FanFic.nl

Walking trough this World alone, makes me feel so miserable..

What the hell happened with you?! (#4)

Aylin Pov;

Samen met SeaJin loop ik naar school. We lachen om hele domme dingen. Nou, ik lach wel, maar dat is gespeeld. Ik heb nog bijna nooit een reden gehad waarom ik nou echt zou moeten lachen.
Daarnet vroeg ze me of ik het koud had, omdat ik zo’n sjaal omheb, ik heb maar gezegd dat ik keelpijn heb, maar eigenlijk heb ik hem om omdat de striemen op mijn keel nogal duidelijk zijn.
We lopen samen de school in en ik leg mijn tas op de grond, ik trek mijn jas uit en leg die in mijn kluis. SeaJin staat al op me te wachten en samen lopen we de kantine binnen, net op het moment dat de bel gaat. We lopen net als alle anderen leerlingen de trap op en gaan naar ons lokaal.
De les Engels is langdradig, saai, en het lokaal stinkt verschrikkelijk. Maar deze les kan me niet lang genoeg duren, want hierna hebben we gym, en zullen ze de striemen kunnen zien..
“Schrijven jullie het huiswerk nog even op? Dan kunnen jullie inpakken.”� Zegt de lerares.
Van binnen gil ik, schreeuw ik en roep ik om hulp.
Gym zal een hel worden.
Ik schrijf het huiswerk in mijn agenda en doe mijn boeken terug in mijn tas.
De bel gaat en iedereen gaat het lokaal weer uit.
Ik kijk even naar SeaJin, ik zie angst in haar ogen, dezelfde angst als ik, maar waarom heeft zij die!?
Ik haal de gymkleding uit mijn kluis en ga naar de kleedkamer.
SeaJin komt achter me aan en gaat naast me zitten.
Ik trek mijn sportbroek aan, en strik heel langzaam mijn veters.
Nu moet ik mijn sjaal wel afdoen..
Ik haal de knoop in de sjaal los en langzaam glijd hij los van nek.
Ik doe mijn gymshirt aan en buig mijn hoofd zo dat die striemen misschien niet zo opvallen.
SeaJin staat met haar rug naar me toe.
Ik kijk naar haar terwijl ik wacht tot ze klaar is.
Ze trekt haar shirt uit en ik zie haar ontblote rug die onder de blauw-rode striemen zit, ze heeft zelfs open wonden op haar rug!
Van schrik sla ik een hand voor mijn mond.
Ik zie haar schrikken en ze draait zich meteen om.
Ik kijk even om me heen, en zie dat er niemand anders is die het gemerkt heeft.
Dan kijk ik SeaJin weer aan. Het lijkt alsof ze elk moment in huilen uit kan barsten. Ze trekt snel haar shirt aan en fluistert dan iets in me oor.
“Dit weet jij niet hea..”� Fluistert ze, haar stem trilt, en ze klinkt hopeloos.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.