willen enkele ouders haar hiermee helpen.
“Ik moet een brief maken,”� dacht ze, terwijl ze enkele woorden op een blad neerschreef, en ze daarna meteen overtypte op de computer.
‘Beste ouders,’ mompelde Ven terwijl ze alle letters naukeurig op dezelfde volgorde indrukte. ‘Binnenkort is mijn zoon jarig... blablabla...’
Ze glimlachte met het resultaat, maar vroeg zich enkele dingen af. Hoe ging ze die in godsnaam afgeven aan de ouders?
Net toen ze enkele oplossingen overwoog, werd er aan haar deur geklopt. Het was Georg - natuurlijk - en Ven was bang dat de collega’s binnenkort nog gingen denken dat die twee een relatie hadden.
‘Het is twaalf uur,’ zei Georg glimlachend. Ven keek met slaperige ogen naar haar vriend, en ze wist dat ze er heel paranoïde uitzag.
‘Dus?’ vroeg ze. Georg lachtte luid.
‘Dus? Het is middag, Ven,’ antwoordde Georg. Ven haar mond viel open terwijl ze een blik wierp op haar uurrooster. Om twaalf uur stipt in de eetzaal. Het zag ernaar uit dat ze één minuut te laat was. In een fractie van een seconde stond ze op om Georg te vergezellen naar de eetzaal.
Iedereen was er al, maar niemand die hun een blik schonk. Ven haalde diep adem terwijl ze haar lunch - gemaakt door Mélanie trouwens - bovenhaalde. Ze stapte op dé tafel af, waar Jenifer en Goody zaten. Goody zijn echte naam was Blinky, en niemand wist de afkomst van zijn bijnaam.
Toen ze naast hen ging zitten, wierp ze nog een blik op haar baas. De man met de bekende bierbuik. Er ging een roddel rond dat hij elke ochtend zijn buik goedemorgen wenstte. Dat wou Ven liever niet meemaken.
‘Hallo, Ven,’ zei Goody lachend. Hij knikte glimlachend naar Georg, die naast hem ging zitten. Jenifer, die tegenover Goody zat, keek Ven onderzoekend aan. Toen ze neerzat, leunde ze naar haar toe.
‘Heb je nu eindelijk iets met Georg?’ vroeg ze hoopvol, waardoor Ven al meteen heel wat scheldwoorden in haar hoofd aan het klaarmaken was om ze niet uit te roepen. Ze glimlachte kort, en zuchtte stil en met veel moeite om haar woede in het houden: ‘Neen.’
Jenifer baalde er niet al te veel van, omdat ze een stamp tegen haar knie kreeg door Goody, die haar aandacht wou hebben. Ven probeerde in zichzelf te bedenken hoe ze aan die clown kon geraken. Willie zou het geweldig vinden, hoewel het zoveel geld kostte.
Ven kon zich die clown niet permitteren. Ze moest iets anders bedenken.
Op dat moment probeerde Goody van zijn yoghurt te eten. De lepel raakte zijn mond niet, maar doordat Georg zijn vork had laten vallen - en hem ook wou oprapen - kreeg Goody een stomp van zijn buur, waardoor de witte prei op zijn neus pletste. Ven moest ervan lachen, en ook Jenifer was niet in te houden. Heel de eetzaal keerde zich naar hun om, en allemaal begonnen ze te lachen. Goody walgde van zijn verschijning.
‘Ga voortaan twee meter van elkaar afzitten, jongens,’ kreeg Jenifer er met veel moeite uit. Ze had haar hand op haar buik gedrukt, maar de tranen bleven toch uit haar ogen stromen.
En toen was het stil op dat een piepgeluidje na. Ven kende dat geluidje. Dat was de baas zijn alarm om aandacht op te wekken. Elk oog in de zaal was naar hem gericht.
De man trok aan zijn das, in poging om beter te kunnen ademhalen. Het leek maar weinig effect te hebben.
‘Mensen,’ begon de man zenuwachtig. Hij was toespraken duidelijk niet gewoon. ‘Ik heb pas een belangerijk bericht binnen gekregen.’
Iedereen keek elkaar aan, helemaal in de war. Hier en daar werd er gefluistert, samen met enkele bevelen tot stilte. De man ging verder:
‘Er is een code die gekraakt moet worden van een ander bedrijf. Anders krijgen we de onze niet meer staande. En hoewel ik dit niet zo’n goed idee vind, moeten jullie deze kraken. Anders verdwijnt ons bedrijf, en heeft niemand hier nog werk.’
De hele zaal was stil.
‘Als beloning heb ik gekozen dat degene die deze code kraakt, gepromoveerd wordt tot mijn onderassistent of assistente.’ Heel de zaal begon te fluisteren, in de verte ging er een telefoon af.
‘Zoals u kunt verwachten heeft iedereen hier zwijgplicht. Wie í­éts doorverteld is bij staande voet ontslagen!’
Toen verdween de man. Goody keek Ven, Jenifer en Georg strak in de ogen. In een ruk stond hij recht zonder iets te zeggen.
‘Waar ga jij naartoe?’ vroeg Jenifer toen Goody wegliep. Goody draaide zich om met een onzeker gezicht.
‘Ik ga mijn hackertechnieken gebruiken om die code te kraken,’ verklaarde hij. Georg keek Ven nog even na, en volgde hem meteen.
Uiteindelijk bleven enkel nog de twee meisjes over.

Ven zat achter de computer. Ze dacht na over die code. Waarom zou ze daaraan meedoen? Ze had het goed hier, als een bureaumedewerkster.
Die niet al te veel geld verdiende...
En overbelast werd door het overvele werk...
Ven wist wel dat er iets beters was dan gewoon een bureauvrouw. En het echte leven was ook buiten deze muren.
Helaas pindakaas hadden in 2285 heel veel mensen hun banen verloren. Veel mensen werden vervangen door robots, en geen biologisch wezen was nog bruikbaar in de industrie. Ven besefte meteen dat ze geluk had met haar baan. Ze had om te beginnen geen tekentalent, waar ze als architecte niet ver mee ging komen. Haar muzikaliteit was niet top, dus er was geen showbusinnescarrière voor haar. Er was niet echt iets waar Ven goed in was.
Hoewel ze vroeger de beste hackster van de buurt was. Ze had bijna elk systeem gekraakt, en pak wat geld gewonnen.
Maar een carrière kon ze daar niet mee beginnen sinds ze was opgepakt door de politie en drie maand in de cel had gezeten voor inbraak. Nogal een geluk dat “een pak geld”� voor een kind betekende: drie í  vier euro’s. De jeugdgevangenis zagen haar rustige geest, en hadden haar vervroegd vrijgelaten.
Opeens ging haar telefoon af. Ze drukte op een knopje, waardoor het scherm voor haar opende. Het was Willie.
‘Mama, de vader van Tom vraagt of ik naar hem toe wil komen om met Tom te spelen, mag het?’ vroeg Willie met zijn smeekstemmetje die Ven niet kon weerstaan. Dat had hij van zijn vader.
‘Is Tom erbij?’ vroeg Ven onzeker. Ze had de vader van Tom nog nooit gezien. Laat staan dat ze zijn naam kende. Ven moest er zeker van zijn dat de man betrouwbaar was.
‘Tom staat hier naast me,’ verklaarde Willie. Toen hij Ven zag nadenken, zette hij grote ogen op en liet hij zijn lip pruilen. Ven zuchtte toegevend.
‘Niet te laat thuiskomen jongeman,’ zei Ven waarschuwend. Willie knikte lachend. Voor Ven wou inhaken, hield hij haar nog tegen.
‘Mama, Mélanie, de huisrobot, heeft een hele upload nodig, zoals elk jaar. Ik moest van de man zeggen dat het niet spotgoedkoop is,’ mompelde Willie onzeker. Hij leek van een briefje af te lezen. ‘Is dat slecht, niet spotgoedkoop?’
‘Nee hoor, Willie, dat is goed,’ fluisterde Ven. Ze knikte nog even naar haar zoon, en haakte in. Even wierp ze nog een blik aan haar computer. Iedereen in dit gebouw was die code aan het kraken - of probeerde het toch. Ven kon haar kunde toch gebruiken om wat geld op te maken?
Zonder iets te zeggen, legde Ven haar vingers op het toetsenbord, en hield ze haar ogen strak op het beeldscherm.

Reacties: