FanFic.nl

Stand alones

Heb je er ooit over nagedacht?

Heb je er ooit over nagedacht? Heb je je ooit afgevraagd hoe je het zou moeten verwoorden? Wel het is helemaal niet zo gemakkelijk. Liefde verwoorden…hoe begin je er aan? Ik zal mijn best doen.

Heb je jezelf ooit afgevraagd hoe het nu echt zou voelen? Op een moment dat je niet verliefd bent, een moment dat je vrij bent als een vogel, heb je het je toen afgevraagd? Ik wel. Niet dat ik niet graag single was, maar ik was nieuwsgierig naar het gevoel. Het gevoel van de duizenden fladderende vlindertjes in je buik die maar niet gaan slapen.

Het was lang geleden dat ik nog verliefd was geweest, ik kon me het gevoel alleen nog maar herinneren als een zuchtje wind dat door je haren waait, als een vluchtig kusje dat zo weer voorbij is.
Ik droomde van liefde, ik fantaseerde erover in mijn hoofd, zag het overal rond me heen in films, op straat of hoorde het in liedjes, maar zelf voelde ik het niet. Ik voelde me niet ongelukkig, niet eenzaam, maar ik wou zo graag al de liefde die in me zat kwijt. Ik wou die liefde aan iemand geven, heel mijn hart aan één persoon toevertrouwen zonder twijfels.
Liefde is mooi wanneer je erover droomt. In je hoofd lijkt het allemaal perfect, dan gaat alles zoals jij het zelf wilt. Je prins op het witte paard kan niet perfecter zijn, je beleeft de meest romantische date van je leven en je denkt dat je nooit meer gelukkiger kan worden. Het lijkt allemaal een mooi sprookje, maar meer zal het nooit worden. Je fantasieën en dromen zijn nooit genoeg om het echte gevoel te kunnen vervangen, ze zorgen er alleen voor dat je ergens dat speciale plekje hebt waar je naartoe kan vluchten als je even nood hebt aan wat liefde.
Ik had dus zoals vele andere mensen ook zo’n plekje om naartoe te vluchten, maar ook voor mij was het niet genoeg. Er waren momenten dat ik echte genegenheid miste, dat ik verlangde naar een liefdevolle knuffel en iemand die in je oor fluistert dat hij je nooit meer kwijt wil. Maar zoals iedereen weet, kan je liefde niet forceren. Het komt en gaat hoe het zelf wilt. Het overvalt je als een plotse stortbui in het putje van de zomer of komt heel geleidelijk als de zon die ’s morgens boven de bomen uit komt piepen.
Je kan over liefde dromen, fantaseren, nadenken en piekeren zoveel als je wilt, maar liefde, verliefd zijn wordt pas reëel wanneer je het echt voelt, wanneer je het echt ervaart. Zo ging het toch voor mij.

Liefde kwam opdagen op het meest onverwachte moment. Op een warme zomeravond leerde ik jou kennen. Ik had er nog nooit zo over nagedacht totdat ik jou zag. Je veranderde heel mijn visie op liefde. Ik kende je niet, maar voelde die vreemde tinteling in mijn onderbuik alsof heel mijn binnenste samentrok. Zonder er aandacht aan te vestigen sloeg ik mijn arm voor mijn buik en negeerde het gevoel. Maar lang kon ik dat gevoel niet blijven negeren.
De tinteling bleef komen, eerst alleen wanneer ik je zag, later zelfs gewoon wanneer ik aan je dacht. Ik veronderstelde het wel, maar het duurde even voordat ik zelf wou beseffen dat ik verliefd op je werd. Ik was dan wel al verliefd geweest, maar nog nooit had ik me zo gevoeld.
Jij was het eerste dat in mijn hoofd sprong wanneer ik ’s morgens mijn ogen opende, ik hoorde je naam honderd keer op een dag in mijn hoofd galmen en kon je stem blijven herhalen terwijl ik helemaal weg zwijmelde. Ja, ergens diep vanbinnen wist ik dat ik stilletjes aan meer en meer van je ging houden. Elke keer dat ik je zag, maakte mijn hart een klein sprongetje en klopte dan weer twee keer zo enthousiast verder omdat jij bij me was.
Maar hoe overtuigend het gevoel op sommige momenten ook was, hoe mijn hart ook schreeuwde dat het jou nodig had, zelf kon ik moeilijk aanvaarden wat ik voor je voelde. Waarom? Waarom wou ik zelf niet zien dat ik van je hield nadat ik hier zolang op had gewacht? Omdat ik bang was. Bang om mezelf bloot te geven, bang om mijn hart op te stellen, bang om het risico te lopen dat mijn hart gebroken kon worden als jij mijn gevoelens niet beantwoordde. Heel erg lang ontkennen kon ik het niet. Je verdween niet uit mijn hoofd, niet uit mijn hart, maar je vond er net meer en meer je plaatsje.
Wanneer ik op een late woensdagavond in september mijn gevoelens de vrije loop liet gaan in een klein gedichtje, kon ik het niet langer negeren. Daar, voor mijn neus stond het zwart op wit. Ik had geschreven zonder na te denken, maar weer kwam jij uit mijn hoofd, uit mijn pen deze keer. Ik had het tot nu toe niet durven zeggen, maar nu stond het er geschreven. Ik had het geschreven. Niet letterlijk, maar tussen de regels door. Tussen de regels stond er hoeveel ik van je hield.
Nu ik het zelf aanvaard had, ging het net allemaal dat beetje beter. Ik was nog steeds bang om afgewezen te worden, maar concentreerde me meer op het heerlijke gevoel van verliefd zijn. Toen bleek dat jij ook van mij hield, viel een stukje van de hemel naar beneden en omgaf ons beiden.
Ik was onzeker over zoveel verschillende dingen, maar het maakte allemaal niets uit. Bij jou voelde alles perfect.. Jij maakte me gelukkig op een manier die niemand anders kon. Liefde geven en krijgen voelde heel anders dan ik me het ooit had voorgesteld. In mijn perfecte droomwereld was nooit iets zo perfect geweest als jij die een kusje op mijn lippen drukte. Het gevoel dat je me gaf was tien keer beter, echter en zoveel fijner dan ik ooit had kunnen dromen.
Jij was degene waar ik al die tijd op gewacht had, jij was degene die mijn wereld veranderde door er de hoofdrol in te gaan spelen.

Liefde is zoveel meer dan in je hoofd erover dromen, het gaat zoveel verder dan al die uiterlijke kenmerken. Het gaat verder dan een kusje hier en daar, verder dan een knuffel, een lief woordje. Liefde gaat verder dan zeggen ‘ik hou van je’.

Je was niet de eerste tegen wie ik die woorden zei, maar je was wel de eerste tegen wie ik het zei en het meende vanuit het diepste van mijn hart.

Je kan tegen iedereen in je omgeving zeggen dat je van hen houdt, maar kan je het zo zeggen dat je het echt meent? Kan je het tegen iedereen op dezelfde manier zeggen? Nee, natuurlijk niet.
Houden van die ene speciale persoon in de wereld voor jou is anders, is meer. Het is houden van elk deeltje van hem; elke haartje op zijn hoofd, elk moedervlekje op zijn huid, elk snurkgeluidje dat hij maakt als hij slaapt. Het is aanvaarden wie hij is en hem de kans geven om zichzelf te zijn bij je. Het is houden van zijn goede kantjes en je neerleggen bij zijn mindere kantjes. Maar het is ook jezelf kunnen zijn bij hem.

Je houdt van me om wie ik ben. Je houdt van me zelfs wanneer ik me een beetje vreemd gedraag, wanneer ik me even laat gaan. Je houdt van mijn passieve kantje dat graag met jou in de zetel ligt, je houdt van de actievere ik die mee gaat skiën en mee nachtspelletjes speelt in het bos. Dank je.

Verliefd zijn is de hele dag aan hem denken, je afvragen wat hij aan het doen zou zijn en hopen dat hij ook aan jou denkt. Het is hartjes tekenen op elk stukje papier dat nog vrij is en naar de voordeur rennen wanneer hij aanbelt. Het is ongeduldig wachten op een sms’je van hem, je nergens op kunnen concentreren als je weet dat hij binnen een half uurtje naar jou toekomt.

Ik kan me nog haarscherp herinneren hoe je zei dat je de hele dag door aan me denkt. Ik weet nog waar we wandelden, ik weet nog hoe je keek, ik weet nog dat ik een kusje op je wang drukte omdat ik het zo lief van je vond, omdat ik het geweldig vond om te weten dat wanneer ik aan jou denk, jij waarschijnlijk ook aan mij aan het denken bent.

Maar wanneer je verliefd bent liggen ook al je hormonen overhoop. Het ene moment kan je de wereld aan en ben je het gelukkigste meisje op aarde, maar het andere zak je weg in een stomme gedachte die je plots onzeker maakt. Het zorgt voor die onnodige huilbuien om domme dingen, of gewoon omdat je hem mist en wou dat hij bij je was om jou tranen te drogen.

Zou ik het je zeggen? Dat is de vraag die ik me elke keer weer stel na een huilbui. Zou ik je vertellen dat mijn hormonen de overhand weer namen en ervoor zorgden dat ik tien minuten jou gezicht zag in mijn hoofd terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Zou ik je vertellen dat ik gewoon huilde omdat ik je miste, omdat ik bang was. Bang was omdat ik je zo onmogelijk graag zie.

Wanneer je van hem houdt, kan je hem geen moment missen, je wilt elk minuutje samen met hem doorbrengen omdat hij elke minuut net dat beetje beter maakt. Je wilt hem op wel duizend verschillende manieren vertellen dat je van hem houdt, dat je hem nooit meer kwijt wilt, maar soms zijn woorden gewoon overbodig.

Ik zie je super graag…ik kan het blijven herhalen.

Je vertrouwt hem je leven toe, want hij is je leven. Zonder hem zou alles maar half zo goed zijn. Hij is de zon die alles rondom jou verlicht, want de wereld zou maar een lelijke grijze plaats zijn zonder hem erin. Hij geeft kleur aan je leven, geeft jou kleur en laat je stralen.

Is het je al opgevallen? Wanneer ik je zie, verschijnt er spontaan een glimlach om mijn mond. Jij zorgt daarvoor. Jij maakt me gelukkig, jij doet me stralen.

Houden van is een moeilijk begrip om te verwoorden, bijna onmogelijk, omdat het voor iedereen zo anders is, omdat het voor iedereen anders aanvoelt. Maar ondanks dat we allemaal zo verschillend zijn, denk ik dat er overal wel iets gemeenschappelijk in zit. Er zal nooit iemand zijn die zegt dat verliefd zijn niet leuk is. Natuurlijk heeft liefde twee kanten. Je houdt enorm veel van die ene persoon, maar de angst om hem te verliezen blijft steeds door je achterhoofd woelen, maar iedereen wil zich toch op de één of andere manier verliezen in die speciale persoon. Iedereen wil liefde geven en krijgen, zo zijn we nu eenmaal en daar mogen we gelukkig om zijn…

…want ik wil je echt nooit meer kwijt...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.