FanFic.nl

Bill [TC]

8.

De hele wereld stond op z’n kop. Er heerste een massahysterie in ons appartement en ik stond met grote ogen te staren naar zijn trillende lichaampje. Tranen van onmacht rolden over z’n prachtige wangen en bengelden voor heel even aan z’n kin, om dan hard tegen de kille vloer te denderen. Zijn handen trilden en leken gevaarlijk dicht tegen de hoek van de kast te zijn. Z’n tengere schouders schokten en ik hoorde aan z’n ademhaling hoe hard hij z’n best moest doen om effectief te ademen. Allemaal tekenen van zijn hartsverdriet.
“Schat… Kom eens, alsjeblieft.”� Ik opende uitnodigend m’n armen en keek hem bezorgd aan. Het leek wel alsof hij z’n laatste krachten aan het opgebruiken was. Alsof alle leven en alle liefde uit z’n lichaam stroomde en hij het niet eens kon laten ophouden. Ik zag hem niet graag zo, het brak m’n hart. Ik besloot zelf maar naar hem toe te strompelen toen ik merkte dat hij niet uit zichzelf zou komen. Troostend sloeg ik mijn armen om zijn lichaam en streelde zachtjes door z’n haren. Ik suste hem en fluisterde hele lieve woordjes in zijn oor maar het leek niet te werken. Zijn gehuil brak uit in een luid krijsen en ik kneep mijn ogen dicht om ook niet dezelfde pijn te voelen als wat door hem heen ging.
“W..w..wa..waarom?”� Zijn stem hakkelde en ik kon duidelijk de tranen door zijn stem horen. Hij klemde zijn nagels in z’n schouders en ik piepte even van de schrik. Mijn handen bleven constant over z’n rug wrijven en ik wiegde hem hopeloos heen en weer.
“Niet huilen schat, please.”� Ik wist niet hoe ik moest reageren. Ik wist niet wat ik wel en niet kon doen. Ik wist niet wat ik precies kon zeggen om hem te laten ophouden. Op momenten als deze, besefte ik gewoon dat ik toch niet alles van hem wist. Soms was hij nog één en al mysterie.
“I…ik… h..het is a..allemaal m..mijn s..s..schuld.”� Hij drukte z’n nagels nog harder en dieper in m’n huid en ik beet heel kort op m’n onderlip om niet te gillen van de pijn. Pas toen de woorden doordrongen in het diepste van m’n ziel duwde ik hem een stukje van me af en keek hem met verbaasde ogen aan. Ik probeerde niet te letten op de verscheurende pijn dat af te lezen was op z’n gezicht, het zou me alleen maar kraken.
“Zeg nooit, maar dan ook nooit meer dat het jouw schuld is.”� Mijn woorden leken een beetje te bot uit mijn mond te komen maar ik wilde niet dat hij alles op zich nam. Hij kon er immers helemaal niets aan doen, hij had hier zeker geen schuld aan. Want ik kende hem als de beste en ik kon het zwart op wit laten drukken dat hij dit nooit zou kunnen doen. Daarvoor was hij gewoon te goed, te onschuldig. Ik schudde hem wild door elkaar toen hij geen antwoord gaf en hijgde even toen ik een klap in m’n gezicht kreeg. Voor even spuwden zijn ogen vuur om dan overbezorgd naar m’n wang te kijken. Wellicht sloeg m’n huid nu rood uit. Voorzichtig haalde hij z’n hand naar me uit maar ik weerde me af.
“N..niet boos zijn. Ik wilde helemaal niet..”� Ik kapte zijn zin af door m’n arm op te steken. Voor even keek ik hem aan en zag hoe schuldbewust zijn ogen in de mijne drongen. Ik probeerde wat stroef te glimlachen maar m’n ene wang trok tegen dus liet ik het maar zo.
“Het is wel oké. Je mag gewoon niet denken dat dit jouw schuld is. Echt niet. Jij kon er helemaal niets aan doen en je kunt er nu eenmaal ook niets meer aan veranderen. Dit staat buiten jezelf.”� Ik wreef voorzichtig over mijn wang en liet tenslotte toe dat hij er een kus op gaf. Het wilde immers nog niet zeggen dat ik uitgepraat was.
“Ja, maar het komt wel door mij dat het meisje zichzelf van het leven beroofde.”� Ik merkte alweer de tranen op in z’n ogen en nam dan z’n hand vast. Ik wist heus wel dat het een slag in z’n gezicht was. Overal was het in het nieuws gekomen, overal in de krant, in de boekjes, zelfs op sites en forums. Het briefje dat het meisje had achtergelaten, was een kras in zijn hart.
“Liefje, je kende haar niet eens. Hoe kon je dan in hemelsnaam iets gedaan hebben om haar tegen te houden? Je kunt niet aan iedereen je liefde geven, of toch niet op de manier dat zij het zouden willen. Voel je alsjeblieft niet schuldig, oké?”� Ik fluisterde de woorden stilletjes in z’n oor en streelde heel langzaam met m’n vingertoppen in zijn hals. Hij werd toch een beetje rustiger, maar het tempo van z’n hart dreunde nog steeds veel te snel. Ik wist dat hij erop in zou gaan, met tegenargumenten.
“Ja, maar als ik meer tijd had gekregen voor de fans… Als ik meer contact zou hebben genomen? Als ik meer brieven zou hebben geantwoord? Als ik iets meer voor hen kon hebben gedaan? Zouden ze dan nog zo’n beslissingen nemen?”� Het waren allemaal vragen waarop ik het antwoord niet had. Vragen waarop niemand zou kunnen antwoorden. We konden er alleen maar naar raden. Of het juist zou zijn, konden we ook niet eens met volle overtuiging zeggen.
“Schat… Je doet echt alles wat je kunt voor hen. Ik weet zeker dat alle meisjes over de hele wereld je dankbaar zijn voor alles wat je hen geeft. Akkoord, soms kunnen ze veeleisend zijn en vragen ze ons meer dan we hen kunnen bieden. Maar denk je zelf niet dat we ons best doen om hen te plezieren?”� Ik keek hem met oprechte ogen aan en liet mezelf even tegen zijn voorhoofd leunen. Zijn ademhaling klonk weer vertrouwd en zijn handen stopten met trillen. Hij haalde diep adem en knikte toen zijn prachtige hoofdje, zijn ogen nog steeds wat rooddoorlopen van de tranen. Zelfs nu was hij nog steeds de mooiste, de liefste en de meest perfecte persoon.
“Ik wil wel iets voor haar familie doen… Ze zijn hun dochter, zus, nicht, kleinkind kwijt door iets wat met mij heeft te maken. Ik wil een tekst voor hen schrijven, mijn oprechte spijt met hen mededelen. Ik wil iets voor hen doen, de pijn verzachten.”� Zijn stem klonk vastberaden en ik zette opnieuw een stapje achteruit. Hij leek er wel over te zijn maar ik zag aan z’n ogen dat hij toch nog een eindje met z’n gedachten bij de zelfmoord van het meisje zou zitten. Niet dat ik het niet begreep, het was ook een akelig bericht om te horen te krijgen.
“Weet je… Je bent echt de liefste persoon die er bestaat. En ik denk dat al die meisjes dat heus wel weten. Ze weten dat je het beste met hen voor hebt maar dat je hen alleen niet alles kunt geven wat zij willen. En ik vind het prachtig dat je zoiets wil doen voor haar familie. Eerlijk waar.”� Ik keek toe hoe een aarzelende glimlach op z’n gezichtje verscheen en moest zelf even lachen. Hij was werkelijk het meest wonderbaarlijke wezen op aarde. Altijd maar denken aan de ander, aan hoe hij iemand anders kon laten lachen. Het geluk van een ander kwam boven zijn persoonlijke gevoel van voldoening. Hij was gewoon de meest warme persoon die je je ook maar kon inbeelden.

Reden acht waarom ik zoveel van hem hield: hoewel ik vond dat hij zich soms kon gedragen als een regelrechte bitch en een diva van eerste klasse, was er toch iets wat mij liet vergeten dat hij deze kleine negatieve kantjes had. Het gouden hart van Bill.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.