FanFic.nl

Bill [TC]

9.

Vandaag was het ‘rode loper’ tijd. Voor de eerste maal zouden we ons nieuwe album voorstellen en ik stond werkelijk te shaken op m’n benen. Voornamelijk omdat ik één en al zenuwachtig was en aan de andere kant omdat ik me daarnet wat moed had ingedronken. Een beetje veel, eerlijk gezegd. Georg stond naast me, z’n perfect gestijlde haren waren net ietsje te perfect en ik keek hem jaloers aan. Ik snapte niet hoe het altijd zó plat kon liggen! Hij had een leuk vestje aan, lekker trendy. Ach, Georg was best wel een ijdeltuit. Gustav droeg z’n bril, een gewoonte die hij opeens weer had opgepikt. De littekens die op z’n voorhoofd vastgeroest waren, werden nu verborgen onder een dikke laag make-up. En hij? Ja, hij was alweer het mooiste wat ik ooit had gezien.
Op het eerste zicht had ik het echt moeilijk met z’n nieuwe haarstijl. Zijn oh zo zachte haartjes hadden plaats gemaakt voor iets wat je niet echt dreads kon noemen, maar ook niet echt gewoon haar. Vreemd, dat was het vooral. Maar nu, nu hij z’n kapsel zo nonchalant los in een staart had, was hij alweer de knapste vertoning hier op deze show. Eigenlijk was hij te verachten. Het was gewoon niet eerlijk. Zijn ogen waren veel lichter opgemaakt, enkel heel veel mascara en een ietsiepietsie beetje oogpotlood. Dat was het, ik wist het immers al uit m’n hoofd. Ik was de enige die zijn nieuwe probeerseltjes als eerste mocht zien. Wat een eer.
Ik haastte me achter de rest, merkte pas dat ik weer aan het dagdromen was toen hij me een beetje verbaasd aankeek over z’n schouder. Als een hondje sputterde ik terug en zag hoe hij opgelucht glimlachte. Ik grijnsde, streelde met m’n vingertoppen over de letters van z’n jasje en nam mezelf voor om na de show nog eens duidelijk te zeggen dat zijn creatie uiterst mooi was uitgedraaid. Wie had het gedacht? Dat ik een maand na z’n schetsje op papier, werkelijk het coolste jasje ooit zou zien rond z’n lichaam. Geweldig toch?
Ik schrok alweer wakker toen m’n ogen verblind werden door flitsen en kon al snel gaan bedenken dat we straks aan het woord waren. Althans, hij zou wel praten. Dat deed ie altijd en het zag er niet naar uit dat iemand daar ooit verandering in zou gaan brengen. Alsof ik het al zou willen… Zijn stem was de allermooiste van allemaal en ik kon gewoon uren naar hem luisteren zonder mezelf te vervelen. Dus wat waren die paar minuten dat hij uitleg zou geven over het album? Pure ontspanning, ik zeg het je.
Met m’n aandacht helemaal bij de jongen naast me, ging ik zitten op het stoeltje aan een grote tafel. Er stonden vier micro’s op het blad met daarnaast ons nieuwe album. We zouden na het interview een fotoshoot houden met de nieuwe cover. Eigenlijk boeide het me niet echt veel, het enige interessante aan vandaag was dat ik de hele tijd naast hem mocht zitten of staan. Iedereen ging zitten en vrijwel meteen werden er verschillende vragen op ons gericht.
“Waarom deze titel?”� “Hoe vinden jullie het hoesje?”� “Zijn jullie tevreden met de sound?”� “Zijn er nog bepaalde plannen in de toekomst?”� “Is jullie vriendschapsband nog altijd even sterk?”�
Het waren allemaal de vragen die we hadden verwacht, waarop we al een antwoord hadden voorbereid. Ik hoefde dan ook totaal niet op te letten. Met plezier staarde ik naar z’n knappe gezichtje en z’n heerlijke lippen die constant aan het bewegen waren. Af en toe lachte hij zelfs zo schattig dat ik m’n hand moest dwingen om niet in z’n wangetje te gaan knijpen. Naar hem luisteren was op hetzelfde moment folterend en hypnotiserend. De minuten leken voorbij te vliegen.
“Bill, wat heb jij te zeggen op het feit dat iedereen je nu echt als een meisje gaat beschouwen? Je weet wel, met die nieuwe make-up en dat kapsel waar iedereen het over heeft?”� Verdwaasd schudde ik m’n hoofd en zocht naar de persoon die deze onnodige vraag had gesteld. Hoe durfden ze ook maar zo’n insinuatie maken? Alsof ze nu ondertussen nog niet wisten dat hij helemaal geen meisje was, maar een echte jongen? Woedend balde ik m’n vuisten en ging nog net niet rechtstaan tot hij begon te lachen.
“Weet je… Is het ooit al in jullie opgekomen dat ik dit misschien allemaal wel doe omdat ik het zo leuk vind? Dat ik zo ver ga om te zien wat jullie dan nog van me gaan denken? Echt serieus. Eerst was ik een meisje doordat ik zoveel make-up gebruikte -god die is nieuw- daarna had ik anorexia -want geef toe, ik ben wel heel mager natuurlijk- en daarna bleek ik verdorie homo te zijn -en ik wist het niet eens als eerste!- en nu ben ik dus alweer een meisje omdat ik toevallig een nieuw en mannelijker haarkapsel heb en mí­nder make-up opdoe?”� Zijn stem stierf weg en ik durf te wedden dat iedereen hem met open mond aanstaarde, inclusief ik. Waar haalde hij het lef vandaan om zoiets te antwoorden?
“En kom op… Zeg nu zelf, ik zie er toch uit als een meisje, right? Behalve het feit dat ik geen borsten heb en een lul in plaats van… Maar hee, voor de rest is er geen vuiltje aan de lucht. Ik ben as girly als wat! Make-up? Check. Sieraden? Check. Nagellak? Check. Gekleurd en heel extreem haar? Check. Borsten? Nee.”�
Hij grijnsde gemeen en maakte de haarband uit z’n dreads los. Voor heel eventjes stond m’n hart stil en kon ik niets meer uitbrengen. Pas toen hij begon te gieren, brak de glimlach op m’n gezicht door en bekeek ik hem met glunderende ogen. Hij was zo cool.
“Soms denk ik echt dat mensen niet weten wat ze van moeten denken. Is hij een jongen of een meisje? Is hij homo, hetero of biseksueel? Heeft hij een relatie met z’n tweelingbroer of zijn die gestoorde verhalen allemaal fictie?”� M’n hart stond alweer stil, andere reden deze keer. “Zijn die nagels nu echt of fake? Zingt hij wel echt want als hij een meisje zou zijn, dan klinkt alles toch veel te laag? Heeft hij nu een eetstoornis of is hij gewoon een levende burger zonder dat je het ziet? Wat wil hij eigenlijk bewijzen met al die tatoeages?”� Hij pauzeerde even om op adem te komen en ging toen ongestoord verder. “Wel mensen, ik weet het zelf niet. Maar hee, als ik het antwoord weet op í¡l jullie vragen, dan bel ik wel even.”�
Daarmee was de kous af en liep hij met het CD-hoesje naar de kamer waar we de fotoshoot zouden verzorgen. Ik struikelde bijna van m’n stoel in een poging om hem bij te houden en liep toen met een ingehouden grijns naar hem toe. Hij zei niets, merkte m’n glunderende ogen op en grinnikte toen luid terwijl hij door de deur liep. Ik profiteerde van de aangelegenheid en gluurde naar z’n fijne kontje. Ze mochten zeggen wat ze wilden maar serieus… Je moest het eens kunnen zien!
“Yo Bill, iets wat wij moeten weten? Na al die tijd, na al die geheimen die ik met je deelde… Ben je dan toch echt een meisje?”� Georg huppelde de ruimte binnen en stompte tegen de schouders van de jongen naast me.
“Ach, always have been, always will be. Dat kon je toch zo duidelijk zien toen je een keertje zonder kloppen binnen kwam toen ik aan het douchen was? Ik wist het dat je naar m’n borsten gluurde op dat moment!”� Hij lachte z’n witte tanden bloot en porde de bassist daarna recht in z’n ribben. God, het enige wat Georg zou hebben gezien, was z’n heerlijke lijf… “Hou je nog steeds van me nu je het weet?”�
Een bulderende lach volgde en voor ik het wist stonden we met z’n vieren voor een wit doek, elk met een hoesje in ons hand en een oogverblindende glimlach op ons gezicht. Ik wilde eigenlijk naar hem kijken, naar z’n perfecte uitstraling. Waarom hij altijd degene was die werd aangesproken op z’n looks wist ik niet. Hij maakte toch alleen maar grapjes, zijn manier om met die kritiek om te gaan. Ik vond het knap van hem, eerlijk gezegd. Hij maakte duidelijk hoe hij erover dacht en nam geen blad voor de mond. Hij was gewoon geweldig. En van mij! Wat hij ook mocht beweren over die idiote verhalen…

Reden negen waarom ik zoveel van hem hield: hoewel er zoveel mensen niet begrepen waar hij het soms in hemelsnaam over had en er de humor niet van inzagen, was er toch iets wat mij steeds kon laten gieren. Het sarcasme van Bill.

Reacties: